اندیشکده «بروکینگز» در مقاله‌ای به قلم «جِرمی شاپیرو» می‌نویسد: منطق دیپلماتیک می‌گوید که باید به صلح با دشمنان دست یابید، نه با دوستان. این شعار از سوی چهره‌های مختلفی مانند «موشه دایان»، «دزموند توتو» و «جیمز بیکر» بیان شده است. زمانی که آنها چنین عبارتی را بیان می‌کردند، مفهوم آن کاملاً آشکار و حتی تکراری بود. اما با این حال در مباحث داخلی آمریکا که تمایل به مذاکره معمولاً به عنوان نشانه‌ای از ضعف یا پاداشی بی‌مورد برای رفتاری غلط تلقی می‌شود، این شعار رعایت نمی‌شود.
مذاکره با آمریکا یک پاداش محسوب نمی‌شود
این سؤال که آیا در مذاکرات آتی ژنو در مورد سوریه از ایران نیز برای مشارکت دعوت نماییم، نشان می‌دهد که مفهوم پاداش تا چه حد می‌تواند ما را گمراه کند. دلیل مشارکت ایران آن نیست که ایران عاملی راهگشا در سوریه باشد. بر اساس گزارش اخیر «نیویورک تایمز» ، ایران یکی از حامیان اصلی حکومت «اسد» است. همچنین مشارکت ایران بدان خاطر نیست که مقامات آمریکا بخواهند با رسیدن به توافق با ایران در مورد سوریه، فصل جدیدی در دوستی ایران-آمریکا آغاز کنند. حکومت آمریکا پس از ده سال برخورد با حکومت ایران در زمینه مقولات هسته‌ای امید و اعتماد اندکی به ایران دارد. به بیانی بسیار ساده، حکومت ایران دشمن ماست.
مذاکره با ایران تنها راه دستیابی به ثبات در سوریه است
دلیل مشارکت ایران آن است که مذاکره با این دشمن تنها راه ممکن برای دستیابی به ثبات سیاسی در سوریه است. ما بر اساس تجربه طولانی و سخت خود می‌دانیم (یا باید بدانیم) که در جنگ‌های داخلی مانند مورد سوریه، تا زمانی که حامیان قدرتمند خارجی به دنبال ثبات نباشند، دستیابی به ثبات ناممکن است.
ایران می‌تواند هر توافق به‌دست آمده در ژنو را تخریب کند. این حقیقت ناخوشایند ما را به یک نتیجه ساده می‌رساند و آن اینکه اگر به دنبال راه‌حلی سیاسی در سوریه هستیم، باید با ایران به توافق برسیم.
اگر آمریکا ایران را از مذاکرات خارج کند، همه آمریکا را مسئول شکست مذاکرات خواهند دانست
البته، بسیاری از مردم آمریکا معتقدند که دستیابی به ثبات سیاسی در سوریه ناممکن است. شاید حق با آنها باشد. تاریخ نشان می‌دهد که مذاکره با میانجی‌های خارجی نمی‌تواند جنگ‌های داخلی، به ویژه جنگی خشن همچون سوریه را پایان دهد.
اما حتی در این صورت نیز دلیل شکست این مذاکرات مهم است. راهبرد آمریکا در ژنو باید به گونه‌ای باشد که در صورت شکست مذاکرات برای جهان و به ویژه دیگر اعضای کمیسیون امنیت سازمان ملل محرز شود که حکومت «اسد» و حامیان آن مانعی در برابر صلح بوده و خطری برای ثبات منطقه محسوب شده و بنابراین جامعه بین‌المللی می‌تواند پس از شکست مذاکرات بیشترین فشار را بر «اسد» وارد آورد.
اگر آمریکا ایران را از مذاکرات خارج کند، دلیلی آماده و حتی تا حدی موجه به مخالفان داده تا آمریکا را مسئول شکست مذاکرات بدانند.
منبع: اشراف