مهندس میرسلیم رئیس شورای مرکزی حزب مؤتلفه اسلامی در گفتگو با خبرنگار هفته نامه شما در خصوص تطبیق قوانین مصوب مجلس با بطن جامعه گفت: ما شاهد پشت سرگذاشتن مراحل بسیار مختلفی در کشور خودمان هستیم. برخی از قوانین هستند که بسیار خوب تدوین شده اند. مثلا برخی از قوانین قبل از انقلاب هنوز هم استفاده
می شوند به دلیل اینکه کارشناسی خوبی بر رویشان انجام شده و برخی دیگر از قوانین با دیدگاههای سیاسی تدوین شده است. مجلس شورای اسلامی در طول
دوران های مختلف ترکیب یکنواختی نداشته است، پس بسیار طبیعی است که گرایش های مختلف در تدوین قوانین نقش آفرین بوده باشند. آنچه مهم است این است که آیا در مجلس شورای اسلامی آن بنیادهایی که طرح ها را برای کارشناسی بررسی می کنند، برخوردار از یک استحکام جامعه شناسی درستی هستند یا خیر! ایا در نظر گرفته می شود که چنین قانونی قابلیت اجرا را در صحن جامعه دارد یا خیر! این بسیار مهم است. یک قانونی ممکن است حق هم باشد اما مورد اجرائی در جامعه نداشته باشد. در این حالت این فرهنگ جامعه است که اجازه نمی هد که قانون اجرایی شود؛ لذا بسیاری از قوانینی که ما تدوین کرده ایم از نظر جامعه شناختی بررسی نشده اند؛ فلذا موفق به اجرای آن نشده ایم. میرسلیم در ادامه با اشاره به اینکه این عدم تطابق شامل قانون اساسی نمی شود، اظهار داشت: قانون اساسی قانون اجرایی نیست. قانون اساسی، قانون مادر است. یعنی بر مبنای آن اولا باید سیاست های کلی تدوین شود و ثانیا بر مبنای این سیاست های کلی به سمت تدوین قانون اجرایی می رویم. پس بطور طبیعی قوانینی که برمی گشته است به اجرای برخی از اصول قانون اساسی، بسیاری از آنها تطابق با ویژگی های جامعه شناختی نداشته است و یک سلسله از اصول قانون اساسی هم معطل مانده است که اجرا نشده است. اینها اشکالاتی است که به دلیل مسائل
جامعه شناسی با تدوین قانون به دست می آید. اگر ما فرهنگ جامعه را در نظر بگیریم، ممکن است قائل به مراحلی بشویم و در تدوین مراحل برای قانون اقدام لازم را انجام بدهیم و هول زده وارد قانون اجرایی که بر حق هم هست، نشویم. در شرایطی اینگونه که مسئولان جرات نمی کنند وارد عمل بشوند، ما با چنین مشکلی مواجه نخواهیم بود. وی ادامه داد:امروزه می بینیم چه آن سری از قوانینی که در مجلس شورای اسلامی تصویب شده است و چه آنهایی که در شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب شده است، متاسفانه معطل مانده اند و اجرا نشده اند. در حالی که قانون، بسیار قانون خوبی است و حق هم هست اما ظرافت لازم در جامعه به لحاظ آمادگی لحاظ نشده است، تا قانون بتواند به سمت اجرا برود. این تشنگی باید در جامعه وجود داشته باشد که همه پذیرای اجرای قانون باشند. نمی شود که قانونی را تعلیق کرد. ما حتی به لحاظ شرعی هم مواردی را می بینیم که شارع محترم آنها را مراعات کرده است. مثلا در حکم تحریم شراب شما ملاحظه می فرمایید که چهار مرحله طی شده است تا بتوانیم با قاطعیت اقدام کنیم. پس باید یک سری مسائل را مراعات کنیم. طبیعتا در عرف که مصداق پذیرشش بیشتر از شرع است و به این موضوع بسیار باید دقت کرد. این دقت در مجلس شورای اسلامی در حد کارشناسی در آن اوایل نمی توانست درست انجام بگیرد یعنی زمینه هیا آن وجود نداشت. اما اکنون به این نکته پی برده شده است و به همین دلیل گفته می شود، هرقانونی که برای تصویب می رود، باید ملاحظه موارد فرهنگی و اجتماعی اش لحاظ شود. البته نمی گویم که این قانون همواره موفق بوده است چون ترکیبی که در مجلس وجود دارد، اقلیت و اکثریت می شود و گرایش های سیاسی در آن دخیل می شود.وی ادامه داد:ما اعتقاد داریم که به پیشرفت می توانیم نائل بشویم. افق پیشرفت ما هم می تواند بلند و البته دست یافتنی باشد. با توجه به قابلیت های خدادادی که وجود دارد، الحمدلله ما برخورداریم که کشور ما یک کشور از نظر سرمایه های طبیعی و معدنی برخوردار است و محروم نیست. دوم از لحاظ استعدادهای انسانی هم خوشبختانه در وضع بسیار خوبی قرار داریم. در مقایسه با متوسط جهان به لحاظ استعداد انسانی ما برتر هستیم. برای رسیدن به پیشرفت استعداد انسانی بسیار مهم است و این نکته کلیدی را هم باید مدّ نظر داشته باشیم. و نکته سوم هم اینکه "آیا مدیریت صحیحی بر مجموعه این قابلیت ها و سرمایه هایی که در کشور وجود دارد، اعمال می شود یا نه!؟” پس بنابراین اعتقاد ما این است که پیشرفت معقول در مقایسه با سایر کشورهای دنیا می تواند ما را به رتبه های بسیار ارزنده ای برساند. به شرط اینکه با یک مدیریت صحیح بتوانیم از آن امکانات خدادادی با بهره گیری از استعدادهای انسانی که وجود دارد، به نتیجه مطلوب برسیم که برنامه ریزی لازمه آن است. در برنامه ریزی آنچه که مسلم است آن است که ما اصالت برای عدالت قائلیم یعنی پیشرفتی که فاقد عدالت باشد مورد قبول ما نیست. در نظام ما پیشرفتی مورد تایید است که آن پیشرفت حتما در برگیرنده عدالت باشد. البته توجه داریم که اصل حاکمیت موقعی مطرح می شود که امنیتی وجود داشته باشد و این را من باید خدمت شما تاکید بکنم که خوشبختانه در جمهوری اسلامی و بعد از تشکیل و تاسیس جمهوری اسلامی علی رقم مخاطرات متعددی که متوجه جامعه ما و جمهوری اسلامی شده است، چون جمهوری اسلامی مبنای مشارکت مردمی بسیار قوی داشته است، هیچ وقت مخاطرات نتواسنته است امنیت ما را به صورتی که نظام را متزلزل بکند، سلب کند. ما گرفتار مصیبت
شده ایم. یعنی آدمکشی هایی که صورت گرفته است. نظام بسیار فجیعی بوده است. در تاریخ ملل بی نظیر است که انقدر مقاومت و پایداری. این نشان می دهد که پشتوانه مردمی این نظام بسیار محکم است و مشارکت قوی دارند و امنیت شان سوری و متکی به اسلحه نیست، بلکه متکی به اعتقاد است. این یک برگ برنده است برای این نظام و باید توجه داشته باشیم که به اصل امنیت نباید خدشه وارد شود. باید با فتنه ها مقابله کرد چون بدخواهان با ما مشکل جدی دارند و ما آرمانی به اهداف مان پایبندیم. فتنه ها هنوز شعله ور است و هنوز هم خاموش نشده است و تهدیدات همواره وجود دارد؛ اما به حمدالله تاکنون نتوانسته اند فائق آیند ولی خطر جدی است و باید برای آن هزینه،
سرمایه گذاری و اقدام کرد. زیربنای همه مسائل امنیت است اگر آن نباشد، پیشرفت و عدالت معنا ندارد. پس اقتدار جزء مسائل اساسی است که باید به آن توجه کرد و تهدیداتی که از خارج متوجه ما هست درصدد تلاش برای تضعیف اقتدار ماست. به طور غیرمستقیم با اقتدار ایران وارد جنگ شده اند و از هر روزنه امیدی استفاده می کنند تا جو جامعه جهانی را علیه ایران تهییج بکنند. پس نتیجتا در درجه اول باید مراقب این امنیت بود. درثانی ما باید قائل به این باشیم که نمیتوانیم را که باشیم و تمام سیاست هایی که در داخل به اجرا گذاشته می شود اگر به سمت پیشرفت باشد از آنها استقبال و با آنچه که ما را به سمت رکود بکشاند و برخلاف آرمان هایمان باشد، مقابله می کنیم. من باید اذعان کنم که متاسفانه در چهارساله گذشته به سمت رکود رفته ایم و از پیشرفت وا مانده ایم. اینها خطر داخلی است یعنی اتحاذ یک روش غلط و سیاست داخلی غلط که آثار و تبعات خارجی بر جای می گذارد. کاندیدای حزب مؤتلفه در انتخابات ریاست جمهوری در خصوص شانه خالی کردن برخی از مسئولان در رویارویی با دشمن تصریح کرد: در هر کشوری وجود دارد و به طور خاص برای ما. هر حاکمیتی-مردم و دولت- را که شما مطرح کنید، اگر بخواهد مستقر باشد چاره ای به جز برقراری امنیت ندارد وگرنه حاکمیت از هم گسیخته می شود و هرج و مرج می شود. پس امنیت یک بحث اساسی است و هیچ کدام از حکومت ها
نمی توانند آن را نادیده بگیرند. البته امنیت ایران فقط امنیت نظامی نیست بلکه امنیتی است که متکی است به یک پشتوانه دقیق و قوی مردمی. چون این مردم هستند که از نظام شان دفاع کرده و امنیت آن را تامین می کنند. اگر مردم نباشند و اعتماد به حاکمیت نباشد و یا تضعیف شود، امنیت هم خدشه دار می شود. به دیگر بیان ممکن است مردم بیشتر از برخی از مسئولین به امنیت و نظام معتقد باشند که این امر متاسفانه اتفاق می افتد. شاهد مثال آنکه یک حکومتی که تضعیف شده است ممکن است با یک تهدید خارجی شانه خالی کند و وقتی روحیه مردمی را می بیند مطمئن می شود که جا نداشت این حرف ها زده شد. در طول این 38 سال موارد از آن به وفور دیده شده و آنجایی که باید از این نظام قاطع و محکم حمایت می کردند، ضعیف دفاع کرده اند وشاید می پنداشتند که باید سرتعظیم فرود می آوردند در برابر قدرت ها؛ حال آنکه خواسته مردم این نبوده است بلکه مسئولان توان رویارویی با دشمن را نداشته اند.