مسعود ادریسی در گفتگو با «شما» در خصوص در خصوص برگزاری انتخابات پارلمانی لبنان و نقش آن در تثبیت ثبات و امنیت در این کشور اظهار کرد: در لبنان همیشه با توجه به وجود سلایق و گروههای مختلف برگزاری انتخابات فضایی را برای مطرح شدن طرح‌های وحدت بخش فراهم ساخته است.
وی وحدت را در میان احزاب لبنان مختص گروههای با طرز تفکر نزدیک‌تر دانست و تصریح کرد: گروههای مختلفی در لبنان حضور دارند که دارند که غالبا وحدت میان آن‌ها در بین گروههای با طرز تفکر نزدیک‌تر بیشتر از سایر گروه‌ها انجام می‌شود.
این کار‌شناس مسائل لبنان رقابت اصلی را بین گروههای ۱۴ و ۸ مارس دانست و خاطرنشان کرد: گروههای ۱۴ مارس و ۸ مارس که هر کدام با سلیقه‌های مختلفی تشکیل شده‌اند، رقابت اصلی را برای کسب کرسی‌های پارلمان لبنان با یکدیگر دارند.
ادریسی با تاکید بر مقاومت به عنوان مهم‌ترین تفاوت میان این دو گروه اشاره و تاکید کرد: گروه ۸ مارس که که با حضور میشل اون مسیحی و حزب الله شیعی و همچنین گروههای سنی نشان می‌دهد که به طایفه خاصی اختصاص ندارند مقاومت را به عنوان یکی از اولویت‌های خویش قرار داده است.
وی اضافه کرد: در مقابل در گروه ۱۴ مارس مقاومت به عنوان الویت احزاب به حساب نمی‌آید و همین مسئله به عنوان مهم‌ترین تفاوت میان گروه ۱۴ مارس و ۸ مارس به حساب می‌آید.
سفر سابق جمهوری اسلامی ایران در لبنان خواست آمریکا و رژیم صهیونیستی را در انتخابات پیشرو شکست مقاومت دانست و گقت: رژیم صهیونیستی و آمریکا همواره به دنبال این هستند که بیشتر کرسی‌های انتخابات لبنان به کسانی برسد که مقاومت به عنوان اولویت برنامه‌های آن‌ها نیست و برای به ثمر رسیدن ایده خود هم نهایت تلاش خود را می‌کنند.
ادریسی با اشاره به حملات تروریستی در ماههای اخیر منتهی به انتخابات پارلمانی لبنان در این کشور گفت: برگزاری هر انتخاباتی در هر کشور می‌تواند باعث ایجاد ثبات و امنیت در آن کشور شود و انتخابات پارلمانی لبنان هم از این قاعده مستثنی نیست.
وی در ادامه گفت: این انتخابات و حضور مردم لبنان پای صندوق‌های می‌تواند نقطه پایان ناامنی و عدم ثبات در این کشور باشد، چرا که نشانه‌های مثبتی هم از تلاش برای تشکیل دولت وحدت ملی در لبنان از ماههای قبل وجود داشته است.
سفیر سابق جمهوری اسلامی در لبنان در پایان تشکیل دولت وحدت ملی در لبنان را منوط به نتایج انتخابات دانست و افزود: نتایج انتخابات لبنان می‌تواند در تشکیل دولت وحدت ملی در این کشور نقش مستقیمی داشته باشد و با توجه به طرح‌های مختلف در این خصوص می‌توان و این امید را دشت که این اتفاق رخ دهد.
در گفتگو با فعال حوزه زنان و خانواده مطرح شد:
فخر شغلی زنان منوط به ایفای کسوت مادری و همسری است
گفتگو: نفیسه زارعی
این روز‌ها زمزمه‌های شبه فمنیستی نسبت به مقوله زن و خانواده و تحرکاتی که گویای ادعای عدالت جنسیتی است زنگ خطری را برای فعالین حوزه زن و خانواده به صدا درآورده است، چرایی مساله نگاه به اصطلاح عدالت محور جنسیتی به اشتغال زنان که به سبکی دیگر، مجددا قوت گرفته است ما را برآن داشت تا به سراغ دکتر زهرا رزمخواه مدرس حوزه و دانشگاه برویم و به آسیب‌شناسی این مقوله مهم بپردازیم:
آیا اصولا مقوله‌ای به نام عدالت جنسیتی که از جانب گروهی خاص در حوزه زنان مطرح می‌شود وجود خارجی دارد؟
بحث عدالت جنسیت را در یک بعد باید از نظر مبحث خلقت مورد بررسی قرار دهیم و از این منظر می‌بایست گفت در عالم خلقت بین زن و مرد اختلافات و تفاوت‌هایی در نوع خلقت وجود دارد، خداوند هر موجودی را که خلق کرده است بر حسب آیه قرآن به صورت کامل خلق کرده است و هیچ موجودی نسبت به دیگری نقصی ندارد منتهی ظرف‌ها و مظروف‌ها تفاوت می‌کند و این مهم به این معنا است که در عالم خلقت از دو جنس زن و مرد چه بهره‌هایی گرفته می‌شود و این یک بحثی است که جدا می‌شود و بازهم این مقوله مبتنی بر عدل خداوند است. خداوند می‌فرماید هرچیزی را به قدر خودش آفریده است اما در بحث اجتماعی عدالت جنستی باید گفت اگر به عرف‌های شرعی دقت کنیم، اختلافی وجود ندارد اما در بحث دیدگاه‌های گوناگونی که به واسطه افراد ارایه می‌شود اختلافات جدی وجود دارد و در این مورد هرکسی دیدگاه خودش را قبول دارد و از آن دفاع می‌کند و همین امر محل مناقشه بین افراد درباره دیدگاه‌هایشان می‌شود.
به نظر شما، برای رهایی از چنین مناقشاتی در جامعه ما چه اقداماتی صورت گرفته است؟
آنچه ما باید به آن توجه کنیم، این تضارب دیدگاه‌ها نیست منتهی اصل مساله ما این است که با توجه به اینکه زمان طولانی را از بعد از انقلاب اسلامی تاکنون داشته‌ایم. متاسفانه برای خانم‌ها کار فرهنگی حقیقی و کار فرهنگی اسلامی نکرده‌ایم، یعنی اولین کاری که توسط جامعه باید صورت بگیرد این است که هویت حقیقی زن را به خودش بشناسانیم و او را به خود معرفی کنیم و این بدین معنا است که زن را با سوالاتی نظیر اینکه جایگاه او کجاست؟ نقش او در کسوت مادری و همسری چیست؟ نقش او در جامعه خانه و اجتماع چیست؟ و سوالاتی از این دست که منجر به شناخت هویت حقیقی او می‌شود مواجه کنیم.
شما اقداماتی مانند گرایش خارج از عرف زنان به اشتغال در جامعه را با بهانه‌ای مثل عدالت جنسیتی، ناشی از چه می‌دانید؟
متاسفانه بعد از انقلاب اسلامی یک مساله مهم در حوزه زنان پیش آمد و آن عبارت بود از اینکه زنان گمان کردند باید برای اشتغال از خانه‌ها بیرون بیایند و یک عده از زنان را با عناوین و پست‌های گوناگون فریب داده‌اند به جرات می‌توان گفت تا همین چند سال پیش پست‌های سنگین مدیریتی به زنان داده نمی‌شد و بیشتر زنان در پست‌های شناور قرار می‌گرفتند و حالا زنان را در پست‌های سنگین مدیریتی قرار دادند و بعد فکر می‌کنند با در نظر گرفتن پست‌هایی نظیر مدیریت، فرمانداری و شهرداری و این گونه امور یک ارزش ویژه‌ای را برای زنان قائل شدند. اما حقیقت این است که این امور ارزش به حساب نمی‌آیند و درحقیقت زنان را از هویت حقیقی خود دور می‌کنند البته باید گفت یک زن می‌تواند فرماندار خوبی باشد به شرط آنکه بتواند در مرحله اول با شناخت هویت خود یک زن خوب باشد یعنی اول بداند که یک مادر یا همسر است و بداند که حیات یک اجتماع به دست او است اگر این مولفه‌ها را داشته باشد می‌تواند فرماندار خوبی هم باشد. اما اگر همه این ارزش‌ها را بخواهد فدای شغلش کند خیانت بزرگی را مرتکب شده است که متاسفانه زنان ما وقتی وارد میدان کار می‌شوند، تقریبا هیچ چیزی برایشان معنا ندارد جز مساله اشتغالشان. کمااینکه مردان در پست‌های مشابه قرار می‌گیرند، ولی با‌شناختی که از نقش‌ها و وظایف خود دارند رشد می‌کنند ولی خانم‌ها متاسفانه به دلیل عدم شناخت از این مهم کار را در اولویت اول خود قرار می‌دهند و طبیعی است که اولین کسی که در این میان دچار ضربه می‌شود فرزندان و زندگی آن‌ها است بزرگ‌ترین اشکالی که وجود دارد این است که زنان جایگاه خود را درک نکرده‌اند. این به معنی این نیست که بخواهیم موقعیتی را از آن‌ها بگیریم بلکه به مفهوم این است که اولویت‌های اصلی را به او معرفی کنیم و از این راه دیگر فخر هیچ زنی به شغلش نمی‌شود بلکه نقش‌های مادری و همسری محل مباهات او قرار می‌گیرد.
دولت‌ها در ادواری که در راس کار بوده‌اند چه اقداماتی در مسیر بازگشت زن به هویت اصلی‌اش انجام داده‌اند؟
متاسفانه در هر دوره‌ای برای زنان یک بابی باز می‌شود در دوره‌های قبل به لحاظ ساختاری کارهایی شده بود تا زنان به خانه و تربیت فرزند و همسرداری توجه کنند، اما در کمال تاسف در این دوره مجددا با این طرز فکر که اگر زنی را شهردار و یا فرمانداری و غیره کنند این امر را القا می‌کنند که از این مسیر شانی برای زن در نظر گرفته می‌شود که حقیقتا این طور نیست.