با اعلام کمک 70 میلیون دلاری دولت اوباما در قالب لایحه توسعه روابط نظامی- غیرنظامی به رژیم صهیونیستی، به نظر می رسد گسترش روابط دو طرف علاوه بر ماهیت راهبردی، در سنت انتخاباتی و توانایی تاثیرگذاری لابی های یهودی بر نظام تصمیم سازی این کشور نیز نهفته است.
با وجود فراز و نشیب‌های بسیار در روابط آمریکا و رژیم صهیونیستی در شش دهه اخیر، ایالات متحده همواره مهم ترین متحد و پشتیبان این رژیم در سطوح مختلف بوده است و همه احزاب سیاسی و روسای جمهور آمریکا اعم از دموکرات و جمهوریخواه تعهدات گسترده ای نسبت به این رژیم داشته اند که حاصل آن را می توان در چارچوب روابط ویژه میان دو طرف ارزیابی کرد. نقش گروه‌های متنفذ و قدرتمند یهودی آمریکا، منافع متقابل طرفین و تأثیر ساختارها، نهادها و سازوکارهای همسان بر رویکردهای سیاست داخلی و خارجی از جمله عواملی هستند که در تقویت این روابط و ایجاد تفاهم بین دو طرف نقشی اساسی ایفا می‌کنند.
به گزارش خبرگزاری  جمهوری اسلامی از این منظر، آمریکا همواره رژیم صهیونیستی را برای خود سرمایه ای راهبردی تلقی کرده است و در دوران انتخابات نیز توجه به این سرمایه راهبردی به دلیل حضور لابی قدرتمند'آیپک' در آمریکا دوچندان می شود. در این زمینه، در حالی که 'میت رامنی' نامزد حزب جمهوریخواهان برای انتخابات ریاست جمهوری سال2012 آمریکا روز پنجشنبه 5 مرداد سفر انتخاباتی خود را به کشورهای انگلستان، لهستان و نیز رژیم صهیونیستی آغاز کرده است که روز جمعه 6 مرداد 'باراک اوباما' دیگر رقیب انتخاباتی وی در حزب دموکرات در مراسمی لایحه 'توسعه همکاری های نظامی- غیرنظامی ' آمریکا با این رژیم را امضا کرد. لایحه ای که شرایط را برای تامین تجهیزات نظامی بیشتر آمریکا برای رژیم صهیونیستی فراهم می‌کند. همچنین در چارچوب این قرارداد، اوباما 70 میلیون دلار دیگر به سامانه موشکی رژیم صهیونیستی موسوم به 'گنبد آهنین' کمک مالی اختصاص داده است.

 رقابت های انتخاباتی آمریکا
 و نقش رژیم صهیونیستی
دوران انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را شاید بتوان یکی از فرصت های لابی صهیونیستی برای افزایش بیش از پیش نفوذ و تاثیرگذاری بر دولت آمریکا و کسب منافع حداکثری قلمداد کرد. در چنین فضایی رقبای انتخاباتی تلاش می کنند تا با جلب نظر این لابی در آمریکا و به تبع آن رژیم صهیونیستی منافع انتخاباتی خود را کسب کنند. در این زمینه، هر چند جمعیت یهودیان آمریکا حدود 6 میلیون نفر برآورده شده که کمتر از دو درصد از کل جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهد، با وجود این، یهودیان این کشور با ایجاد تشکل‌های مهم به منظور ایجاد ارتباط کامل بین منافع آمریکا و صهیونیسم، به یکی از بانفوذترین گرو‌ه‌های تاثیرگذار در سیاست آمریکا تبدیل شده‌اند. بنا بر این، وجه آشکار این جریان در قالب لابی اسراییل که گاه لابی صهیونیستی و یا لابی یهود در آمریکا نیز نامیده می‌شود، زیر چتر هماهنگ‌کننده اصلی موسوم به 'کمیته روابط عمومی آمریکا-اسراییل (AIPAC) فعالیت می‌کند. در واقع،‌ سازمان ایپک مادر تمامی سازمان‌های یهودی آمریکا و در واقع بزرگ‌ترین آن‌هاست. همچنین، این سازمان مسوول هماهنگی و برنامه‌ریزی جهت فعالیت تمامی سازمان‌های یهودی آمریکا و همچنین مسوول اصلی جمع‌آوری کمک و اعانه برای این رژیم به‌شمار می‌رود که با ارتباط تنگاتنگ با بیش از 60 اتحادیه دیگر، مسوول ایجاد کانال‌های جدید برای نفوذ رژیم صهیونیستی است. بر این اساس، یهودیان آمریکا که خود ریشه های صهیونیستی دارند همواره در دوران انتخابات ریاست جمهوری این کشور تلاش می کنند تا بیشترین منافع را برای خود و رژیم صهیونیستی کسب کنند و در دیگر سو، رقبای انتخاباتی چه از حزب جمهوریخواه و چه حزب دموکرات نیز به این مساله واقفند که این گروهها توانایی تاثیرگذاری بر نتایج انتخابات را دارا هستند

 آمریکا و سامانه راهبردی
 رژیم صهیونیستی
نگاه آمریکا در طی دهه های گذشته به رژیم صهیونیستی همواره نگاهی راهبردی بوده و این رویکرد در بیشتر حوزه ها رعایت شده است. به نحوی که طی سال های مالی 2009 تا 2012 دولت آمریکا به غیر از طرح های جداگانه مصوب کنگره همانند سپر دفاع موشکی، 9 میلیارد دلار کمک نظامی بلاعوض به این رژیم اختصاص داده است. در این زمینه، باراک اوباما همانند سلف و گذشتگان خود روز جمعه 6مرداد در مراسمی که در کاخ سفید برگزار شد، ضمن امضای لایحه توسعه همکاری های نظامی- غیرنظامی با این رژیم از اعطای کمک 70 میلیون دلاری برای تکمیل و توسعه سپر دفاع موشکی این رژیم، سخن راند. در این قالب، آمریکا علاوه بر حمایت از این رژیم در نهادهای بین المللی همچون سازمان ملل متحد تلاش می کند تا این روندهای حمایت گرا را در حوزه های راهبردی نیز گسترش دهد. در واقع آمریکا تلاش می کند تا با پیوند امنیت این رژیم با امنیت خود علاوه بر ایجاد چتر حمایتی بر روی این رژیم، اهداف راهبردی خود را نیز در منطقه دنبال کند. از این منظر، مشارکت راهبردی دو طرف به رابطه ای دو سویه تبدیل گردیده که علاوه بر ارتباطات دو سویه، ماهیت ساختاری و ماهیت روابط نیز مد نظر دو طرف قرار می گیرد. در چنین قالبی از روابط، مشارکت راهبردی دو طرف در یک قالب منسجم قرار گرفته و اهداف یک طرف به اهداف طرف مقابل نیز تبدیل می گردد. بنابراین دو طرف تلاش می کنند تا راهبردها و ابزارهای یکدیگر را نیز به اشتراک بگذارند.