حضور و یکپارچگی مردم ایران برای رسیدن به خواسته هایشان بی‌نظیر بود. در حالی که چنین حضور مردمی را در کشوری مانند مصر شاهد نبودیم. در انقلاب ایران حزب یا گروه خاصی مطرح نبود بلکه اصل مسئله اسلام بود. در حالی که در انقلاب‌های عربی گروه های سیاسی بسیار پررنگ تر از اسلام مطرح بود این اختلاف اساسی نشان می دهد که درجه خلوص انقلاب ایران بسیار بالاتر از انقلاب سایر کشورهاست.
تفاوت اساسی و بسیار مهم دیگری که میان انقلاب ایران و انقلاب عربی وجود دارد، وجود رهبری محبوب، شناخته شده، دانشمند، آگاه و خدایی در انقلاب ایران بود. در مصر، لیبی، تونس، یمن و حتی بحرین، رهبری قدرتمند، با نفوذ و دارای چنین محبوبیتی مشهود نیست. به دلیل محبوبیت و نفوذ امام خمینی(س) بود که وقتی ایشان را یک روز بازداشت کردند در 15 خرداد تظاهرات گسترده ای برپا شد. حمایت مردم ایران از امام (س) با حمایت مردم مصر از مرسی در هنگام دستگیری قابل مقایسه نیست.
نظارت های دقیق امام(س) موجب شد مسیر انقلاب همان مسیر اسلام باشد و طبیعتا در مسیر اسلامی اسلام گراها نقش تعیین کننده‌ای داشتند و کسانی محترم بودند که از اسلام تبعیت می کردند. پس از انقلاب از همان روزهای اول در کشور بنیان اسلامی گذاشته شد. در انتخاب وزیران، مسئولان، نمایندگان مجلس دقت بسیاری به عمل آمد و با رژیم شاه تسویه حسابی دقیق صورت گرفت و بلافاصله نسل جوانی از مدیران بر سر کار آمدند. این گروه تجربه مدیریتی نداشتند، اما به انقلاب، امام(س) و مردم علاقه بسیار داشتند. توجه و دقت به این مسئله در ایران قابل قیاس با مصر نیست. در این کشور بسیاری از عوامل رژیم گذشته داخل حکومت مانده اند.
