دکتر حسن لاسجردی- در ساحت سیاست ایرانی، شخصیت سیاسی مجموعه‌ای از رفتار‌ها و کارکرد‌ها و ارتباطات را همواره با خود دارد و در صورت یافتن جایگاه جدید این ویژگی‌های مرسوم معمول نیز با وی حرکت خواهد کرد چرا که طبیعت انسانی چنین است که افراد در گذر زمان از داشته‌های خود بهره گیری می‌کنند.
این روال جاری درحالی است که درعرصه سیاست افراد می‌بایست در آوردگاه‌های مختلف تفاوتهایی نه تنها کوچک بلکه مهم و تاثیر گذار را به رسم سیاستمداری به نمایش گذارند زیرا که حوزه سیاست ملغمه‌ای از رفتار، گفتار، دستور و نوآوری است که در آن تدبیر نیز رخ نمایان می‌سازد.
آنچه شاید در رجال سیاسی ایرانی نمود دارد حرکت خطی است که ازنقطه‌ای به نقطه دیگر در حال حرکت هستند ولی نیاز امروز سیاست ورزی حرکت سینوسی است که افراد بتوانند در تلاطمات این عرصه بسیار پر فراز و نشیب امور را مدیریت نمایند.
از سوی دیگر ارتقا در جایگاههای سیاسی که بنا بر اقتضائات و تحولات رخ می‌دهد می‌بایست نمود رویش درعرصه سیاست باشد و درچنین فضایی سیاسیون قادرند تا موضوع «قامت سیاسی» را در ادبیات هر کشوری تعریف و تببین نمایند چرا که تا مقامات به باور و درک قامت خود درعرصه سیاست نرسند همچنان به عادات و رفتارهای گذشته خود تمایل و ارادت بیشتری نشان می‌دهند که این خلاف فضای ادبیات قامت سیاسی است.
از سوی دیگر به نظر می‌رسد انچه امروز جوامع بدان‌ها توجه بیشتری نشان می‌دهند درک مقامات از جایگاههای جدید و افزون متغیرهای کیفی به این رده‌ها و مناصب از ظرفیت‌های فردی برای خدمت به دیگران است چرا که قامت سیاسی افراد در چنین شرایطی زبدگی و ورزیدگی آن‌ها را نمایان خواهد ساخت و نشان می‌دهد که این افراد بی‌جهت مناصب و پست‌های جدید را بر عهده نگرفتند.
از سوی دیگر ضرورت فهم قامت سیاسی ایجاب می‌کند تا افراد مسئول در یک پروسه کنش و واکنشی هم به جایگاه جدید در سایه تدبیر و هوشمندی هویتی تازه بخشند و هم به نسل‌های بعدی بیاموزند که فرصت‌های جدید در اختیار مسئولان باید زمینه‌ای باشد تا جهش اجتماعی و سیاسی در سایه تفکر تعالی بخش صورت گیرد.
