سلمان مهدوی - پارچین نام شهرک و منطقه‌ای است در جنوب شرقی شهر تهران که در شمال شرقی شهرستان پاکدشت قرار دارد. بازدید از این منطقه یکی از دستاویزهای آژانس بین المللی انرژی اتمی و  اتهام به ایران نسبت به تلاش برای فعالیت نظامی هسته ای است.
در سپتامبر 2004 (25 شهریور 1383) سایت مؤسسه علوم و امنیت بین الملل (ISIS) تصاویری از پارچین منتشر و طی تفاسیری از عکس ها، ساختمان ها و مناطق آنجا ادعا کرد که آزمایش های مواد منفجره قوی و تأسیسات تحقیقات و آزمایش هسته ای برای آزمایش جنگ افزار هسته ای در آنجا انجام شده است. به دنبال این گزارش، اولی هاینونن که در آن وقت معاون امور پادمان آژانس بود درخواست بازرسی از پارچین را ارایه کرد.
در این حال بعد از گفت و گو و مذاکرات انجام شده بازرسان در تاریخ 24/10/83 (چهاردهم ژانویه 2005) از محل هایی که خودشان تعیین کرده بودند، از پارچین بازدید کردند.اما نتیجه بازرسی چه بود؟. آژانس در گزارش خود درباره بازدید از پارچین چنین نوشت:«آژانس در این بازدید (ژانویه 2005 از پارچین) 5 ساختمان را انتخاب کرد. آژانس توانست آزادانه به ساختمان ها و اطراف آنها دسترسی پیدا کند و همچنین اجازه یافت از آنها نمونه برداری کند. نتایج این نمونه برداری وجود مواد هسته ای را نشان نداد و آژانس اثری از تجهیزات یا مواد چند منظوره در اماکنی که مورد بازدید قرار داد، مشاهده نکرد.»
پس از بازدید اول پارچین، آژانس برخلاف قولی که داده بود مجددا در 7/2/2005 درخواست بازدید دوم از پارچین را مطرح کرد. ایران ضمن اعتراضات متعدد به آژانس، سرانجام با توجه به خواهش البرادعی به شرط اینکه پرونده پارچین برای همیشه بسته شود با بازدید دوم از هر محلی که آژانس تعیین می کند موافقت کرد. بر این اساس، آقای هاینونن قول داد که اگر نتیجه بازدید دوم نیز همانند بار اول باشد پرونده پارچین برای همیشه بسته خواهد شد. نهایتا در تاریخ 10/8/84 (1نوامبر 2005) آقای فردریک کلود از روی نقشه و عکس های ماهواره ای که خودش برداشته بود، چند جا را تعیین نمود و مورد بازرسی و نمونه برداری مجدد قرار گرفت. مجددا همه ادعاها دروغ از آب درآمد و هیچ نشانه از مواد هسته ای یا فعالیت برای تولید سلاح هسته ای مشاهده نشد.
بر این مبانی بود که محمد البرادعی در گزارشی دیگر نوشت: «در اول نوامبر 2005 به آژانس اجازه دسترسی به یک مرکز نظامی در پارچین داده شد. چندین نمونه محیطی برداشته شد. آژانس هیچ فعالیت غیرمعمول در این ساختمان ها مشاهده نکرد و در نتیجه آزمایش های محیطی هیچگونه مواد هسته ای را نشان نداد». (32 Gov/2005/15para ) اکنون یوکیا آمانو با این سؤال مواجه است که چگونه همه این حقایق را نادیده گرفته و بر مبنای مواردی کهنه و قدیمی ادعای وجود فعالیت نظامی در پارچین را مطرح کرده است؟!
مقامات ایرانی در روزهای گذشته هر کدام برای این پیشنهاد پاسخ خودشان را دارند؛ محمود احمدی‌نژاد گفته «در مورد این مسائل تیم تخصصی در حال مذاکره است و من دخالتی ندارم.» فریدون عباسی، رئیس سازمان انرژی اتمی تاکید کرده «هیچ موضوعی در مورد بازدید از پارچین مطرح نیست.» علاءالدین بروجردی، شورای عالی امنیت ملی را مسئول «تصمیم در مورد بازدید ماموران آژانس از پارچین» معرفی کرده. علی‌اکبر صالحی آن را منوط به تنظیم «چارچوبی جدید» دانسته و نایب رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس هم گفته «این امکان فقط زمانی به وجود می‌آید که غربی‌ها نیز اجازه دهند تا ایران از پایگاه‌های نظامی آمریکا و رژیم صهیونیستی بازدید کند.»
اما رمز اصرار غرب برای بازدید از پارچین چیست؟ کیومرث امینی مسوول ضد اطلاعات  صنایع نظامی  پارچین  در سال 1353 تا 1357 می گوید: در پارچین حدود 12 طرح برنامه ریزی شده بود که برخی فعال بودند و برخی در سال های بعد باید اجرایی می شدند.
طرح 1 شامل الکل، اتر، تینر، گلیکول و... در دست سوئدی ها و طرح 2 نیز شامل تولید انواع باورت شکاری، جنگی و... در دست فرانسوی ها بود.
از سال 1353 شاهد نوع جدید و افزایش شدید سرمایه گذاری ها بودیم. حدود 7 میلیارد دلار سرمایه گذاری در برنامه بود که آلمانی ها و آمریکایی ها در آن مشارکت داشتند و علاوه بر متخصصان ایرانی دارای نبوغ، متشاران آمریکایی و آلمانی نیز مشارکت داشتند.
از سال  53، آلمانی ها اکثر طرح های توسعه را انجام داده اند. طرح های 4 و 5 و 6 توسط شرکت فرست ورنر آلمان پیگیری شد و طرح 3 توسط آمریکا اجرایی شد.
پیش بینی شده بود که تا سال 1359 مجموعه نیروهای لازم برای پارچین حدود 27 هزار نفر باشد تا 12 طرح به طور کامل مشغول به کار شوند.
پارچین 3 توسط آمریکایی ها در سال 1354 در دستور کار قرار گرفت و تولید باروت کروی، یا باروت منجمد به عنوان طرح سوم پارچین با مشارکت آمریکا از سال 1356اجرایی شد این طرح سوخت مورد نیاز موشک های دوربرد، قاره پیما، بالستیک و... را تامین می کرد.
اهمیت طرح 3 بسیار زیاد بود. زیرا در آن زمان تنها چهار کشور جهان توان تولید این نوع باروت را داشتند و ایران با این طرح، توانست به پنجمین ارتش جهان تبدیل شود و ایران جزو پنج کشوری بود که توان تولید باروت کروی، باروت منجمد، سوخت منجمد، سوخت موشک های قاره پیما و... را  داشتند. یعنی حدود 8 نوع باروت یا سوخت مورد نیاز موشک و ماهواره را تولید کردند.
طرح 4 تولید راکت آرش، نادر و... برای هواپیما و هلیکوپتر و... بود.
طرح 5 تولید البسه نظامی مانند چادر، کوله پشتی و لباس نظامی و... را در دستور کار قرار داد.
طرح 6 نیز تولید موشک های بالستیک بود.
این طرح 6  نیز از طرح های حساس بود . متخصصان در کانتینرها در حال پژوهش و تحقیق در مورد موشک های بالستیک و آزمایش موشک ها بودند. موشک ها در کویر منطقه سمنان آزمایش می شد و متخصصان در این کانتینرها آن ها را هدایت و آزمایش می کردند.
در پارچین، فوندانسیون و پی ریزی ساختمان ها برای 12 طرح اجرایی شده بود.
در یکی از طرح های پارچین، موضوع توسعه و تحقیق در مورد موشک حرارت یاب یا سام 6و سام 7 در دستورکارقرار گرفت. این طرح در زمان انورسادات به عنوان هدیه به شاه داده شد که تکنولوژی آن روسی بود. آمریکایی ها شبیه سام 6 و سام 7 را در موشک های استینگر و.. دنبال کرده اند که تعدادی از آنها را به افغان ها دادند که هواپیماها را ردیابی و سرنگون کنند.
با توجه با سابقه آژانس بین المللی انرژی اتمی در بازدید از پارچین و اینکه این مجتمع از سالهای 1330 در جهت جنگ افزارسازی آغاز به کار و به پیشرفتهای قابل توجهی دست پیدا کرده است و از سوی دیگر بعد از انقلاب اسلامی مستشاران نظامی غربی مجبور به ترک آن شده اند، بدیهی است که امروزه غرب در تلاش برای دستیابی به اطلاعات جدید در زمینه پیشرفتها و برنامه های پژوهشی، تحقیقاتی و تولیدی در این منطقه است و یکی از راه های آسان دستیابی به این اطلاعات از طریق بازرسان آژانس است. در واقع با دستیابی به اطلاعات پارچین که قدیمی ترین مجتمع تولید محصولات نظامی است غرب می تواند به تحلیلی واقعی تر از قدرت دفاعی جمهوری اسلامی ایران دست پیدا کند و ارزش اطلاعات نظامی پارچین منجر به اصرار غرب برای بازدید از این مجتمع به بهانه فعالیتهای هسته ای شده است.