بیش از 10 سال قبل یعنی در ۹ جولای ۲۰۰۵، پس از سال‌ها گفتگوی بی‌حاصل برای صلح، گروهی از اعضای جامعه مدنی فلسطین زمزمه‌های بایکوت اسرائیل را آغاز کردند. جنبش بایکوت با وجود مخالفت‌های زیاد در مسیرش، بسیار موفق بوده است. به‌عبارت‌دیگر، جنبشی که زمانی حاشیه‌ای تلقی می‌شد، یک دهه پس از آغازش به تهدیدی راهبردی برای رژیم صهیونیستی بدل شده است.
این جنبش به یکی از بیانیه‌های سازمان ملل علیه رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی، استناد و از روش مبارزه سیاهپوستان علیه دولت آپارتاید استفاده می‌کند. جنبش بایکوت اسرائیل در گفتمانی انتقادی، سیاست‌های اسرائیل را گونه‌ای از آپارتاید می‌شناسد. جالب است که شناسایی رژیم صهیونیستی به عنوان دولتی آپارتاید، بعد از انتشار کتاب «جیمی کارتر» با عنوان «صلح، نه آپارتاید» در سال ۲۰۰۷ مقبولیت عام‌تری یافته است.
اما این جنبش چگونه عمل می‌کند؟ مردم بسیاری در سرتاسر جهان نگران مسئله فلسطین هستند و دوست دارند کاری برای تغییر اوضاع انجام دهند ولی راهی پیش‌رویشان نیست. اینجاست که جنبش بایکوت یک راه حل ارائه می‌دهد: عدم کمک به اقتصاد صهیونیستها تا زمانی که آنها دست از اشغال فلسطین و جنایت علیه بشریت بردارند. جنبش بایکوت سبب تغییر در عقاید عمومی اهالی ایالات متحده و همچنین انگلستان شده است؛ خصوصاً در بین جمعیت فعال و با اطلاع جامعه. به عنوان مثال، چندی پیش بود که ۳۴۳ نفر از دانشگاهیان انگلستان متعهد شدند که با جامعه دانشگاهی اسرائیل همکاری نکنند. امضاکنندگان تعهد کرده‌اند که تا زمانی که رژیم صیهونیستی به قوانین بین‌المللی و حقوق فلسطینی‌ها احترام نگذارد، این قطع همکاری ادامه خواهد داشت.
جنبش بایکوت بر مبنای اصول و تاکتیک‌هایی بنا نهاده شده است که به نحو عمومی در جوامع انسانی سرتاسر جهان قابل اجرا هستند. هیچ شخص خاصی این جنبش را اداره نمی‌کند و هرشخصی می‌تواند در فعالیت‌های آن سهیم شود. همین مسئله سبب شده تا متوقف ساختن آن برای صهیونیستها دشوارتر و حتی غیرممکن شود.