آقای پرورش را من به چند خصوصیت می شناختم؛ یکی به صفا، آدم با صفایی بود. یعنی انسان می توانست وقتی پهلوی او می نشیند خاطرجمع باشد که در کارش فریب و کلک مانند این ها نیست. انسان باصفا و صادق در رفاقت و آشنایی با ادبیات و شعر و مانند این ها یک بخشی از نگاه بامعرفت افراد است که نسبت به مسائل گوناگون دارای معرفت اند، دارای بصیرت اند، این هم یک خصوصیت دیگر ایشان بود. انسان مومن پایبند و پایداری بود.یعنی ایشان عمیقاً به مبانی انقلاب اعتقاد داشت. در دوره ای که ایشان وزیر آموزش و پرورش بودند، بسیار با ایشان کلنجار می رفتند و بعضی ها آقای پرورش را اذیت می کردند اما ایشان قرص و محکم می ایستاد. انسان صریحی هم بود یعنی یک فرد مومن و صادق و صریح، یعنی اگر چنانچه ایشان به یک نتیجه ای می رسید که فکر می کرد وظیفه اش این است که این کار را بکند یا این حرف را بزند هیچ ملاحظه ای نمی کرد.

ایشان اهل گذشت بود. سختی هایی را بر خودش تحمیل می کرد به خاطر گذشت از بعضی از چیزهایی که افراد دیگر خیلی اوقات ملاحظه نمی کنند و خب دل متذکری هم داشت. این خصوصیات، خصوصیات برجسته ای است.

می دانست می فهمید که اهل ذکر و اهل توجه و اهل تضرّع و مانند این ها بود. این خصوصیات، خصوصیات برجسته ای است. خدای متعال هم در این آخر یک تمحیصی ایشان را کرد. این بیماری سخت و مانند این ها تمحیص الهی است دیگر؛ این ها فشارهای الهی است و برای این است که انسانها را دیگر به کلی خالص و پاکیزه ببرد آن طرف و این در واقع لطف خداست؛ این عنایت ویژه خدا نسبت به بندگان خوب است که این جور اینها را تمحیص کند.

تمحیص یعنی طلا را به کلی از آن مخلوط ها خلاص کردن« و لیمحص الله الذین امنو (آل عمران)» این به خاطر این بود. خداوند ان شاءالله درجات ایشان را عالی کند.