نوشتن از داعش همان‌قدر که آسان است، سخت هم هست؛ زیرا بدون اغراق این پدیده خاص را باید بازیگر نخست صحنه بین‌الملل دانست. ماجرا از سوریه و جمع‌شدن تکفیری‌ها از همه دنیا در این کشور برای ساقط‌کردن دولت بشار اسد و حمایت تسلیحاتی گسترده غرب و برخی کشورهای عربی از آنان آغاز شد و حالا «داعش» تبدیل به اژدهایی هفت سر شده که یک سر آن را باید در عراق جستجو کرد و برای یافتن دیگری به شرق لیبی رفت. اقدامات این گروه برای ناظران بیرونی جنون‌آمیز به نظر می‌رسد؛ اما این طور نیست. به نظر می‌رسد که در پس این توحش نکته‌ای نهفته است. هدف از این کار دوقطبی‌کردن فضا است. هدف از این اقدامات مجبورکردن مردم به انتخاب یکی از طرف‌ها است. هدف از آن پدید‌آوردن جنگی با ابعاد گسترده‌تر است. جنگی که داعش حتم دارد در آن برنده خواهد شد. از سوی دیگر، این سر بریدن‌ها به شکلی دراماتیک در نقطه مقابل استفاده القاعده از بمب‌های کنترل از راه دور در حمله‌هایش و دکترین شوک و بهت در عملیات‌های نظامی غرب قرار می‌گیرد. فیلم‌های ماه‌های اخیر تکفیری‌ها، همانند لباس‌ها و تجهیزاتشان، کاملا جدید و پیشرفته هستند و به‌ویژه درباره فیلم‌ها، آشکار است که گروه‌های کاملا حرفه‌ای و با تجربه، در بخش‌های مختلف، از انتخاب و آماده‌سازی لوکیشن و تصویربرداری گرفته تا صداگذاری، افزودن افکت‌ها و تدوین، کار ساخت آن را برعهده داشته‌اند و این امور، از عهده افراد و گروه‌های آماتور و بی‌تجربه خارج است و گاهی کیفیت آن‌ها، حتی از آثار فیلمسازان مدعی و باتجربه برخی کشورهای منطقه نیز بالا‌تر است.
با این حال، پیش‌بینی می‌شود که سال آینده آغازی بر پایان قدرت‌نمایی این گروه در منطقه باشد. عملیات گسترده ارتش عراق در منطقه صلاح‌الدین و فتح شهر تکریت که با کشته‌شدن تعداد بسیار بالای اعضای داعش همراه بود، جدی‌ترین دلیل برای این ادعاست. در همان ساعات نخست حرکت نیروهای عراقی به سمت تکریت و به علت فرار و عقب‌نشینی سریع تکفیری‌ها صفحات توئیتری داعش در صلاح‌الدین و دیاله از فعالیت بازایستاده بود، سایت‌ها و رسانه‌های وهابی حامی تکفیری‌ها شروع به توجیه شکست بزرگ خود کردند و با انتشار چند عکس از سردار قاسم سلیمانی، حضور و فرماندهی وی را عامل بیرون‌راندن تکفیری‌ها عنوان کردند.