باشد. اما اگرچه شمارش آرا تمام نشده ولی نتایج نشان می‌دهد که ترامپ بازنده شده است. نکته مهم و اساسی این دوره از انتخابات این است که نخبگان ایالات متحده، چه نخبگان در دانشگاه، چه نخبگان در رسانه‌ها و چه مراکز پژوهشی در مجموع، فضایی را فراهم کردند که به این نتیجه منجر شد و شاید نقش رسانه‌ها در این فضا بیش از همه باشد؛ چراکه ترامپ در دوران حاکمیتش ارتباط مناسبی با رسانه‌ها نداشت و تا جایی که توانست، منابع مختلف آگاهی‌بخشی در جامعه را با ادبیات خودش تحت فشار و چالش قرار داد.* سلیقه دموکراتها
نکته دیگر مربوط به ایران است. آنچه مسلم است اینکه اصول سیاست خارجی ایالات متحده تقریبا مشخص و تعیین‌شده است اما سلیقه رئیس‌جمهور و تیم سیاست خارجی می‌تواند در بخش مهمی از اینها اعمال شود. سلیقه دموکراتها بیشتر بر اساس بده‌بستان و به نوعی سیاست تماشا و انتظار است که بتوانند بازیگران مختلف را بیازمایند و از طریق رایزنی و دیپلماسی ارتباطات خودشان را معنادار کنند. در چنین فضایی به نظر می‌رسد که ایالات متحده در سایه حکومت بایدن به‌طور حتم به قدرت‌های منطقه‌ای، چه ایران، چه عربستان، چه ترکیه و حتی پاکستان فرصت لازم را برای ظهور و بروز بدهد، همچنان که در دوره اوباما چنین سیاستی را پیگیری کرد. اما تلاش آنها این است که در عین حال از یک سیاست نباید تخطی کنند و آن بحث منافع کلان آمریکاست. به نوعی بازیگران از یک کف توانایی خودشان برای بهره‌گیری از فضای منطقه‌ای تا سقف منافع کلان آمریکا فضای بازیگری دارند. فکر می‌کنم در این فضا کشورهایی موفق هستند که دارای دیپلماسی قوی‌تر، دیپلمات‌های تواناتر همچنین ارتباطات مناسبی در فضای دیپلماسی باشند.
موضوع مهم و اساسی اقتصاد جهانی برای آمریکایی‌ها همچنان که در دوره اوباما مؤثر و مهم بوده، حالا در دوره بایدن به‌ویژه بعد از جریان جهانی کرونا، به‌طور حتم حائز اهمیت خواهد بود. دموکراتها در دوره اوباما هم این تلاش را کردند که از طریق رسیدگی به مسائل مهم مثل بحث‌های مربوط به بهداشت و همچنین کمک‌های تأمین اجتماعی و هزینه‌های بهداشتی، فضای جوامع را به طرف خودشان بکشانند و مدیریت کنند.
* رفتار معقول و منطقی