«اعتماد» حلقه مفقوده در روابط ایران با آمریکاست؛ موردی که به واسطه نبود آن، ابراز تمایل های ظاهری مقامات آمریکایی برای مذاکره با ایران راه به جایی نمی برد.
«اعتماد» حلقه مفقوده در روابط ایران با آمریکاست؛ موردی که به واسطه نبود آن، ابراز تمایلهای ظاهری مقامات آمریکایی برای مذاکره با ایران راه به جایی نمیبرد.
فروردین ماه سال جاری بود که برخی اخبار غیر رسمی درباره ارسال پیام باراک اوباما به ایران از طریق رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه منتشر شد که در آن رئیس جمهور آمریکا از جمهوری اسلامی ایران خواسته بود با ورود به مذاکرات نشان دهد به طور جدی و واقعی، آماده توافق بر سر برنامه هستهای خود است اما در این بین، تهران باید توقف همه جنبههای برنامه هستهای خود را تا زمان رسیدن به یک توافق بپذیرد و دور جدیدی از گفت وگوهای دیپلماتیک همراه با تغییر لحن محسوس سیاستمداران جمهوری اسلامی نسبت به آمریکا را آغاز کند!
بنا به گزارش خبرگزاری فارس چند ماه بعد یعنی مهر ماه، درست چند هفته مانده به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی به نقل از مقامات دولت باراک اوباما مدعی شد، «واشنگتن و تهران برای اولین بار توافق کردهاند مذاکراتی مستقیم درباره برنامه هستهای ایران داشته باشند و زمینه را برای آنچه که میتواند آخرین تلاش دیپلماتیک برای جلوگیری از اقدام نظامی علیه ایران باشد، آماده کردهاند.»
به این ترتیب، آمریکاییها استارت «تمایل و آمادگی» خود برای گفت وگو با ایران را کلید زدند تا به افکار عمومی جامعه بینالمللی القاء کنند، این، آنها هستند که همواره برای تعامل با ایران پیش قدم میشوند اما طرف ایرانی از خود علاقهای برای حل و فصل مسائل موجود نشان نمیدهد.
در نگاه اول، موارد فوق تنها از یک موضوع نشان دارد؛ «تمایل بیچون و چرای دولت آمریکا برای شروع مذاکرات با ایران، چه در قالب مذاکرات دوجانبه یا گفت وگو با جامعه جهانی». در واقع، این دقیقا همان پیامی است که دولتمردان آمریکایی در صدد هستند به افکار عمومی جهانی مخابره کنند تا مسئولیت بن بست موجود در روابط تهران با غرب را متوجه جمهوری اسلامی ایران کنند. به واقع هم با وجود همه این ابراز تمایلهای ظاهری، نمیتوان حرف و سخن آمریکاییها را تمام و کمال باور کرد و پذیرفت، علت آن را نیز باید در سیاست عملی و نه کلامی سیاستمداران آمریکایی جستجو کرد.
درست چند روز بعد از اتمام انتخابات در آمریکا، دولت اوباما اقدام به وضع تحریمهای جدید علیه 17 شخص و نهاد ایرانی کرد که این تحریمها بر پایه این ادعا وضع شده بود که این افراد و نهادها، مسئول نقض حقوق بشر در ایران هستند.
اول دسامبر سال جاری میلادی نیز نمایندگان سنای آمریکا تحریمهایی را علیه ایران وضع کردند که بر اساس آن تجارت فلزات گرانبها، فولاد، آلومینیوم، زغال کک و گرافیت با ایران ممنوع شود. هفته گذشته نیز آمریکا تعدادی از شرکتها و اشخاصی را که به ادعای آمریکا در «فعالیتهای غنیسازی غیرقانونی» مشارکت داشتهاند، در فهرست تحریمها قرار داد. در واقع، تحریمهای جدید داراییهای هفت شرکت و پنج فرد را در ارتباط با پرونده هستهای ایران مسدود میکند.
با توجه به این تناقض آشکار در رفتار و گفتار دولتمردان آمریکایی، واکنش جمهوری اسلامی ایران طبیعی است چرا که این عملکرد متناقض سیاستمداران آمریکایی در بردارنده یک پیام مهم برای ایران است و آن اینکه آمریکا و دموکراتهای کاخ سفید، همچنان به رویه پیشین خود در قبال ایران پایبند هستند و تغییری در نگاه و رویکرد آنها در قبال ایران روی نداده است.
فروردین ماه سال جاری بود که برخی اخبار غیر رسمی درباره ارسال پیام باراک اوباما به ایران از طریق رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه منتشر شد که در آن رئیس جمهور آمریکا از جمهوری اسلامی ایران خواسته بود با ورود به مذاکرات نشان دهد به طور جدی و واقعی، آماده توافق بر سر برنامه هستهای خود است اما در این بین، تهران باید توقف همه جنبههای برنامه هستهای خود را تا زمان رسیدن به یک توافق بپذیرد و دور جدیدی از گفت وگوهای دیپلماتیک همراه با تغییر لحن محسوس سیاستمداران جمهوری اسلامی نسبت به آمریکا را آغاز کند!
بنا به گزارش خبرگزاری فارس چند ماه بعد یعنی مهر ماه، درست چند هفته مانده به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی به نقل از مقامات دولت باراک اوباما مدعی شد، «واشنگتن و تهران برای اولین بار توافق کردهاند مذاکراتی مستقیم درباره برنامه هستهای ایران داشته باشند و زمینه را برای آنچه که میتواند آخرین تلاش دیپلماتیک برای جلوگیری از اقدام نظامی علیه ایران باشد، آماده کردهاند.»
به این ترتیب، آمریکاییها استارت «تمایل و آمادگی» خود برای گفت وگو با ایران را کلید زدند تا به افکار عمومی جامعه بینالمللی القاء کنند، این، آنها هستند که همواره برای تعامل با ایران پیش قدم میشوند اما طرف ایرانی از خود علاقهای برای حل و فصل مسائل موجود نشان نمیدهد.
در نگاه اول، موارد فوق تنها از یک موضوع نشان دارد؛ «تمایل بیچون و چرای دولت آمریکا برای شروع مذاکرات با ایران، چه در قالب مذاکرات دوجانبه یا گفت وگو با جامعه جهانی». در واقع، این دقیقا همان پیامی است که دولتمردان آمریکایی در صدد هستند به افکار عمومی جهانی مخابره کنند تا مسئولیت بن بست موجود در روابط تهران با غرب را متوجه جمهوری اسلامی ایران کنند. به واقع هم با وجود همه این ابراز تمایلهای ظاهری، نمیتوان حرف و سخن آمریکاییها را تمام و کمال باور کرد و پذیرفت، علت آن را نیز باید در سیاست عملی و نه کلامی سیاستمداران آمریکایی جستجو کرد.
درست چند روز بعد از اتمام انتخابات در آمریکا، دولت اوباما اقدام به وضع تحریمهای جدید علیه 17 شخص و نهاد ایرانی کرد که این تحریمها بر پایه این ادعا وضع شده بود که این افراد و نهادها، مسئول نقض حقوق بشر در ایران هستند.
اول دسامبر سال جاری میلادی نیز نمایندگان سنای آمریکا تحریمهایی را علیه ایران وضع کردند که بر اساس آن تجارت فلزات گرانبها، فولاد، آلومینیوم، زغال کک و گرافیت با ایران ممنوع شود. هفته گذشته نیز آمریکا تعدادی از شرکتها و اشخاصی را که به ادعای آمریکا در «فعالیتهای غنیسازی غیرقانونی» مشارکت داشتهاند، در فهرست تحریمها قرار داد. در واقع، تحریمهای جدید داراییهای هفت شرکت و پنج فرد را در ارتباط با پرونده هستهای ایران مسدود میکند.
با توجه به این تناقض آشکار در رفتار و گفتار دولتمردان آمریکایی، واکنش جمهوری اسلامی ایران طبیعی است چرا که این عملکرد متناقض سیاستمداران آمریکایی در بردارنده یک پیام مهم برای ایران است و آن اینکه آمریکا و دموکراتهای کاخ سفید، همچنان به رویه پیشین خود در قبال ایران پایبند هستند و تغییری در نگاه و رویکرد آنها در قبال ایران روی نداده است.