عکس یک روزنامه قابل تأمل است. عکسی که ترس دو کودک در کنار سه زن حاضر در یک پناهگاه صهیونیستی را نشان می دهد و به طور غیر مستقیم از عدم امنیت جان زنان و کودکان اشغالگران دفاع می کند، بی آنکه اشاره ای به آن داشته باشد که زنان و کودکان کشته و مجروح شده در جنگ اخیر غزه از طرف فلسطینی بوده است و فلسطینیان تنها در برابر تجاوز مجدد اشغالگران دست به دفاع زده اند.
محمد مهدی اسلامی- در ایامی که به مرور چهره حقیقی اصحاب فتنه رو می شد و از شعار "یا حسین میرحسین" به روزهای کف و هلهله در عاشورا می رسید؛ روز قدس 88 یک نقطه عطف بود. روزی که یکی از اولین مظاهر ضد اسلامی در شعارهای آنها بروز یافت؛ شعار "نه غزه نه لبنان" که شعاری در تناقض با آیات قران و روایات معصومین و حتی در تضاد با نگاه راهبردی به واقعیت های عرصه بین المللی بود.
این شعار بازتابی بین المللی داشت تا آنجا که راشد الغنوشی رهبر حزب اسلامی النهضه تونس ( که بعدها نقش محوری در انقلاب تونس یافت) در مقاله ای با اشاره به توطئه های مختلف آمریکا و غرب علیه جمهوری اسلامی نوشت؛ جریان اپوزیسیون در ایران با سر دادن شعار نه غزه نه لبنان به اسرائیل خدمت کرد و زمینه محاصره غزه را برای آنها فراهم آورد.
انتظار این بود موسوی و دیگر مدعیان خط امام(ره) در مقابل این شعارها موضع روشن و صریحی داشته باشند اما این اتفاق نیفتاد و حتی
شعار "نه غزه نه لبنان" اگرچه به ظاهر تنها یک شعار بود، اما سبب آشکار شدن یکی از محورهای اصلی تفکر سبزها شد و همین امر سبب افزایش فاصله مردم با آنها شد. تا آنجا که بسیاری از لایه محافظه کار این گروه ترجیح دادند سکوت کنند تا نه مردم در برابر آنها موضع بگیرند و نه متحدانشان را از دست دهند.
اینک اما در میانه تهاجم مجدد ناجوانمردانه اشغالگران قدس به غزه و ایستادگی مثال زدنی ساکنان اصلی سرزمین فلسطین؛ سکوت برای یک روزنامه امری غیر ممکن است. پافشاری بر شعار اصحاب فتنه نیز قطعا موجب برخورد با روزنامه است و حمایت از مردم غزه نیز خروج از ادبیات متحدان فتنه! در چنین شرایطی روزنامه اعتماد بسیار رندانه عمل کرده است.
در سرمقاله روزنامه اعتماد که به قلم سردبیر آن "بهروز بهزادی" ( سردبیر روزنامه ایران در دوره فریدون وردی نژاد) منتشر شده است؛ همواره از "اسرائیل" به عنوان یک سوی مناقشه به نوعی سخن رانده شده که ماهیت آن به رسمیت شناخته به نظر می رسد و جالب تر آنکه در پایان سرمقاله سخن از شرایط سخت اسرائیل برای حفظ جان شهروندانش رفته است.
در کنار این سرمقاله که بسیار محطاطانه بر لبه خط قرمزها نگاشته شده است، عکس یک روزنامه نیز قابل تأمل است. عکسی که ترس دو کودک در کنار سه زن حاضر در یک پناهگاه صهیونیستی را نشان می دهد و به طور غیر مستقیم از عدم امنیت جان زنان و کودکان اشغالگران دفاع می کند، بی آنکه اشاره ای به آن داشته باشد که زنان و کودکان کشته و مجروح شده در جنگ اخیر غزه از طرف فلسطینی بوده است و فلسطینیان تنها در برابر تجاوز مجدد اشغالگران دست به دفاع زده اند.
این شعار بازتابی بین المللی داشت تا آنجا که راشد الغنوشی رهبر حزب اسلامی النهضه تونس ( که بعدها نقش محوری در انقلاب تونس یافت) در مقاله ای با اشاره به توطئه های مختلف آمریکا و غرب علیه جمهوری اسلامی نوشت؛ جریان اپوزیسیون در ایران با سر دادن شعار نه غزه نه لبنان به اسرائیل خدمت کرد و زمینه محاصره غزه را برای آنها فراهم آورد.
انتظار این بود موسوی و دیگر مدعیان خط امام(ره) در مقابل این شعارها موضع روشن و صریحی داشته باشند اما این اتفاق نیفتاد و حتی
سران معترض در صدد توجیه این شعارها برآمدند؛ البته شروع کنندهی حرکت عبور از لبنان و فلسطین خود موسوی بود که در مناظرهاش با احمدینژاد با تمسخر گفت: «چهار سال است از فروپاشی اسراییل سخن میگویید و ما هنوز چیزی ندیدیم» یا میگفت: «اول باید کشور را تقویت کرد آنگاه به دیگران توجه نمود» و یا «هولوکاست مسألهی ما نیست.» در حالی که هولوکاست ریشهی مسألهی فلسطین است و به فرمودهی امام(ره)، فلسطین اولویت جهان اسلام است.
مرور دیدگاههای امام(ره) دربارهی فلسطین، نفاق موسوی را بیشتر فاش میکند. ایشان مىفرمایند: «براى من یک مطلب به شکل معماست و آن این است که همهی دول اسلامیه و ملتهاى اسلام مىدانند که درد چیست، مىدانند که دستهاى اجانب در بین است که اینها را متفرق از هم بکند، مىبینند که با این تفرقهها ضعف و نابودى نصیب آنها مىشود، ... که اگر مسلمین مجتمع بودند هر کدام یک سطل آب به اسراییل مىریختند او را سیل مىبرد، مع ذلک در مقابل او زبون هستند، معما این است که با این که اینها را مىدانند، چرا به علاج قطعى که آن اتحاد و اتفاق است روى نمىآورند؟ چرا توطئههایى که استعمارگرها براى تضعیف آنها به کار مىبرند، آنها توطئهها را خنثى نمىکنند؟ این معما چه وقت باید حل شود؟ و پیش چهکسى باید حل بشود؟ این توطئهها را چه کسى باید خنثى کند غیر از دولتهاى اسلام و ملتهاى مسلمین؟»شعار "نه غزه نه لبنان" اگرچه به ظاهر تنها یک شعار بود، اما سبب آشکار شدن یکی از محورهای اصلی تفکر سبزها شد و همین امر سبب افزایش فاصله مردم با آنها شد. تا آنجا که بسیاری از لایه محافظه کار این گروه ترجیح دادند سکوت کنند تا نه مردم در برابر آنها موضع بگیرند و نه متحدانشان را از دست دهند.
اینک اما در میانه تهاجم مجدد ناجوانمردانه اشغالگران قدس به غزه و ایستادگی مثال زدنی ساکنان اصلی سرزمین فلسطین؛ سکوت برای یک روزنامه امری غیر ممکن است. پافشاری بر شعار اصحاب فتنه نیز قطعا موجب برخورد با روزنامه است و حمایت از مردم غزه نیز خروج از ادبیات متحدان فتنه! در چنین شرایطی روزنامه اعتماد بسیار رندانه عمل کرده است.
در سرمقاله روزنامه اعتماد که به قلم سردبیر آن "بهروز بهزادی" ( سردبیر روزنامه ایران در دوره فریدون وردی نژاد) منتشر شده است؛ همواره از "اسرائیل" به عنوان یک سوی مناقشه به نوعی سخن رانده شده که ماهیت آن به رسمیت شناخته به نظر می رسد و جالب تر آنکه در پایان سرمقاله سخن از شرایط سخت اسرائیل برای حفظ جان شهروندانش رفته است.
در کنار این سرمقاله که بسیار محطاطانه بر لبه خط قرمزها نگاشته شده است، عکس یک روزنامه نیز قابل تأمل است. عکسی که ترس دو کودک در کنار سه زن حاضر در یک پناهگاه صهیونیستی را نشان می دهد و به طور غیر مستقیم از عدم امنیت جان زنان و کودکان اشغالگران دفاع می کند، بی آنکه اشاره ای به آن داشته باشد که زنان و کودکان کشته و مجروح شده در جنگ اخیر غزه از طرف فلسطینی بوده است و فلسطینیان تنها در برابر تجاوز مجدد اشغالگران دست به دفاع زده اند.
