آقای ترقی، به نظر شما چرا مرحوم استاد عسکر اولادی را می‌توان به‌عنوان استوانه اصولگرایی برشمرد؟
آقای عسکر اولادی در زمره السابقون السابقون بودند، ایشان نقش مهمی در شکل‌گیری انقلاب در کنار حضرت امام داشتند و از معتمدین آن حضرت بودند، همچنین در جریان مبارزه همواره همراه امام بودند و مبارزه دوم را نیز با ایشان در فرانسه و نوفل‌لوشاتو آغاز کردند؛ از همین جهت از جایگاه ویژه‌ای در بین نیروهای اصولگرا برخوردارند.
چه رفتارهای سیاسی و اجتماعی سبب شد تا این مقوله توسط سایرین هم پذیرفته شود؟
ارتقاء تقوا و انسانیت در ایام مبارزه و زندان و تبدیل‌شدن به شخصیت منصف و عادل در قضاوت منجر شد تا ایشان در کردار و کنش سیاسی موردتوجه قرار گیرند و همه افراد نیز به توانمندی‌شان در حل‌وفصل اختلافات و مسائل و رفع دیدگاه‌های متضاد اطمینان و اعتقاد داشته باشند و به‌واسطه ارتباط تنگاتنگ با امام و رهبری این اطمینان را به نیروهای اصولگرا و انقلابی می‌داد که آنچه ایشان مطرح و داوری می‌کند، نزدیک‌ترین نگاه به ولایت و رهبری جامعه اسلامی است؛ لذا توانستند چنین نقشی را بین نیروهای انقلابی ایفا کند و همیشه محور وحدت و انسجام باشد و فصل الخطابی برای تصمیم‌گیری نهایی نیروهای انقلاب تلقی شود.
با نگاهی به جریان اصولگرایی به نظر می‌رسد بعد از ارتحال ایشان، شخصیتی در طرازشان پا به میدان سیاست نگذاشت، آیا این مسئله صحیح است؟
بعد از درگذشت ایشان، ما تقریباً شخصیتی که جامعیتی مثل ایشان داشته باشد؛ به‌ویژه در بین نیروهای غیرروحانی نداریم و شخصیت‌هایی که باقی ماندند اولاً از سابقه طولانی‌مدت در انقلاب در دوره امام و رهبری برخوردار نیستند و ثانیاً این مقدار انصاف و عدالت در کمتر کسی پیدا می‌شود و نکته سوم این است که ایشان هم درس طلبگی خوانده بودند و هم عنصر سیاسی بودند؛ بنابراین پیدا کردن چنین شخصیتی در بین نیروهای اصولگرا و انقلابی کار دشواری است و شخصیت ذوجنبین مانند آقای عسکر اولادی در بُعد سیاسی و مذهبی نداریم و کاملاً فقدان ایشان احساس می‌شود و از زمان درگذشتشان نتوانستیم جمعی که همه آن را قبول داشته باشند به‌عنوان محور جریان اصولگرایی تثبیت کنیم.
