ما باید خواسته‌های معقولی در چارچوب برجام داشته باشیم. اگر خارج از برجام درخواست‌هایی داشته باشیم، طرف مقابل هم می‌رود سراغ تضمین‌های دیگر. باید تیم مذاکره‌کننده قوی‌تر شود. چرا نباید از استراتژی قبلی که آمریکا را منزوی کرد، استفاده کنیم؟"
همچنین علی واعظ در مصاحبه با این روزنامه مدعی می شود: "ایران یک‌سری خطوط قرمز غیرواقعی برای خودش تعیین کرده است. مثلاً بحث تضمین‌ها؛ از ابتدای کار مشخص بود که بدون عدول از چنین خط قرمزی توافقی به دست نمی‌آید. این خطوط قرمز بحث امتیازگیری جدید نیست. در شرایط جدید باید در مورد امتیازی که قابل دستیابی هست یا نیست، واقع‌بین بود."
فعالین و رسانه های اصلاح طلب در حالی برجام را راه حل همه ی مشکلات اقتصادی عنوان می کنند که برجام یک بار امتحان خود را پس داده و تجربه ی عینی و ملموس سال های گذشته نشان می دهد که تکیه بر راه حل برجام برای حل مشکلات اقتصادی اشتباه است.
بخاطر داریم که همین طیف در دولت روحانی ادعا می کردند که با امضای برجام همه تحریم‌ها برداشته خواهد شد، اما بعد از اجرای برجام و تعطیلی بخش مهمی از تاسیسات هسته‌ای کشور، نه‌تنها هیچ عایدی نصیب اقتصاد کشور نشد بلکه تحریم ها به دو برابر افزایش پیدا کرد، شرایط رکود در کشور تا جایی پیش رفت که بنا بر گفته ی وزیر وقت صمت در دولت یازدهم بیش از ۱۰ هزار واحد تولیدی کشور تعطیل یا نیمه‌تعطیل شد و میزان واردات بر اساس گزارش بانک مرکزی در سال 96، ۲۰ میلیارد دلار افزایش پیدا کرد. البته قصه ی زیان های اقتصادی کشور به همین جا ختم نشد و صنایع نفت و خودرو هم از لطمات اجرای برجام بی نصیب نماندند. شرکت نفتی توتال که قرار بود پروژه فاز ۱۱ پارس جنوبی را عملیاتی کند بدون کوچکترین خسارت به وعده خود عمل نکرد و از کشور خارج شد و شرکت‌های فرانسوی پژو و رنو هم مثل توتال، تعهدهای خود به صنعت خودروسازی کشور را نیمه کاره رها کردند و از کشور خارج شدند.
با اجرای برجام سفره مردم روزبه‌روز کوچک‌تر شد و کار به جایی رسید که نرخ تورم رکورد بی‌سابقه‌ای را در ۶۰ سال اخیر به ثبت رساند.
حال این جریان که در سال های گذشته عهد شکنی آمریکا را دیده و می داند که آمریکا در توافق بر باقی ماندن تحریم های اصلی اصرار دارد، خواهان توافق بدون تضمین شده و دولت و تیم هسته‌ای را به باد انتقاد گرفته‌که چرا به توافق تن نمی‌دهد؟!
مگر نه اینکه فشارهای معیشتی که این روزها بر مردم وارد شده است نتیجه ی همین برجام بدون تضمین و معطل کردن مدیریت اقتصاد کشور و به امید غرب در 8 سال گذشته بوده است؟ چرا می خواهند کشور دوباره راهی را طی کند که خروجی آن، تسلیم شدن دوباره در مقابل زورگویی آمریکا به روال سال 94 است؟ روشن است که برجام نمی‌تواند بدون ارائه ی تضمین های معتبر به شکل سابق و چک نقد برای آمریکا و وعده های توخالی قابل نقض برای ایران ادامه پیدا کند، تا آمریکا هر وقت دلش خواست زیر میز زده و فشار اقتصادی را بر کشور افزایش دهد، وانگهی دولت سیزدهم برخلاف اصلاح طلبان، اقتصاد کشور را معطل برجام نکرده و با گسترش دیپلماسی در میان کشورهای همسایه توانست بخش مهمی از فشارهای تحریمی را خنثی کند، پس بهتر است اصلاح طلبان بجای تامین منافع حزبی و سیاسی خود، اندکی هم به منافع کشور بی اندیشند و کمتر در زمین دشمن بازی کنند.