فکر می کنم سالگرد 15 خرداد بود که دولت اقدام به تیغه کردن مغازه ها نمود . مردم وحشت زده بودند و ما هم بر این مبنا فکر می کردیم که باید وارد مبارزه مسلحانه بشویم . جمعیتهای مؤتلفه با تصویب هیئتهای مرکزی ، یک شاخه مستقلی تأسیس کردند به عنوان گروه مسلحانه که صادق امانی مسؤل کمیته آن شد . مخصوصاً یادم می آید که خود بنده دو سه بار که با آقای مطهری صحبت می کردم ایشان هم تأیید می کرد که چاره ای نیست . با این برنامه هایی که دولت علیه تظاهر کنندگان و مردم اجرا کرده ، برای روحیه دادن به مردم می باید یک مقدار فعالیت مسلحانه انجام بشود و چند نفر از این گردانندگان نظامی دستگاه مورد حمله قرار بگیرند تا گردانندگان مهم سیاسی بدانند که در مقابل ضربه ، ضربه هم شروع خواهد شد. این را مخصوصاً دو سه باربا آقای مطهری صحبت کرده بودم تأکید کردند و من رابطی بودم در نقل این فتوی برای دوستانم برای آقای امانی و دوستانی دیگر که آقای مطهری نظرشان این است. البته در قضایای بعدی ما این مسئله را مسکوت گذاشتیم . دوستان ما هم در پرونده هایشان از این مسئله آثاری نبوده و مزاحم آقای مطهری به هیچ وجه نشدند . ما بعد از اینکه دستگیر شدیم ارتباطمان را با آقایان مطهری و بهشتی در یک سطح فقط تعلیماتی تلقی کردیم و اعلام کردیم که ما می رفتیم از این آقایان درس می گرفتیم و جزوه هایشان را می گرفتیم و می آوردیم به عنوان اعتقادات اسلامی در جلساتمان بحث  می کردیم و خوراک   می گرفتیم برای جلساتمان ، خوراک اعتقاداتی ، ارتباط سیاسی مان را در بازجویی ها با آقایان انکار کردیم همین باعث شد که نقش آقای مطهری یک مقدار مجهول ماند . در هر حال منظورم این بود که از اولین کسانی که  معتقد به مبارزه مسلحانه بود، آیت الله مطهری بودند.