به گزارش ایرنا، نیکوکارانی که طی سال های سال دست به خیر بوده و برای رضای الهی دست به جیب شده اند تا گره از مشکل دیگران باز کنند، گردهم جمع شدند. البته بهتر بگویم ستاد دیه کشور در ششمین روز از ماه مبارک رمضان این نیکوکاران را گردهم آورده تا از تلاش های خداپسندانه آنان تشکر کند. هرچند این تشکر از اجر الهی این نیکوکاران نمی کاهد ولی شاید ستاد دیه به حکم «من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق» در جهت ترویج شعائر الهی سی و دومین جشن گلریزان برای آزادی زندانیان جرائم غیرعمد را برپا کرد.

از جزییات مراسم و حاشیه های زیبای آن عبور می کنیم و به یک نیکوکار پیشکسوت و قدیمی می رسیم؛ کسی که به عنوان کارآفرین و پیشکسوت عرصه اقتصاد و بازار شناخته می شود. سیدعلاء میرمحمد صادقی عضو هیات داوری حزب موتلفه اسلامی که 88 بهار از عمرش می گذرد، با چهره ای آرام به درخواست خبرنگاران با آنان مصاحبه می کند و از زیر و بم ستاد دیه می گوید که چگونه این ستاد شکل گرفت و حالا پس از 30 سال چه برنامه هایی را برای آزادی زندانیان دارد.

او متولد اصفهان است و برای اولین بار با حکم امام خمینی (ره) به عنوان نماینده ایشان به اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران راه یافت و سازمان اقتصاد اسلامی را هم او بنیان نهاد که نتیجه آن فعالیت صدها صندوق قرض‌ الحسنه در سطح کشور است.

چند سال پیش کتاب «پنجره‌ای به گذشته» منتشر شد تا خوانندگان به دهه 1320 سفری کنند و خاطرات آن دوران را با قلم این نیکوکار اصفهانی مرور کنند که چگونه برای صادرات سیمان تلاش می کرد و به دنبال کارهای عام المنفعه بود.

بیراهه نروم. قبل از شروع مراسم جشن گلریزان به او پیشنهاد گفت و گویی کوتاه دادیم که با روی باز استقبال کرد و با صدای لرزان اما دلنشین اصفهانی اینگونه آغاز کرد: در اوایل انقلاب تعداد محدودی زندانی داشتیم که به علت عدم پرداخت نفقه یا مهریه یا بدهی دیه ناشی از تصادف در زندان گرفتار بودند و پایه ستاد دیه کشور از آن زمان گذاشته شد و مورد تایید مقام های مختلف کشوری بود.

او در حالی که جواب سلام برخی از میهمانان را می داد و به آنان احترام می گذاشت، افزود: در اوایل کار فکر نمی کردیم فعالیت های این ستاد تا این اندازه گسترده شود ولی به تدریج متوجه شدیم کاری بوده که زمین مانده بود و باید انجام می دادیم.

میرمحمدصادقی از نحوه گسترش ستاد دیه در استان ها و تشکیل شعبه های آن سخن گفت که چگونه حالا 35 دفتر در سطح کشور به بررسی وضعیت زندانیان می پردازند تا مقدمات آزادی کسانی را فراهم کنند که استحقاق بیشتری دارند.

او با افتخار خاطره آزادی 110 هزار زندانی در 30 سال گذشته را پیش کشید و گفت: این افراد به اتهام جرائم غیرعمد زندانی بودند. البته هنوز کافی نیست و مردم باید کمک کنند تا بقیه افرادی که زندانی هستند آزاد شوند.

در لابه لای سخنانش اظهار امیدواری کرد تا خدا این تلاش هایش را بپذیرد و سپس گریزی به تلاش های خالصانه کارکنان ستاد دیه زد و گفت: کسانی که در ستاد دیه فعالیت می کنند بدون کوچکترین درآمدی مشغول هستند و خودشان نیز پیشقدم می شوند و زندانی آزاد می کنند.

او از ماه مبارک رمضان به عنوان یکی از بهترین زمان هایی یاد کرد که مردم متدین می توانند برای آزادی زندانیان غیرعمد کمکی هر چند ناچیز داشته باشند و سپس گفت که برخی از نیکوکاران نذر می کنند تا یک زندانی را آزاد کنند یا بخشی از بدهی یک زندانی را بپردازند.

از او خواستم تا یکی از بهترین خاطرات شیرین 40 سال گذشته اش را بیان کند و او در مقدمه گفت: هدف از کمک به زندانیان فقط شخص زندانی نیست بلکه وضعیت خانواده های زندانیان را نیز بررسی می کنیم و خانواده هایی که استحقاق بیشتری دارند و حضور سرپرست خانواده ضرورت داشته باشد، آزادی این افراد در اولویت قرار می گیرد.

اما خاطره اش را در حالی که لبخندی بر لب داشت، اینگونه تعریف کرد: چندین سال پیش ستاد دیه یک زندانی را آزاد کرد. پس از چند روز همسر این فرد به ستاد مراجعه کرد و گفت که ستاد دیه فقط شوهرش را آزاد نکرده بلکه خود او را نیز آزاده کرده است.

چون زمانی که همسرش در زندان بود، یک شیاد به دنبال این زن بوده و قصد انحراف او را داشته ولی این زن تا زمان آزادی همسرش با وجود نیاز مالی شدید این دوران را تحمل کرد تا اینکه شوهرش با کمک ستاد دیه از زندان آزاد شد.

گفت و گوی ما تمام شد و پس از جشن گلریزان و نماز جماعت، نیکوکاران بر سر سفره افطار حاضر شدند تا بگویند «اللهم لک صمت و علی رزقک افطرت و علیک توکلت» خدایا برای تو روزه گرفتم و با رزق تو افطار می کنم و توکلم فقط بر توست.

امام صادق علیه السلام فرمود «روزه داران دو شادی و خوشحالی دارند؛ یکی هنگام افطار و دیگری زمانی که خدا را ملاقات می کنند.» شاید نیکوکاران هم دو شادی داشته باشند؛ یکی هنگامی که خنده و رضایت خانواده ای را می بینند که به دست او آزاد شده و دیگری رضایت الهی در زمان بازگشت به سوی معبود خویش.