حمیدرضا ترقی - دیدارهای ماه مبارک رمضان مقام معظم رهبری با کارگزاران نظام جمهوری اسلامی در هر سال دریچه تازه‌ای را بر روی مهمترین مسائل استراتژیک نظام باز می‌کند و منشور نویی از راهبردهای سرنوشت‌ساز را برای دولتمردان تبیین می‌کند.معظم له در سال 89 ضمن توصیه‌های معرفتی و اخلاقی متعدد و ارزشمند به مسئولان و کارگزاران نظام وضع ملت ایران با دشمنانش را مقایسه کرده و رو به افول بودن دشمن و در مسیر صعود بودن انقلاب و ملت ایران را تبیین فرمودند و برنامه های متعدد دشمن علیه انقلاب اسلامی را از فشار اقتصادی و تهدید نظامی و جنگ روانی گرفته تا فتنه 88 را تشریح و مذاکره با آمریکا را با استدلال رد کردند و خواستار حل مناقشات دولت ومجلس در چارچوب وظایف و اختیارات قانونی آنها شدند.
در سال 90 معظم له به تبیین نقاط قوت و نقاط ضعف نظام اسلامی پرداختند و مدبرانه در جهت تقویت نقاط مثبت راهبردهای اساسی و مهمی را ارائه دادند.
امسال نیز رهبر معظم انقلاب اسلامی بحث غنی و عمیق و مهمی را علاوه بر توصیه‌های اخلاقی و ارزشمند همیشگی به عنوان راهبردهای مهم برای کشور تبیین کردند که قابل تأمل و توجه جدی است.

سازگار کردن آرمان‌گرایی با واقع‌بینی
یکی از سیاستمداران مؤثر کشور در مقطعی که مدیریت کشور بدست جناح مخالف او افتاد گفت: با آرمان نمی‌شود کشور را اداره کرد، بلکه باید با واقع‌گرایی اداره شود.  وی توضیح داده بود که واقع‌گرایی پذیرش و سازش با واقعیت‌هاست تسلیم شرایط و وضعیت موجود شدن است.در کتابی که سیاست خارجی دولت سازندگی را تشریح و تبیین کرده است دوره دولتهای سازندگی و اصلاحات را دوران تفوق واقع‌گرایی بر آرمان‌گرایی از منظر توسعه سیاسی واقتصادی دانسته و تحلیل کرده.
مقام معظم رهبری بر خلاف اظهارات فوق فرمودند: درسی که انقلاب داد و امام بزرگوار باقی گذاشت این است که در این حرکت سی و سه ساله، آرمانها و آرزوهای عظیمی که اسلام آنها را به ما القاء می‌کند و تعلیم می‌دهد از نظر دور نماند. درعین حال واقعیتهای موجود جامعه و جهان هم مورد توجه قرار گرفت.
الان هم انسان در گوشه و کنار می‌شنود که ملاحظه واقعیتهای جامعه و جهان، با آرمانگرایی نمی‌سازد. آنچه که ما می‌خواهیم دنبال کنیم و اصرار بر آن داریم، این است که واقع‌بینی، مشاهده واقعیات جامعه و جهان، با آرمانگرایی و تعقیب آرمانها و آرزوهای بزرگ ملت ایران هیچگونه تعارضی ندارد. اینکه در دوره سازندگی سیاستمداران پایبندی به عدالت را در توسعه اقتصادی به عنوان یک شاخص آرمان گرایی با واقع‌گرایی در تعارض می‌دیدند و یا در دوره اصلاحات پایبندی به ارزشها را به عنوان یک شاخص آرمان‌گرایی با واقع گرایی در تعارض می‌دیدند ناشی از همین حقیقت بود که بعضی از این سیاستمداران توان تلفیق آرمانها با واقعیات را نداشتند.اگر قدرت را می‌شود برای خدمت به مردم و وسیله‌ای برای احقاق حقوق مظلومین بدست گرفت پس می‌شود آرمانها را با واقع‌گرایی تلفیق کرد.دولت نهم این توفیق را یافت که آرمانگرایی و واقع‌نگری را در سیاست خارجی کشور تلفیق کند، برای مثال؛ از یک سو این انگاره آرمان‌گرایان مبنی بر کارکرد درست و بی عیب و نقص سازمانها و مجامع بین المللی را مورد تردید قرار داده و خواستار ایجاد تغییرات ساختاری در برخی نهادهای جهانی مبتنی بر عدالت شده و از سوی دیگر بر خلاف واقع‌گرایان منفعت طلب، وجود سازمانهای بین‌المللی عدالت محور را از ضروریات امنیت و صلح دائمی جامعه جهانی معرفی کرده است. با این نوع آرمان‌گرایی واقع‌بین، می‌توان از ظرفیت‌ها و فرصت‌های محیط جهانی به عنوان راه حرکت جهت بسط گفتمان مورد نظر خود بهره‌برداری کرد. دولت نهم توانست با این روش در سازمان ملل نظریه عدالت بین‌المللی را مطرح کرده و همزمان با آن ساختار و سازوکارهای حاکم بر سازمان ملل و شورای امنیت را با انتقادهای جدی مواجه سازد.

واقعیت های آرمانی در جامعه ما
رهبر معظم انقلاب اسلامی برای تبیین این موضوع که آرمان‌های جامعه با واقعیت‌های جامعه در مطالبات مردم منطبق است، فرمودند:
- مردم مایلند عزت ملی داشته باشند.
- مردم مایلند زندگی ایمان‌مدار و دین‌مدار داشته باشند.
- مردم مایلند در امور اداره کشور و مدیرت آن سهیم باشند، یعنی مردم‌سالاری.
- مردم مایلند پیشرفت داشته باشند.
- مردم مایلند استقلال سیاسی و اقتصادی داشته باشند.
این نمونه‌ها خواسته‌ها و واقعیت‌های جامعه است که همگی دقیقاً در جهت آرمانهای ملت است و هیچ تعارضی با آن ندارد.

واقعیت‌های پنداری
واقعیت پنداری در نگاه رهبر معظم انقلاب اسلامی یکی از لغزش‌گاه‌های خطرناک برای نخبگان و مدیران و برنامه‌ریزان کشور است. یعنی چیزهایی که واقعیت ندارد، انسان  واقعیت تصور کند، تلاش دشمنان انقلاب در واقعیت‌سازی مصنوعی با استفاده از قدرت رسانه ای استکباری‌شان قابل کتمان نیست و لذا باید مواظب بود که درگیر و دچار واقعیت‌سازی‌های خلاف واقع دشمن نشویم.
عوامل موثر در واقعیت‌پنداری عبارتند از:
1- بزرگ‌بینی و کوچک‌بینی مسائل
2- دخالت دادن، دلسبتگی‌ها و وابستگی‌ها در نگاه به موضوعات
3- هواهای نفسانی را در نگاه به موضوعات دخالت دادن
4- عافیت‌طلبی و توقع بی هزینه بودن رسیدن به اهداف
5- ناقص‌نگری به حوادث و مسائل
خود اسلام پنداری، خود عادل‌پنداری، خود حق پنداری، مثل خود شیفتگی و خود برتربینی که بعضی  اشخاص بدان مبتلا هستند نمونه‌هایی از واقعیت‌های پنداری است که برای همه ملموس است و باید به آنها اعتنایی نکرد.