سیدمصطفی میرسلیم- یادی از بهترین درسی که از مرحوم حبیب الله عسکراولادی آموختم. در کار حزبی بهترین اقدام آن نیست که برازنده‌ترین فرد به دنبال مسندی باشد و وقتی به مسندی رسید ، همواره در آن مسند بماند؛ ممکن است این ماندگاری نوعی موفقیت برای شخص او باشد ولی معلوم نیست به نفع حزب تمام شود و گاهی اصرار ورزیدن بر آن، خسارت جبران ناپذیر به تشکیلات می زند.

بهترین مدیر حزبی

عسکراولادی اعتقاد داشت بهترین مدیر حزبی کسی است که راه جانشین پروری را آموخته باشد و بدان عمل کند؛ او خود در این باره نمونه بود و پس از چندین نوبت که اعضای شورای مرکزی حزب مؤتلفۀ اسلامی موفقیتها و پختگی سیاسی او را دیده و خواستار ادامۀ دبیرکلی او بودند، در سال 1382 او قاطعانه تصمیم گرفت دبیرکلی را واگذار کند به مدیران جوانتر و استدلال خود را در شورای مرکزی بیان کرد؛ علی‌رغم پذیرش آن استدلال ، شورای مرکزی با تصمیم او مخالفت کرد و او چون به آیندۀ حزب می اندیشید فقط یک سال مهلت داد که حزب تجدید نظر کند و برای جانشین او تصمیم بگیرد.

تضمین دوام حزب

در 1383 شورای مرکزی مرحوم محمد نبی حبیبی را به جای عسکراولادی به دبیرکلی برگزید. عسکراولادی یقین داشت که تضمین دوام حزب در جانشین پروری است و رها کردن دبیرکلی برای او به مفهوم رها کردن حزب نبود بلکه به معنای اشراف بر سرنوشت حزب بود در شرائطی که با حضور فعال خود او جوانترها مسئولیت می پذیرند. کار او سبک نمی شد ولی نوع فعالیت او تغییر می کرد تا جوانترها بر مبنای آموزش حزبی وارد صحنۀ مسئولیت شوند و هنر خطر پذیری را یاد بگیرند. او، الحق، در این زمینه موفق بود. این درس مهم را پیشکسوتان حزب و به‌ویژه جوانان باید از غنائم سیاسی تلقی کنند.