حسین امیری - مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی در آخرین اظهارات خود اعلام کرد که نهاد تحت مدیریت وی هیچ زمانی ایران را متهم به حرکت به سوی برنامه هسته ای نظامی نکرده که این سخنان نشان دهنده آن است که اتهامات هسته ای علیه ایران در محافلی دیگر سازماندهی می شود. اتهامات علیه ایران به ویژه در زمینه پرونده هسته ای و ریشه های آن موضوعی نیست که بتوان آن را در قالب یک مطلب و یا مقاله تببین کرد. اما آنچه که مسلم است این اتهامات بیش از آنچه که بر اساس زمینه های واقعی باشد با اهداف روشن و خاص صورت می گیرد.
یوکیو آمانو که اخیراً در لندن و در حاشیه نشستی سخن می گفت با اشاره به موضوع هسته ای ایران گفت: آژانس هرگز نگفته است که ایران سلاح هسته ای دارد. چیزی که همواره ما بیان کرده ایم این است که اطلاعاتی گسترده و منسجم وجود دارد که نشان می دهد ایران در فعالیتهای هسته ای خود درگیر مسائل مربوط به توسعه بوده است و این موضوعی است که ایران باید به آنها پاسخ دهد.گرچه اظهارات اخیر آمانو به معنی رفع اتهام از گزارش های یک سویه آژانس بویژه آخرین گزارش وی در باره برنامه هسته ای ایران نیست، اما نشانگر آن است که وی بعنوان مدیر کل یک نهاد فنی مسئول در صحنه جهانی، در مسیر دور کردن این نهاد از اتهاماتی است که بیشتر بر اساس رویکردهای سیاسی صورت می گیرد.
اظهارات آمانو ذهن را به این سمت متوجه می کند که اگر آژانس بعنوان تنها نهاد مسئول چنین اتهامی را به ایران نزده، پس چه کشور یا کشورهایی در پس این اتهامات هستند؟
برای پاسخ به این پرسش نیاز به نگرش به مسائل منطقه و جهان فراتر از مقوله هسته ای است. ایران بعنوان یک قدرت منطقه ای از دیر باز مشکلاتی را با برخی بازیگران داشته است. آمریکا بعنوان قدرت جهانی و اسرائیل بعنوان یک رقیب منطقه ای از مهمترین مخالفین ایران بوده و هستند.
بدون شک تل آویو بعنوان بزرگترین مخالف فناروی هسته ای در ایران، در پس این اتهامات قرار دارد. زیرا که آمریکا بعنوان بزرگترین مخالفان انرژی هسته ای در ایران دو بار در سال های 2003 و 2007 اعلام کرده که ایران هیچ برنامه هسته ای نظامی ندارد. اما رژیم صهیونیستی به خاطر منافع خود و ایجاد بدبینی برای مسئولان آمریکایی تاکنون از این اتهامات دست برنداشته و مقام های این رژیم بارها این اتهامات را تکرار کرده اند.
اعلام زمان دقیق برای دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای از سوی مقام های این رژیم به قدری شبهه برانگیز است که گاهی خواننده را لاجرم به مسیری سوق می دهد که خواننده احساس کند این اطلاعات و داده ها بر اساس رصدهای اطلاعاتی بسیار دقیق است؛ اما آنچه که مسلم است و بر اساس اتهامات بی اساسی که تاکنون به ایران زده شده می توان نتیجه گرفت که این اتهامات بیشتر جنبه تبلیغاتی داشته و برای گمراه کردن جامعه جهانی است.
حال در اینجا این پرسش مطرح می شود که هدف اسرائیل از طرح چنین اتهاماتی که دروغ بودن آنها ثابت شده چیست؟ به نظر می رسد دو هدف مهم می توان برای این منظور بر شمرد که عمدتا اهداف را در دو گروه اهداف بین المللی(منطقه ای و فرامنطقه ای) و اهداف داخلی می توان طبقه بندی کرد.
اهداف منطقه ای و فرامنطقه ای
نخستین هدف صهیونیست ها این است که با طرح این اتهامات و جنگ احتمالی در این خصوص فضایی از رعب و وحشت را در صحنه بین المللی علیه ایران بوجود آورده و مانع از تدوین برنامه منسجمی در زمینه اقتصادی در داخل ایران بشوند. چنین برنامه ای می تواند کشور مورد هدف را طی چند سال کوتاه مدت به لحاظ اقتصادی از کار بیندازد. یعنی تل آویو بر آن است تا در صورتیکه نتواند با تحریمهای آمریکا و اروپا به اهداف خود برسد با ایجاد "تهدید" چنین خواسته ای را عملی سازد.  دومین هدف در این مقوله اهداف بیرونی آن است تا بتواند آمریکا را به جنگی خانمانسوز با ایران بکشاند و اگر جنگی صورت نگیرد باراک اوباما را به اعمال فشارهای های نظامی علیه ایران متعهد کند. همچنین نشان دادن ایران به عنوان  تهدیدی برای صلح و امنیت خاورمیانه از دیگر اهداف این رژیم است تا با استفاده از آن مانع از یک راه حل صلح آمیز و واقع بینانه علیه برنامه هسته ای ایران بشود.
اهداف داخلی
برخی دیگر از اهداف اسرائیل از مطرح کردن و برجسته نمودن برنامه هسته ای ایران مربوط به مشکلاتی است که این رژیم در داخل خود با آن رو به رو است.
 مشکلات اقتصادی- اجتماعی مهم داخلی از جمله مهمترین اهداف در حوزه داخلی است. اسرائیل بر آن است تا با تهدید تراشی در خارج این مشکلات را در داخل به حاشیه رانده و اولویتی نخست برای خود به عنوان چالش بتراشد.