جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا هفته گذشته طی سفری سه روزه وارد هند شد و با سلمان خورشید، همتای خود دیدار و گفتگو کرد. وی در این سفر گفت که جو بایدن، معاون باراک اوباما در اواخر ماه آینده میلادی (ژوئیه) به دهلی نو سفر خواهد کرد. همچنین قرار است که مان موهان سینگ در ماه سپتامبر (سه ماه بعد) راهی آمریکا شود. روزنامه تایمز آو ایندیا در این باره نوشت که رئیس‌جمهور آمریکا از طریق ویلیام برنز، معاون وزیر امور خارجه این کشور، چنین دعوتی را از نخست وزیر هند به‌عمل آورده است.
چنین رفت و آمدهای دیپلماتیکی، نمی تواند تنها به دلیل روابط و همکاری های دو جانبه باشد بلکه این گونه سفرها دست کم کل جغرافیای منطقه و حتی حوزه های فرامنطقه ای را هدف قرار داده است. مهمترین دلیلی که واشنگتن علاقه ندارد دوستی با دهلی نو را از دست بدهد، به خیز روزافزون همه جانبه چین بازمی گردد که فعالیت‌های اقتصادی، سیاسی، نظامی، امنیتی، تکنولوژیکی، فضایی و... خود را به شدت افزایش داده و از این طریق به تهدیدی جدی علیه امنیت ملی آمریکا تبدیل شده است.
جان کری که برای شرکت در چهارمین دوره گفتگوهای استراتژیک وارد هند شد به صراحت تأکید کرد که «روابط بین آمریکا و هند از روابط تعریف شده قرن 21 است ... روابط هند و آمریکا هرگز به اندازه کنونی با اهمیت نبوده است». وزیر امور خارجه آمریکا در این مأموریت موظف شده تا بار دیگر از حمایت واشنگتن برای «عضویت در شورای امنیت سازمان ملل متحد» سخن به میان آورد. اولین بار باراک اوباما که در سال 2010 به دهلی نو سفر کرده بود در دیدار با مان موهان سینگ این بحث را پیش کشید تا نشان دهد چقدر به همکاری و اتحاد استراتژیک با دهلی نو نیازمند است.
برآوردهای اطلاعاتی و آماری سازمان اطلاعاتی آمریکا حکایت از آن دارد که اقتصاد چین که در حال حاضر مقام دوم دنیا را در اختیار دارد، تا سال 2030 از آمریکا پیش خواهد افتاد و این کشور به ابرقدرت دنیا و محور سیاست جهان تبدیل خواهد شد. اتحاد نانوشته پکن و مسکو که در آینده تقویت خواهد شد، نگرانی واشنگتن را از چرخش قدرت به سمت سیاست شرقی تشدید کرده است. بر همین اساس واشنگتن قصد دارد بخش عمده تمرکز خود را از دیگر نقاط دنیا برداشته و به حوزه شرق و جنوب شرق آسیا متمرکز کند.
در همین راستا آمریکا درصدد است همه متحدان منطقه ای خود را در حوزه آسیا - پاسیفیک تقویت کرده و اتحادها و ائتلاف های جدیدی را ایجاد کند که هند می‌تواند یکی از محوری ترین آنها باشد. واشنگتن حتی برای ایجاد چنین زنجیره ای از دوستان دوران جنگ سرد خود یعنی پاکستان در شبه قاره گذشته و آن را فدای هند کرده است.
البته نباید فراموش کرد که مقامات دهلی نو در گرایش به سمت واشنگتن برای تأمین منافع خود، دلیلی نمی‌بینند که از روسیه و چین فاصله گرفته و حس دشمنی را برانگیزند.