می‌بینیم که بسیار از آنها یک آینده نگری را در خود داشته است. به عنوان نمونه هنوز جامعه از شکاف اجتماعی رخ داده در فتنه 88 التیام نیافته است؛ حال آنکه اگر در سال «اتحاد ملی و انسجام اسلامی» خواست امامت امت را دریافته بودیم و ترک های اجتماعی موجود که دستاویز توطئه گران شد را ترمیم می کردیم، زمینه ایجاد فتنه ای که آسیب های فراوان به سرعت پیشرفت کشور داشت را خشکانده بودیم.
تاسف انگیزتر آنکه برخلاف سالهای قبل، سال 92 امام خامنه ای پیش از پایان سال ارزیابی شعار را ارائه کردند که «حماسه اقتصادی متأسفانه تأخیر افتاد»، بخش عمده این تاخیر شاید ناشی از آن باشد که منتظر می مانیم تا ایشان سندی یا رهنمودی ارائه نمایند و سپس آن را تبلیغ کنیم؛ آن هم تنها در بیان و به مستقیم ترین وجه ممکن! به نظر نگارنده، اصلی ترین مشکل ما در مواجهه با نامگذاری های سال همین است؛ مواجهه شعاری! نه، حتی مواجهه بیل بوردی!
بلافاصله پس از اعلام نام سال در یکماه اول آن قدر به صورت تبلیغاتی – در صدا و سیما و رسانه ها، خیابان‌ها، سربرگ ها، بر بدنه خودروها و ... حتی در جایگاه‌های غیر مرتبط - در برابر چشمان مردم تکرار می‌شود، که خواه ناخواه عادی شده و ذهن مخاطب نسبت به آن بی انگیزه می شود. برای این رفتار - که به جای حمایت از شعار سال نوعی بی خاصیت کردن آن است - هزینه های هنگفتی صرف می شود اما دغدغه تبدیل کردن این نام به یک دستورالعمل اجرایی و پس از آن اجرا کردن آن، در کمترین حد اعتنا قرار می گیرد.
راستی مگر نه آنکه به اذعان بسیاری از ادبا، امام خامنه‌ای فردی ادیب و متبحر در بلاغت است؛ وقتی چنین فردی نامی را برای یک سال پیشنهاد می کند که تا این حد طولانی است، آیا نمی توان آن را نوعی اعلام تمایل به استفاده غیر شعاری از نام سال دانست؟
مگر نه آنکه شعار باید مجمل و آهنگین باشد؟ باید از این شعارزدگی رهایی یافت. نامگذاری سالها نوعی اعلام اولویت سال است، پس بجای دغدغه داشتن به تکرار نام سال در هر نقطه ممکن، رفتارمان را در سال به نحوی تنظیم کنیم که این اولویت محقق گردد. باید به فکر برنامه‌ای عملیاتی برای آن بود، چیزی شبیه فرمان 24 بندی اقتصاد مقاومتی برای تحقق شعار «حماسه اقتصادی». حتی معتقدم برخی نهادها باید به صورت دوره ای، مروری بر نام سالهای قبل داشته و با توجه به تاکید مکرر رهبری بر ادامه آن سیاست ها در سالهای بعد؛ برنامه های جبرانی برای نقصان ها ارائه نمایند.
