ابوالفضل توکلی بینا از جمله افرادی است که از همان ابتدای تشکیل حزب مؤتلفه وارد کارزار مبارزه با رژیم منحوس پهلوی شد. دقیقاً دستور از طرف امام صادر شده بود. ایشانم به آقای عسگر اولادی فرمودند بروید و در مورد امر به معروف و نهی از منکر کار تشکیلاتی انجام دهید. با توکلی بینا در مورد چرایی های کار تشکیلاتی برای امر به معروف ونهی از منکر و ادامه آن پس از انقلاب صحبت کرده ایم.
گویا مؤتلفه که به دستور امام خمینی تشکیل شد جهت امر به معروف و نهی از منکر تشکیلاتی آغاز به کار کرد. اهمیت این واجب الهی چقدر زیاد بود که تشکیلاتی وارد کار شود؟
امر به معروف و نهی از منکر اهمیت فراوانی دارد که اگر این امر انجام نشود، مشکلات متعددی برای جامعه ما به وجود می‌آید. حضرت امام علقه خاصی به مؤتلفه داشتند و دستور تشکیل آن را هم خود ایشان دادند، بنابراین حق هم همین است که امام این محبت را به ما بکنند و راجع به این مسائل به ما تذکر بدهند تا بتوانیم این امر را عمومی کنیم. بر همه مؤمنین و متدینین به‌خصوص آنهایی که پیرو آقا امیرالمؤمنین هستند، واجب است امر به معروف و نهی از منکر کنند. در جامعه‌ای که امر به معروف و نهی از منکر کنار برود، می‌دانید مشکلات متعددی برای جامعه به وجود می‌آید.
قبل از انقلاب آیا امر به معروف و نهی از منکر توسط دینداران پیگیری می‌شد؟
قبل از انقلاب رژیم فاسد بود و منکر در مجامع عمومی و خیابان‌ها فراوان وجود داشت، مشروب‌فروشی‌ها و کاباره‌ها ذهن مردم را گرفته بود و حتی طوری سمپاشی کرده بودند که پدر و پسر نمی‌توانستند در این باره حرف بزنند. البته بخشی به دولت انگلیس برمی‌گشت. آنها برای این که بتوانند از جامعه مسلمین بهره‌گیری کنند، جو تفرقه‌ای را درست کرده بودند که پدر و پسر نمی‌توانستند در خانواده حرف‌هایشان را به هم بزنند. شرایط بدی بود، به همین دلیل امام قیام کردند و در اعلامیه‌ای که بعد از فاجعه فیضیه صادر فرمودند، اعلام کردند شاه‌دوستی یعنی غارتگری و ستم و من سینه‌ام را برای سرنیزه‌های شما آماده کرده‌ام، اما زیر بار حرف زور نمی‌روم. تقیه حرام است و لو بلغ ما بلغ. این یک حکم فقهی بود و همه فقها هم همراهی کردند، نماز جماعت‌ها و مجالس درس تعطیل شدند تا بتوانند این مسئله را جا بیندازند و بالاخره هم امام موفق شد به جامعه آگاهی و هشدار بدهد. اوضاع دربار و خانواده پهلوی به‌گونه‌ای بود که مردم نمی‌توانستند حرکتی انجام بدهند.
آیا در آن زمان تذکر به معنای امر به معروف و نهی از منکر وجود داشت؟
بله وجود داشت و نه این که تعطیل شود. توسط افراد متدین و اصولگرا این مسائل انجام می‌شد و حتی گاهی برخورد هم می‌شد. البته عاملان منکر آن قدر وقیح شده بودند که خیلی‌ها جرئت نمی‌کردند و مردم از ترس آبرویشان از این کار امتناع می‌کردند، اما کم و بیش انجام می‌شد.
بیشتر کدام منکر و کدام معروف مد نظر بودند؟
مشروب‌فروشی‌ها شاید بیشتر از مغازه‌های خواربارفروشی بودند. کاباره‌ها و دروازه قزوین تا میدان گمرک سراسر خیابان‌ها پر از منکر بود. حالا وقتی زنی مویش را بیرون می‌گذارد، اعتراض همه را برمی‌انگیزد، اما آن روزها خیلی شرایط بدی بود. شرایط طوری نبود که بشود به کسی که در انظار عمومی منکری را انجام می‌داد تذکر بدهید. بسیار شرایط نامناسبی بود.
پس از این که انقلاب به پیروزی رسید، قرار شد تشکلی به نام امر به معروف و نهی از منکر احیا شود. آیا در این زمینه به نتیجه رسیدیم؟
مسئله امر به معروف و نهی از منکر اول باید از بزرگان ما شروع شود. الان اگر بخواهیم امر به معروف را مثلاً در مورد حجاب اجرا کنیم، اول از همه باید در وزارتخانه‌ها این کار انجام شود و حرکت اول را باید وزارتخانه‌ها و دولت انجام بدهند. استاندارها، وزارتخانه‌ها و دوایر دولتی باید این کار را شروع کنند و در کنار آن مردم خیابان و بازار هم پشت سر آنها حرکت کنند و وظایفشان را انجام بدهند.
یعنی فکر می‌کند اگر این کار دولتی باشد به سرانجام نمی‌رسد یا این که دولت حتماً باید حمایت کند؟
آخر دولت ما اسلامی است. زمان طاغوت که نیست. وزرای ما متدین‌اند. اخیراً این مسئله را با آقای روحانی مطرح کردیم. اول کاری که باید بشود این است که دولت این کار را بکند. دولت این همه کارمند دارد و اگر آقا یا خانم تمکین نکنند، می‌توانند آنها را عزل کنند. از آنها باید شروع شود.
به نظر می‌آید امروزه امر به معروف در اذهان به
مواردی جزئیی محدود شده و مسائل پیچیده‌تر و عمیق‌تری
که در سیره ائمه بوده مغفول است. نظر شما چیست؟
نیاز است صدا و سیمای ما روی این مسئله کار کند و مردم آگاه شوند. باید روی مساجد، تکایا و مجالس عمومی کار شود. غیر از اینها امر به معروف و نهی از منکرهای مهم‌تری هم داریم و در این زمینه باید یک همت عمومی بشود تا این واجب احیا شود.