مرحوم حبیبی اخلاق جذاب و شیرینی داشت، برای اهل دقت این حلاوت، جاذبه ساز و ملموس بود. در آیینه وجود شخصیتی او بسیاری از فضایل اخلاقی مشهود ، هویدا و گیرا بود. هرکسی اندکی انس با مرحوم حبیبی داشت ، دوست داشتن را در او چشمک زنان مشاهده می کرد.
حبیبی الگویی مودب، مقید، مهذب و موقر بود. مثل اینکه لحظه ها و روزانه با کمال، استفاده احادیث و روایات را درمحیط وجودی خویش تمرین می کرد.
حبیبی سیاستمدار بود و جهد وکوشش اش این بود تا سیاستش را با دیانتش ممزوج کند و قضاوت پس از مشورت را نمره ارزیابی آزمون خود محسوب می نمود.
آن بزرگوار به حق اهل مشورت بود وآنها که سالها با او محشور بودند، جایگاه حقیقی مشورت را در حقیقت وجود او مشاهده می کردند.
حبیبی عشق به ولایت را از روزنه ولایت معصوم درسیمای دلربای امام راحل و مقام معظم رهبری به اعتقاد و اهتمام کامل به عرصه فعالیت سیاسی و کارزار اجتماعی و خدمات انتفاعی می کشاند.
حبیبی در مقام خدمتگزاری، شیفتگی را با برازندگی به ولی نعمتان جامعه برای حد اعلای رضایتمندی عرضه نمود.
جهادهای وحدت آفرین
دوران مسئولیت های وی تا دوره عبادت وظیفه مندی اش در موتلفه اسلامی، موید این حقیقت بود.
حبیبی در مقام دبیر کلی پر افتخارترین و باسابقه ترین و درخشانترین حزب اسلامی درمنظومه وجودی خود، خویش را کوچکترین عضو می‌دانست و همین خصلت هم او را به سر بالایی بزرگترین اوج می داد، یعنی او خوب می فهمید مسیر اوج و بزرگ شدن ناخواسته، از بستر تواضع و فروتنی وحسنه های اخلاقی می گذرد.
حبیبی سیاستمداری زیرک و با هوش بود و در بزنگاههای سیاسی وگردنه های شبهه زا و تصمیم های مؤثر وخداپسند باتیزبینی پیش می رفت و نوع رفتارش هم با تقید و تاسی به امثال مرحوم عسکراولادی با‌برکت وکار ساز بود.
حبیبی سیاستمداری بود که جریان ولایی از جهادهای وحدت آفرین وی، در پستوهای بصیرت و معرفت غافل بوده اند ولی بارها ثمره این جهاد سیاسی را در گستره سیاسی نظام مشاهده کرده اند درحالی که سیاستمداری و اخلاق مداری وی گمنام ولی موثر و مبلغ و مشوق این نوع تحفه های انقلابی و مردمی برای اعتلای نظام سیاسی اسلام بوده است.
حبیبی در عین آرامش و طمانینه، روحی ناآرام برای خدمات انقلابی، سیاسی و اجتماعی داشت از این رو همیشه منتظر و آماده باش بود تا در هر صحنه ای حضور داشته باشد.
مرحوم حبیبی ابعاد شخصیتی بزرگی داشت که پرداختن به آن، مایه عبرت می شود او خود را هیچ می دانست و از هیچ به پیچ عزت راه یافت و آن گونه بود که درسر بالایی کمال خواهی آسان ترین مرگ شهادت گونه را در اوج آرامش و امید به رحمت الهی و در مهمانی روضه علوی و در لحظات و ثانیه های ارایه ارادت، جان را به جان آفرین تسلیم نمود.
