چه زیباست عید قربان و چه زیباست قربانی کردن. اما به راستی در این روزها سیاسیون ارزش گرای ما چه چیز را باید قربانی کنند، کدام اخلاق زشت سیاسی نیاز به قربانی شدن دارد؟ خنجر خانه هاجر را به گلوی کدام اشتباه بکشیم تا در آزمایش قربانی کردن خواسته نفس قبول شویم؟
روزگاری در شوراهای شهر دوم آنها که ارزش گرایی و پایبندی به اصول را به غرب گرایی ها و روشنفکری های دوم خردادی ها ترجیح می دادند، دور هم جمع شدند و یکپارچه برای به خدمت در مسئولیت هایی که به دست لیبرال های بی کفایت بود، یا علی گفتند؛ آنجا که احساس خطر کرده بودند که نهضت خمینی کبیر به دست نا اهلان و نامحرمان افتاده، وارد گود شدند .
در همان انتخابات بود که وفاداران به انقلاب اسلامی و اصول و ارزشهای آن، با وحدتی مثال زدنی و با گذشتن از خودخواهی ها و منیت ها، پیروزی را رقم زدند و از همان زمان واژه اصولگرایی زائیده شد. همان جا بود که اصولگرایان امروز و ارزشی های دیروز هم قسم شدند نگذارند این انقلاب بار دیگر به دست نا اهلان و کسانی که در التزام عملی به ضدیت با ولایت فقیه، در مجلس این کشور که می بایست میراث دار «مدرس» ها باشد، تحصن کردند، نیفتد.
چه شیرین بود قربانی کردن منیت ها. روزهای خوش اصولگرایان در پرتو وحدت و یکپارچگی و اعتماد مردم به آنها در پیروزی در انتخابات ها سپری شد، اما در هر انتخابات وحدت این نیروها کم رنگ تر و منیت ها پر رنگ تر می شد. دوره یازدهم ریاست جمهوری فرا رسید. اما این بار از خیمه اصولگرایی صداهای مختلفی به گوش می رسید. هر جریانی به سلیقه خودش می نواخت و نوای آهنگ وحدت به گوش نرسید. برخی ها از یک سو دوم کار خردادی ها را تمام شده دانستند و برخی های دیگر آنچنان در منیت قرو رفتند که جز خود کسی را اصولگرا نمی دانستند.
با این تفرقه، پیروز انتخابات کسی شدکه خود را پیرو خط اعتدال نامیده بود، برخی اصولگراها همچنان دلخوش کردند که او اصولگرا است و چه و چه اما دولت که به دست گرفته شد و چیدمان کابینه شکل گرفت، مشخص شد اعتدال این دولت به رنگ همان اصلاح طلبی و دوم خردادی است.
چه کسی فکرش را می کرد که اصولگرایان چنین قافیه را ببازند و در انتخابات شکست بخورند. چه چیز باعث شد دیگر مردم به نامزدهای اصولگرایی رای ندهند و شکست نصیب این جریان شود؟
آیا یکی از عوامل شکست منیت های برخی سلیقه های اصولگرا نبود؟ آنها که شعار "همه با هم" را فراموش کردند و به جای آن بانگ " همه با من" سر دادند امروز تبعات شکست اصولگرایی را می پذیرند؟
انتخابات آینده مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری در راه است، آیا هنوز هم اصولگرایان می خواهند بر طبل منیت خود بکوبند و شکست را به گردن دیگری بیاندازند و یا می خواهند با برنامه و با همدلی، بار دیگر اعتماد مردم را جلب نمایند؟
چه شیرین است قربانی کردن منیت ها...
