تفکر دوران زندان
نقلی از ایشان وجود دارد که نشان‌دهنده نگاه بلند و ادای تکلیف الهی توسط آن عزیز است. ایشان می‌فرمایند «بعد از اولین ملاقات با خانواده در زندان، با دوستان به بحث نشستیم که در حبس ابد حداقل برای آینده باید برنامه‌ریزی کرد و با این‌حال باید برای 15 سال برنامه‌ریزی داشت و پیشنهاد کردم که در زندان برنامه تحصیلی و ... بریزیم، بعد از گفتگوهای مفصل سرانجام برای پیشبرد اهدافمان مقرر شد، در سه مرحله اقدام کنیم برای این منظور با مخالفت‌هایی مواجه بودیم ولی برای شکست مخالفت‌ها در مرحله نخست که درخواست جمع شدنمان در کنار هم در یک بند زندان بود از طریق اعتصاب غذا باید مقاومت کنیم، در مرحله بعد درخواست ایجاد شرایط برای ادامه تحصیل بدهیم و در صورت عدم پذیرش به اعتصاب غذا دست بزنیم و در مرحله سوم نیز درخواست کار فرهنگی و تأسیس کتابخانه در زندان را ارائه کنیم. طبیعی است که در شرایط زندان در مرحله اول با ما با خشونت برخورد شد ولی ما مقاومت کردیم تا اینکه موفق به جمع شدن کنار هم شدیم، برای ادامه تحصیل با مخالفت روبرو شدیم ولی آن‌ها با فاصله کمی از اعتصاب اول ناچار شدند به خواسته ما تن بدهند و جریان طوری پیش رفت که مقرر شد برای زندان آموزشگاه تأسیس کنند. در نهایت کار به‌جایی رسید که در ایام محرم تصمیم به برگزاری مراسم در سطح زندان گرفتیم و پذیرش آن برای دستگاه شاه دشوار بود؛ اما بالاخره موافقت آن‌ها با تلاش شهید عراقی جلب شد». این روحیه یک روحیه سازشکارانه نیست؛ بلکه روحیه هدف‌دار و راهبردی متفکرانه و آزاداندیشانه در همه شرایط است.
ایشان می‌فرمودند ما در زندان به این می‌اندیشیدیم که خداوند چه رسالتی بر دوش ما گذاشته است که محبوسیم . این روحیه قابل‌تحسین است و می‌تواند الگوی خوبی برای نسل جوان در راه رسیدن به تعالی باشد.
