آقای حائری زاده؛ شما نسبت به افراد دیگر مصاحبت بیشتری با پدر داشتید، مهمترین ویژگی ایشان در خانواده از منظر شما چه بود؟
ایشان در محیط خانواده حضور مستمر و پیوسته داشت و وابستگی‌شان به خانواده در حد بالایی بود، آرامش و آسایش خانواده برای ایشان و با هم بودن در اولویت اول بود و اصرار بر حفظ خانواده به دور هم به حد بالایی داشت و الحمدالله موفق بود به گونه ای که ما همه بچه ها با ایشان و دورشان بودیم.
از روزهای حضور پدر به عنوان یک مرد مبارز انقلابی و مسلمان در جریان انقلاب اسلامی بگویید؟
توجه به امور نهضت که بعدها تبدیل به انقلاب شد و خانواده به صورت همزمان و تلفیقی از این دو هنر ایشان بود، ضمن اینکه فعالیت های مبارزاتی خود را به صورت دائم و مستمر داشت اما پیوستگی به خانواده را هزینه نمی کرد زیرا معتقد بود اگر خانواده در این مسیر نباشد زحمات ایشان خاص خودش می شود و بنابراین خانواده را همراه کرد و خانواده نیز با رغبت وی را همراهی کرد جز یک مقطعی که چندماهی طول کشید و ایشان به خاطر فعالیت سیاسی از دست عناصر ساواک فراری بود و مشخصا در آن مقطع حضور نداشتند.
نقش مادر به عنوان همراه همیشگی پدر در این مسیر چگونه بود؟
واژه همراهی بهترین واژه برای توصیف حضور مادر در کنار پدر بود، این همراه بودن و درک متقابل بسیار مهم بود؛ اینکه زن خانواده موقعیت و شرایط همسر و مرد خانواده را بداند طبیعتا از برخی موارد عقب نشینی می کند و مرد نیز متقابل می داند که زن خواسته هایی دارد اما اینکه بتوان بین این امور تلفیقی ایجاد کرد به ویژگی اول برمی گردد که همان توجه خاص به کانون خانواده است.
و اگر بخواهید پدر را برای نسل امروز توصیف کنید با چه واژگان و عبارتی ایشان را می توان شناخت؟
مجاهد بی توقع و عرصه شناس یکی از مهمترین ویژگی های ایشان بود، بخشی از امورات این نسل به قبل از انقلاب بازمی گردد و ریشه و پایه آنها در انجا است به همین جهت می گوییم نهضت یعنی خیلی قبل از انقلاب در سال 41؛ وقتی حضرت امام علم را بلند کرد و خود را بعد از مرحوم آیت الله بروجردی به کسانی که اهل دل و معرفت بودند شناساند این ها به تعبیری بصیرت را از ابتدا داشتند و یکی از شاخصه های آنها این است که مسیر را به خوبی دیدند و دچار اعوجاج نشدند؛ یعنی اینطور نبود که در یک بازه زمانی به دنبال یک فرد و در مقطع دیگر به دنبال فرد دیگری باشند و یا به ظواهر گفتمانی و شعارها وابسته و دلبسته شوند، ایشان مثل یارانشان در موتلفه و مثل دوستان شهیدشان مسیر را از همان ابتدا صحیح انتخاب کردند و مسیر را خوب شناختند و در آن مسیر ثابت قدم بودند این ثبات در مسیر علیرغم افت و خیزهایی که داشت و ممکن بود گاهی سرزنش شده و یا در کنج بروند ولی با این حال ثابت قدم و صاحب قدم ایستادند و آنجا که لازم بود مانند دوران بنی صدر و غیره مبارزه کردند و اعلامیه دادند و پای اصول عقیدتی ایستادند و پذیرفتند، یکی از مسائلی که از گذشته در جامعه بود پذیرش مسیری بود که امام می رفتند شاید بتوان گفت این مسیر را از مراجع نمی توانستند بپذیرند و هضم کنند اما افرادی بودند نظیر مرحوم عسگراولادی و شهید عراقی و بسیاری از عزیزانی که در این خط بودند که ثبات قدم داشتند و با بصیرت مسیر را شناختند و در آن مسیر ثابت قدم شدند و در هیچ دوران انقلاب با وجود مناصب و تصدی هایی که داشتند هرگز مطالبه ای هم از هیچ گوشه انقلاب نداشتند و همواره خود را مدیون این نهضت می دانستند.