***

سیاستی که اصولگرایان در مورد انتخابات پیش گرفته‌اند، فعلا نامشخص است. به نظر شما این رویه برای انتخابات، روش درستی است؟

اصول­گرایان با چند سناریو رو­به­رو هستند و قاعدتا باید تصمیم­گیری کنند. از آن­جایی که دولت آقای روحانی دور دوم هست که باید در معرض اتنخاب مردم قرار بگیرد، اولین سناریو، تکرار انتخابات سال 80 است. در انتخابات سال 80 زمانی که آقای خاتمی در دور دوم آمدند، عملا جریانات و گروه­های اصول­گرا هم هرکدام با یک نامزد خاصی در این انتخابات حاضر شدند و نامزدهای متعدد اصول­گرا در مقابل نامزد واحد جریان اصلاح‌طلب بود و در نهایت منتهی به خردشدن آرای اصول­گرایان و پیروزی مجدد آقای خاتمی شد.

البته تفاوتی که انتخابات سال 80 با انتخابات سال 96 دارد این است که از سال 80 میزان اقبال اجتماعی که دولت آقای خاتمی داشت به هیچ وجه قابل مقایسه با امروز دولت آقای روحانی نیست و ماه عسل دولت آقای روحانی به مراتب زودتر از سایر دولت­ها به پایان رسید و این احتمال هست که دولت یازدهم یک دولت مستعجل باشد و دولت تک دوره­ای باشد. سناریو دوم معرفی یک تک نامزد مثل انتخابات 1388 است که یک نامزد واحد جریان اصول­گرا معرفی بکنند و همه یک صدا پشتش ظاهر بشوند و به رقابت جدی با آقای روحانی بپردازد.

سناریو سوم این است که اصول­گرایان اساسا در این انتخابات شرکت نکنند و حضوری نداشته باشند. البته بعید می‌دانم چنین چیزی اتفاق بیفتد. به هر حال باید تمهید و تدبیر کرد و از آن­جایی که یک جریان سیاسی که قائل به حرف­های جدی در عرصه­ سیاسی هست نمی­تواند در خصوص انتخابات بی­نظر باشد. آن هم انتخابات مهمی مثل ریاست جمهوری. به­علاوه اینکه سرنوشت انتخابات شوراها هم در گرو انتخابات ریاست جمهوری است.

غیر از اینها سناریوی دیگری هم وجود دارد؟

سناریوی دیگری که می­توان مطرح کرد اینکه اصول­گرایان اساسا در این انتخابات به جای اینکه یک فرد را به عنوان نامزد ریاست جمهوری معرفی بکنند یک تیم را معرفی بکنند و آن تیم را در معرض انتخاب مردم بگذارند و به بیانی رئیس جمهور و معاون اول و اعضای کابینه را به مردم معرفی کنند. این ایده هم از آن­جایی که تجربه نشان داده که جمع‌کردن نظرات اضلاع اصول­گرایی واقعا کار مشکلی است، به نظر می­رسد که خیلی سخت بشود تیمی را که تمام علایق و سلایق جریان اصول­گرایی را پوشش بدهد به مردم معرفی کرد و یک فرد شاخصی را بین آنها بخواهیم به عنوان رئیس‌جمهور معرفی کنیم. این موارد امروز در جریان اصول­گرایی طرح می­شود و راجع‌به آن بحث می­شود که با چه گزینه‌ای و با چه رویکردی در انتخابات حاضر بشوند.

انتخابات 96 بیشتر از چه بابت باید مورد توجه قرار گیرد؟

انتخابات سال 96، انتخابات ویژه­ای است و اهمیت بسیاری دارد و من فکر می­کنم انتخابات سال 96 صحنه رقابت اقشار خاکستری می­شود. در واقع جریانات سیاسی که بتوانند اقشار خاکستری را به سمت خودشان متمایل کنند در انتخابات آتی حرف جدی خواهند داشت. تجربه نشان داد که نه اصول­گرایان و نه اصلاح‌طلبان به طور کامل و تمام نتوانستند اقشار خاکستری را در انتخابات مجلس بسیج کنند. رأی ریاست جمهوری آقای موسوی در شهر تهران 2 میلیون و دویست هزار نفر و رأی آقای عارف یک میلیون و ششصد هزار نفر بود و حدود ششصد هزار نفر از اقشار خاکستری به آقای عارف رأی ندادند. اصول­گرایان هم همین­طور، رأی آقای احمدی­نژاد یک میلیون و هشتصد هزار نفر بود و آقای حدادعادل چیزی حدود یک میلیون نفر را به سمت خودش متمایل کند. هشتصد هزار نفر رأی ندادند. لذا فردی که به عنوان ریاست جمهوری معرفی بشود باید توانایی جلب نظر و اقبال اقشار خاکستری را داشته باشد و این فرد می­تواند حرف نهایی را در انتخابات آتی بزند.