علی حقجو- آنها که واکنش تند برخی اعضای فراکسیون انقلاب اسلامی در مجلس (رایحه خوش قبلی و جبهه پایداری بعدی)  را در دوره خانه نشینی رییس جمهور به یاد دارند که بعضا از اولین امضا کنندگان سوال از رییس جمهور در آن مقطع حساس بودند (که با رایزنی چهره های معتدل راضی به باز پس گیری امضای خود برای بازگشت آرامش به فضای سیاسی کشور شدند)؛ شاید باور نمی کردند که این چهره ها در روزهای پایانی سال نسبت به پاسخ های گزنده رییس جمهور به سوال از خود ابراز رضایت کنند و عبارات به  کار برده شده را مودبانه بدانند.
مواضع متفاوت این گروه در شرایط مختلف در طول یک سال شمسی سبب تحلیلهای گوناگون بود و برخی آنها را عناصری صادق تلقی می کردند که صراحت بیان دارند و برخی تحلیل گران سیاسی از ابتدا جبهه پایداری را با جریان انحرافی همراه می دانستند که بخاطر انتخابات خود را جدای از جریان انحرافی می دانند. رفتن جبهه پایداری در خدمت آیت الله مصباح موضوع را پیچیده کرد. زیرا پایداری مدعی بود که به نظرات آیت الله مصباح توجه دارد.
اردیبهشت ماه سال گذشته چهره هایی همچون آیت الله مصباح یزدی و آیت الله علم الهدی و ... که تا پیش از آن از حامیان جدی دولت به شمار می رفتند؛ با بروز رویکردهای که سرنخ جریان انحرافی را آشکارتر می کرد خبر از انحرافی عمیق دادند. آیت الله مصباح یزدی جریان نفوذی را بزرگ‌ترین خطری که از صدر اسلام تا کنون تهدید کننده است؛ دانست و هشدار داد "باید به احتمال ضعیف هم بها داد، که یک روز صبح بلند نشویم و ببینیم که سید علی‌محمد باب دیگری به دست خود ما و به بهای خون شهدای ما سر کار آمده است!"
اگرچه هشدارهای آیت الله مصباح یزدی که روزی مدافع دولت تلقی می شد بیش از دیگران انعکاس یافت اما دیگر علمای بلاد نیز نسبت به انحرافات حساسیتی شدید نشان دادند و اینگونه بود که خطر جریان انحرافی، همسنگ خطر جریان فتنه به عنوان دو لبه یک قیچی مورد توجه قرار گرفت.
در این فضا بود که جبهه پایداری با متهم کردن بخش عمده ای از اصولگرایان به سکوت (حتی کسانی که نقشی بسیار فعال در دوران مقابله با فتنه داشتند) ؛ با شعار نفی فتنه و انحراف اعلام موجودیت کرد و در دوره انتخابات سعی بر نفی هر دو جریان همزمان با یکدیگر داشت و با تاکید بر تفاوت دولت دهم و نهم خود را مدافع دولت نهم و نافی دولت دهم جلوه می داد و البته همین رفتار سبب انتقاد عده ای گردید که برخلاف نظر آیت الله مصباح یزدی در انتخاب اصلح، این گروه در ارائه فهرست انتخاباتی رفتاری قبیله گرایانه از خود بروز داده است.
اما چند روزی از نتایج انتخابات مرحله اول مجلس شورای اسلامی نگذشته بود که برخی صداها در این گروه نسبت به جریان انحرافی با ضرباهنگی متفاوت شنیده شد. از نفی عنوان "جریان انحرافی" تا "قانع کننده دانستن پاسخهای رییس جمهور" و حتی همراهی دکتر الهام عضو شاخص جبهه پایداری در سفر خوزستان رییس جمهور در فردای جلسه سوال و ... در روزهای پایان سال 90 خبر از رویکرد جدید سیاسی این گروه می داد.
اما تحلیل اخیر روزنامه ایران (که در دوره فعلی نماد تفکری آن را باید در ویژه نامه خاتون جست) در تاریخ 15 فروردین، ترسیم جدیدی به نمایش گذاشت. روزنامه ایران نوشت " جبهه پایداری از نیروهای اجتماعی تشکیل شده بود که در انتخابات سال 84 و 88 جزو مهمترین حامیان دولت محسوب می‌شدند و در حال حاضر نیز از حامیان گفتمانی دولت محسوب می‌گردند. از سویی دیگر جهت‌گیری و تمایل اکثریت مردم به سمت نیروهای اجتماعی است ... پیش بینی‌های جامعه شناختی و تحلیل‌های اعضای جبهه متحد [!] نیز بر این است که در دور دوم جبهه پایداری وضعیت بهتری خواهد داشت. بر این اساس نمایندگان جبهه پایداری در شهر تهران که رویکرد حمایتی را نسبت به دولت انتخاب کرده است غلبه خواهد داشت و این مسئله در جهت گیری های مجلس آینده بی تأثیر نخواهد بود..."
جبهه پایداری نه تنها از این گونه حمایتها اعلام برائت نکرد، بلکه این رویکرد تعاملی در رسانه های هر دو سو دیده می شود. سایتهای خبری جریان انحرافی از حمله به اعضای جبهه پایداری دست کشیده اند و در مقابل نیز رسانه های این جبهه از انتقاد از دولت دست کشیده اند. اما نقطه قابل تأمل حمایت تمام قد ارگان رسمی دولت از یک جریان انتخاباتی، خروج از بی طرفی و ابراز تمایل به تشکیل مجلسی است که وکیل دولت باشد که طبعا توسط نهادهای مسئول بررسی خواهد شد.
موضع مخالفت دیروز با جریان انحرافی و همراهی امروز و ابهام در مواضع فردا؛ این سوال را مطرح می کند که آیا دو جریان حامی دولت نهم که در سال 1390 چهره متقابل از خود به نمایش گذاشته بودند از ابتدا مشغول جنگی زرگری بوده اند و یا اینک به سازش با یکدیگر رسیده اند و یا ...
پاسخ به این پرسش شاه کلید فهم تعاملات سیاسی در سال 1391 و دورخیز جناح ها برای انتخابات ریاست جمهوری خواهد بود.