مرخصی گرفتیم و گفتیم یک ساعت گل پسر را می‌بریم و کارها را انجام می‌دهیم و برمی‌گردیم. اما مگر می‌شود، در این‌گونه کارها به همین راحتی روی وقت حساب کرد. رفتیم و مراحل یک به یک جلو رفتند. معاینه چشم، گوش و بهداشت همراه با یه چیزی که بهش می‌گفتند آزماینده تحصیلی انجام شد و رسید به غول مرحله آخر! اما حضور نداشت! غول را نمی‌گویم! پزشک مربوط به معاینات و بیماری‌های خاص حضور نداشت. گفتند بروید درمانگاه فلان! که فقط ما همین یکی را قبول داریم. آدرس برای ما که با موتور رفتیم منطقی بود؛ اما عده‌ای پیاده بودند، خوب!

یک مستطیل چند کیلومتری را دور زدند، چون آدرس برای ماشین‌ها بود نه پیاده‌ها! تازه ما که رسیدیم به درمانگاه فلان، نفر دوم بودیم. از قضا آن روز، درمانگاه شلوغ هم بود. نوبت گرفتیم اما 12 هزار تومان دیگه هم دادیم. بقیه هم کم‌کم رسیدند. شلوغ بود و غرغرها شروع شد. هم صدای کلاس اولی‌ها در آمده بود از خستگی، هم پدرها و مادرها و هم بیماران دیگر درمانگاه! مسئولین گفتند بالا متخصص کودک دارم که خلوت است ولی 20 هزار تومان! به هر زحمتی بود رفتیم و فقط یک‌سری سوال از ما پرسیدند که از این لیست بیماری‌ها کدام را دارد؟ و من در این فکر که خوب این را که خودم هم می‌توانستم پر کنم! متخصص می‌خواست چه کار! دست آخر هم با این همه پول اضافه و مرخصی ساعتی اضافه برگشتم!