جامعه عربستان سعودی همواره دو بخش را در بر می‌گیرد، طبقه‌ای که قدرت را در دست دارند و طبقه‌ای که از طبقه قدرتمند باید اطاعت محض داشته باشند. روزنامه آمریکایی نیوزویک به نقل از مرکز تحقیقات استراتژیک آمریکا در مقاله‌ای به بررسی وضعیت کنونی حاکم بر عربستان پرداخت. 
نیوزویک به نقل از مرکز تحقیقات استراتژیک آمریکا می‌نویسد که خاندان حاکم بر عربستان همواره مناصب مهم را میان افراد خاندان تقسیم می‌‌کنند تا آن‌ها را راضی و ساکت نگهدارند.
این روزنامه در ادامه می‌نویسد: به این ترتیب هم اکنون در میان خاندان حاکم بر عربستان دو گروه شکل گرفته‌اند، یکی آنهایی که دارای قدرت واقعی هستند و دیگری گروهی که قدرت نرم را در اختیار دارند.
بر این اساس بخش اول قدرت سیاسی حمایت شده بواسطه قدرت نظامی، مالی و اطلاعاتی را احتکار می‌کند و گروه دوم عرصه مطبوعات، فرهنگ، رسانه‌ها و گردشگری را در اختیار دارد و بخش گسترده‌ای از خاندان سلطنتی بر این بخش حاکمیت دارند، به همین دلیل کسی که در گروه اول قرار نداشته باشد، بی‌تردید در گروه دوم خواهد بود و البته در این شک نیست که پول و دارایی بسیاری نیز به دست خواهد آورد.
بین گروه اول و گروه دوم اقشار گسترده و قابل ملاحظه‌ای از جامعه سعودی قرار می‌گیرند که تمام نقش‌ها و فرصت‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی از آن‌ها گرفته و به حاشیه رانده شده‌اند، گویی در عربستان همه چیز در خاندان «ملک عبد العزیز»، پادشاه عربستان خلاصه می‌شود.
مرکز تحقیقات استراتژیک در ادامه می‌افزاید: شهروندان سعودی یا باید پلیس تابع هیئتی باشند که هیئت امر به معروف و نهی از منکر خوانده می‌شود و دستورات لازم درباره همه شؤونات زندگی خود را از علمای سلفی بگیرند که گویی در این عصر و دوره زندگی نمی‌کنند یا اینکه یکی از طلبه‌های علوم دینی دانشگاه «ملک سعود» است که در معرض عملیات شستشوی مستمر مغزی قرار می‌گیرد تا علمای سلفی این دانشکده روح وی را از قرن بیست و یک به قرن ما قبل اسلام و عصر جاهلیت و تعصب و افق‌های تنگ دید و بینش سیاسی و اجتماعی ببرند.
همچنین شهروندان سعودی را کارمند دوایری می‌بینی که به شدت تحت نفوذ یکی از شاهزادگان سعودی است و به همین دلیل باید تمام شروط تبعیت از فرامین و دستورات را به انجام رسانده و تمام احترام‌های لازم را به عمل آورد چه در غیر این صورت سرنوشتی جز اخراج و قطع روزی و ایستادن در صف دریافت کمک‌های اجتماعی در انتظار او نخواهد بود. به همین دلیل عجیب نیست، در کشوری که بیش از ۲۲ میلیون نفر جمعیت ندارد و صاحب بزرگترین اقتصاد جهان است، دارای یکی از بالاترین میانگین‌های بیکاری در جهان است و شهروندان آن از فقر و نداری و بی‌خانمانی و عدم دریافت خدمات بهداشتی و عمومی رنج ببرند.