اما به راستی علت چیست؟ چرا فوتبال ما در زایش یک گلر ششدانگ دیگر آنقدر عقیم بوده که حتی مسئولان هم وادار به طرح قوانین عجیب و غریب شوند؟
کدام فوتبال مدرن و صاحب سبکی را سراغ دارید که ورود گلرهای خارجی به لیگ‌های معتبرش را ممنوع کرده باشد تا بلکه دروازه‌بان‌های وطنی فرصتی برای رشد بیابند؟ و حتی این قانون هم منجر‌به تولید گلر تازه نشد تا فوتبال ایران در نهایت مجبور به دعوت از گلری دورگه بشود. مردی به نام «دانیال داوری» که در تازه‌ترین مصاحبه‌اش خود را یک آلمانی تمام‌عیار خوانده است.
آلمانی سرخورده‌ای که فقط چون شانسی برای حضور در تیم‌ملی آلمان ندارد به تیم‌ملی ایران «بله» گفته است!
اما کی روش هم حق دارد. اگر او بخواهد روی دانیال داوری چشم ببندد، مجبور است به‌ساز ناکوکی که سیدمهدی رحمتی نواخته تن در بدهد و با آن کنار بیاید. اتفاقی که انجامش از سوی مربی حرفه‌ای و صاحب کارنامه‌ای چون کی روش بعید و حتی غیرممکن است!
فوتبال ایران در امر پرورش دروازه‌بان ناتوان بوده است و علت این اتفاق تلخ را باید در رده‌های پایه و امکانات اندک آنها جستجو کرد. اهل فن می‌دانند که دروازه‌بانی بی‌تردید سخت‌ترین پست فوتبال است و چون دارای ویژگی‌های خاصی است تمرینات خاصی را هم می‌طلبد که ابزار مخصوص به خود را دارد. این ابزار نسبتاً گران‌قیمت تقریباً در هیچ مدرسه فوتبال یا تیم پایه ایرانی دیده نمی‌شود و این کمبود به معنای آن است که نوباو‌گان فوتبال‌دوست ما فرصتی نمی‌یابند تا از پایه بدن خودشان را به‌صورت اصولی آماده گلری کنند و با تمرینات مناسب تبدیل به یک ستاره شوند.