بان‌‌کی‌مون، دبیر کل این سازمان ملل رساند. هر چند که رسانه‌های غربی تلاش دارند تا این استعفا را به دلیل عدم همکاری سوریه با این سازمان عنوان دارند، بررسی روند تحولات حقایق دیگری را آشکار می‌سازد.

نبود گفتگوی سیاسی موثر میان طرف‌های درگیر در سوریه و ادامه دخالت‌های دیگر کشور‌ها به خصوص آمریکا و عربستان، در کنار فشارهایی که بر روی اخضرابراهیمی ناشی از درخواست‌های غیرمعقول از او وجود داشت، وی را وادار به استعفا کرد. نمونه بارز آن دعوت ایران از سوی سازمان ملل برای شرکت در نشست ژنو ۲ بود که با فشار غربی‌ها در کمتر از چند ساعت پس گرفته شد. در حقیقت، وی از روند این کنفرانس و دعوت نشدن ایران ناراضی بود و از‌‌ همان روزهای نخست می‌دانست که این اجلاس نتیجه‌ای نخواهد داشت. در متن نامه ابراهیمی به مردم سوریه که عذرخواهی وی از آن‌ها در آن دیده می‌شود، او از نقش مثبت یا منفی طرف‌های درگیر در سوریه سخنی به میان نیاورده است. با این حال، ابراهیمی گزارشی را در مورد تلاش‌هایش برای پایان دادن به بحران سوریه به شورای امنیت سازمان ملل متحد ارائه کرد و در بخشی از این گزارش، به تشریح طرحی پرداخت که از سوی ایران برای حل دیپلماتیک مسئله سوریه، به وی ارائه شده بود. وی در خصوص طرح ایران گفت: این طرح دارای چهار بند است و اعلام آتش بس، تشکیل دولت وحدت ملی، بازبینی قانون اساسی به خصوص با هدف کاهش اختیارات رئیس جمهور و برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و پارلمان را شامل می‌شود.

ابراهیمی افزود: ایرانی‌ها حتی در همین لحظات آخر آمادگی داشتند که اگر طرح آن‌ها در شورای امنیت تصویب شود، انتخابات ریاست‌جمهوری سوم ژوئن را به تعویق بیندازند، ولی الان برای این موضوع بسیار دیر است، البته طرح ایرانی‌ها هنوز روی میز است.

اشاره وی به طرح ایران در متن استعفا نامه خود به وضوح نشان داد، تنها پیشنهاد جدی که می‌توانست به حل بحران سوریه کمک کند، توسط کشوری ارائه شده بود که مخالفان اسد همواره آن را به دخالت در امور مسائل سیاسی دمشق متهم می‌کردند.

با نگاهی به فشار غرب به نمایندگان سازمان ملل، و علت استعفای کوفی عنان در این‌باره، می‌توان متصور بود که هر فردی به جای اخضر ابراهیمی معرفی شود، در ‌‌نهایت توان انجام کاری را نخواهد داشت و محکوم به استعفا است، چرا که غرب صرفاً یک اصل را در نظر دارد و آن تأمین منافعش است و برای رسیدن به هدف خود حتی از بی‌اعتبار نمودن شخصیت‌های بین المللی که در لوای سازمان ملل به کار خود در سوریه ادامه می‌دادند ابایی نخواهد داشت.

تا زمانی‌که مواضع غرب از یک سو و دمشق و هم‌پیمانانش از سوی دیگر متعارض و در برابر هم باشد و هیچ نقطه مشترکی در آن مشاهده نشود، می‌توان استعفای ابراهیمی را این گونه برداشت کرد که وی دریافت اصلا ماموریتی وجود ندارد که بخواهد آن را ادا کند و همچون فرستاده پیشین نمی‌تواند بیش از این به انتظار یافتن راه حل درباره بحرانی بماند که طرف‌های درگیر در آن هیچ نقطه اشتراکی ندارد. حالا و در آستانه انتخابات سرنوشت ساز سوریه، گفتگوهای سیاسی بار دیگر به حاشیه رفته است. مخالفان ادعا می‌کنند اصلاح قانون انتخابات ریاست جمهوری و تعیین تاریخ آن، راه را بر هرگونه مذاکره سیاسی خواهد بست.

در صورت انتخاب مجدد بشار اسد، وی در حالی یک دوره ۷ ساله ریاست جمهوری را عهده دار خواهد شد که دیگر هیچ راهی برای جابه‌جایی قدرت وجود نخواهد داشت که در این‌صورت شرایط کلی سوریه و حتی منطقه دچار دگرگونی خواهد شد.