قرار گرفته است.

در دسامبر ۲۰۰۱ در نشست بن، گروه های مختلف افغان و جامعه بین المللی بر ایجاد پلیس و ارتش جدید در افغانستان توافق کردند. حالا این نیروها تشکیل شده و آموزش دیده و مسئولیت تأمین امنیت در سراسر افغانستان را به عهده گرفته اند.

ابتدا توافق شد که افغانستان ۷۵ هزار نیروی ارتش و حدود ۶۰ هزار پلیس داشته باشد اما بعداً با شدت‌گیری مقاومت شورشیان در افغانستان، تصمیم گرفته شد که شمار نیروهای امنیتی افغانستان افزایش یابد. اکنون مقامات امنیتی افغانستان می‌گویند شمار نیروهای پلیس و ارتش به سقف نهایی توافق شده با جامعه جهانی رسیده است.

مراسم مهم واگذاری مسئولیت تأمین امنیت سراسر افغانستان در حالی برگزار شد که حمله‌ای انتحاری در غرب پایتخت این کشور باعث کشته‌شدن حداقل ۳ نفر و زخمی شدن بیش از ۳۰ نفر دیگر شد. گفته می‌شود هدف این حمله کاروان حامل حاج‌محمد محقق از سیاستمداران افغان و از رهبران هزاره این کشور بوده اما وی با جراحتی مختصر از این حمله انتحاری جان سالم به در برده است. برخی کشورهای غربی از زمان اعلام واگذاری مسئولیت‌های امنیتی، شک و شبهه‌های فراوانی را درباره توانایی نیروهای افغان مطرح کرده‌اند.

6 سال قبل تعداد نیروهای امنیتی افغانستان ۴۰ هزار نفر بود، اما این کشور اکنون بیش از ۳۵۲ هزار نیروی نظامی دارد که باید امنیت را در ۳۴ ولایت این کشور تأمین کنند. این در حالی است که همزمان با این انتقال مسئولیت‌ها، حامد کرزی از اعزام هیأت این کشور به قطر برای گفت‌وگوهای صلح با طالبان خبر داده است.

ناآزمودگی و عدم آموزش های لازم نیروهای امنیتی در برخورد با معترضان، یکی از مسایلی است که به تقویت تردیدها در خصوص چشم‌انداز واگذاری امنیت به افغان ها، به نحو چشمگیری افزوده است.

با این حال، این به آن معنا نیست که نیروهای خارجی در امر ایجاد امنیت برای مردم افغانستان، بهتر از افغان ها عمل می کنند؛ این چیزی است که با نگاهی گذرا به کارکرد ده ساله خارجی های حاضر در افغانستان، به خوبی قابل اثبات است.

با توجه به شرایط موجود و روند مذاکرات با طالبان، جنگ، دیگر وجود نخواهد داشت؛ بلکه موجی از فعالیت های سیاسی به میان خواهد آمد که در نتیجه آن بخش نظامی مسئله، در آینده کم اهمیت‌تر خواهد شد.

به عقیده بسیاری از کارشناسان، خارجی ها و جامعه جهانی، پیش و بیش از آنکه در امر تأمین امنیت افغانستان، بر توانمندی های نیروهای داخلی افغان تکیه کنند، بر اعتماد بر طالبان، تأکید می کنند و این چیزی نیست که به راستی تکیه‌گاه قابل اعتماد و مطمئنی برای چشم انداز امیدبخش وضعیت امنیتی در افغانستان باشد.

بسیاری از مردم و مقامات افغان معتقدند، خارجی ها بایستی به جای آنکه اکنون مجبور شوند به دلیل ضعف و ناتوانی نیروهای داخلی و اقتدار و توانمندی طالبان و تروریست ها، به آینده مذاکره و مصالحه با شورشیان امیدوار باشند، باید به تقویت و تجهیز نیروهای داخلی و نهادهای دولتی افغانستان بپردازند.