معنای دسترسی‌دادن به غرب، فاش‌کردن اسرار است و دسترسی‌ندادن هم یعنی متهم‌شدن به اینکه ما برنامه خاصی داریم و به همین دلیل این اجازه را نمی‌دهیم. در این شرایط چه راهکاری درست به نظر می‌رسد؟
در ابتدا عرض کنم که راهکار اصلی و سیاست‌های کلان موضوع هسته‌ای کشور توسط مقام معظم رهبری تعیین می‌شود و چندین بار هم ایشان فرمایش‌هایی در این باره بیان کردند و در مرحله آخر که در روز ششم خرداد ماه جاری به مناسبت سالگرد تاسیس مجلس شورای اسلامی، نمایندگان خدمت مقام معظم رهبری رسیدیم، ایشان فرمودند که موضع من در موضوع هسته‌ای همان چیزهایی بود که قبلا گفتم.
طبیعتا فصل‌الخطاب برای همه ما باید فرمایش‌های مقام معظم رهبری در این خصوص باشد. اینکه حالا بخواهیم اجازه بدهیم به هر شکلی مانند اظهارنظرهایی که مطرح است به تاسیسات، پایگاه‌های نظامی ما و جاهایی که به‌عنوان خط قرمز اعلام شده است ورود یا سرکشی کنند، طبق صحبت مقام معظم رهبری نه منطقی است و نه قابل قبول و اجرا. اگر آنچه را که شما گفتید قبول نکنیم، متهم می‌شویم، ولی مسلم است باید شرعا و قانونا به وظایف خود عمل کنیم. در اینجا وظیفه ما این است که استقلال کشور و تمامیت ارضی خود را حفظ کنیم و اجازه ندهیم به بهانه سرکشی به فعالیت‌های هسته‌ای در امور داخلی کشور دخالت کنند. ممکن است مدتی دیگر بهانه دیگری اعلام و آن را دنبال کنند. همینطور که از ابتدای انقلاب بهانه‌جویی‌های متفاوتی مطرح کردند که براساس آن خواستند در امور داخلی کشور دخالت کنند. بنابراین نمی‌توانیم اجازه دهیم هر چند متهم شویم در حال انجام اقداماتی هستیم که می‌بایست از چشم آنها پنهان باشد یا اصلا مذاکرات به نتیجه نرسد و این اتهام را وارد کنند که عده خاصی اجازه ندادند مذاکرات به نتیجه برسد. در هر صورت آنچه که مسلم و معلوم است عدم شفافیت و اجرای تعهد از طرف مقابل است. علی‌رغم اینکه مقام معظم رهبری از ابتدا اعلام کردند ما هیچ اطمینانی به اینها نداریم و مذاکره‌کنندگان 1+5 شفافیت یا اینکه ملت بزرگ ایران سوابق خوبی از آنها به یاد ندارند، اگر ما از قبل می‌دانستیم این مذاکرات به نتیجه نمی‌رسد با فرمایش‌های مقام معظم رهبری هم این قضیه پررنگ‌تر شده بود، ولی با وجود این مقام معظم رهبری به هر شکل ممکن تیم مذاکره‌کننده ایرانی را تقویت و حتی به همه مسئولین چه در مجلس و چه در سایر قوا اعلام کردند که تیم مذاکره‌کننده را حمایت کنید و در جای دیگر تأکید فرمودند که تیم مذاکره‌کننده ایرانی به تعهدات خودش عمل کند. همه‌گونه حمایتی انجام شد تا هیچ بهانه‌ای به طرف مقابل داده نشود. به‌رغم اینکه می‌دانستیم طرف مقابل به تعهدات خود عمل نمی‌کند.
بنابراین الان همه‌گونه اقداماتی که باید قانونا و عرفا نسبت به تعهدات خود انجام می‌دادیم، حتی کاهش غنی‌سازی اورانیوم از 20 درصد تا 5/3 درصد هم انجام شده است؛ بخشی از تاسیسات هسته‌ای ما هم تعطیل شده‌اند، البته به قول خودشان تبدیل به مراکز تحقیقاتی، ولی به قول ما به تعطیلی دائمی منجر شده است، ولی با وجود این طرف مقابل به تعهدات خودش عمل نمی‌کند و الان برای فرافکنی طرف ایرانی را متهم می‌کند.
مقام معظم رهبری در زمینه مصاحبه با دانشمندان هسته‌ای کشورمان موضع صریحی گرفتند و فرمودند «اجازه نمی‌دهم». برداشتتان از حرف‌های ایشان درباره دسترسی چیست؟
کاملا بحث دسترسی به مراکز نظامی در فرمایش‌های ایشان مشخص است. همینطور که ایشان خیلی شفاف و واضح درباره گفتگو و صحبت با دانشمندان هسته‌ای این موضوع را منع کرده‌اند، در خصوص سرکشی به مراکز نظامی خط قرمزی را مشخص کردند و برای همه ما کاملا مشخص است که نه‌تنها ایشان مخالف هستند، بلکه پیرو فرمایش‌های ایشان ما نمایندگان مجلس هم مخالف این موضوع هستیم و کاملا شفاف اعلام کردیم که این شفافیت هم نشات گرفته از برداشتی بود که از فرمایش‌های مقام معظم رهبری داشتیم.
نکته‌ای که وجود دارد «ترس از شکست در مذاکرات» است. اگر پافشاری به اصولمان منجر به شکست در مذاکرات شود باید چه کنیم؟ آیا باید از شکست در مذاکرات بترسیم؟
از ابتدای امر می‌دانستیم با گذشت 37 سال از انقلاب اسلامی این مذاکرات تقریبا شبیه یک بازی است که مدتی سرگرم آن شده‌ایم. به نظر می‌آید چیزی از دست نمی‌دهیم. همان‌طور که حضرت امام راحل در آن سال‌ها اعلام فرموده بودند که «این جنگ برای ما نعمت است» و بعضی می‌گفتند یعنی چه که نعمت است؟ ما بعدها متوجه شدیم تنها بودنمان در صحنه بین‌الملل و جهانی سبب شد به خودکفایی و استقلال دست یابیم که شاید در شرایط عادی رسیدن به این خودکفایی و استقلال در عرصه‌های مختلف به‌ویژه نظامی و تسلیحاتی برای ما امکان‌پذیر و مقدور نبود، یعنی در سختی به اوج قدرت رسیدیم. الان هم همینطور است.
از ابتدای انقلاب سنگ‌اندازی‌های دشمن به شکل‌های مختلف اعم از جنگ، تحریم و ترورهای متعدد شخصیت‌های علمی و فکری جمهوری اسلامی و بعد از آن ترور دانشمندان هسته‌ای، چیز کمی نبودند و از طرف دشمن به‌دلیل سرمایه‌های مادی و معنوی دچار حمله‌ای برای نابودی جمهوری اسلامی شدیم. ما مشکلات و سختی‌های زیادی را پشت سر گذاشتیم. یعنی کشور رفاه‌پذیر و مردم رفاه‌طلبی نداریم که فکر کنیم پایان مذاکرات پایان حیات کشور محسوب می‌شود، خیر. بدتر از این شرایط را هم پشت سر گذاشته‌ایم. شرایط سخت ما را آب‌دیده می‌کند و در شرایط فعلی هم اگر مذاکرات به نتیجه نرسید چیز جدیدی برای ما نیست. پیش‌بینی بوده است که مقام معظم رهبری در حدود یک و نیم دو سال پیش داشتند که امیدی به مذاکرات و طرف مذاکره‌کننده ندارند، ولی برای اتمام حجت برای بعضی از کسانی که معمولا خرده می‌گیرند، مقام معظم رهبری تمام راه‌ها را باز فرمودند و تمام حمایت‌ها را انجام دادند که هیچ بهانه‌ای برای خرده‌گیران باقی نماند. بنابراین اگر مذاکرات هم به نتیجه نرسد ما نه‌تنها چیزی از دست نمی‌دهیم، بلکه فکر می‌کنم وحدت، یکپارچگی و همت برای ساخت کشورمان در آینده و پیشرفت‌های بعدی بیشتر می‌شود.
تا این جای کار که هنوز اجازه دسترسی ندادیم در خبرها داشتیم که در جریان مذاکرات و در هتل‌ها به وسیله ویروس‌های کامپیوتری از ما جاسوسی می‌کردند. حالا اگر دسترسی باز شود چقدر باید نگران جاسوسی‌ها باشیم؟
مسلما جاسوسی کار دشمن است. در شرایط مختلف هم متوجه حضور برخی جاسوسان شدیم، از جمله در بخش هسته‌ای و ارتباط‌هایی که با برخی افراد معلوم‌الحال داشتند که مصاحبه‌هایی از آنها در رسانه ملی پخش شد و مردم در جریان هستند. بنابراین جاسوسی چیز جدیدی نیست که فکر کنیم در موضوع هسته‌ای شکل گرفته است، ولی در بحث هسته‌ای اگر قرار باشد این اجازه داده شود مصداق ضرب‌المثل «چو دزدی با چراغ آید گزیده‌تر برد کالا»ست. اگر قرار باشد با اجازه خودمان این دسترسی‌ها داده شود به نظرم از حیات مادی و معنوی ما چیزی باقی نخواهد ماند. می‌خواهند ضربه مهلکی را که 37 سال پیش با وقوع انقلاب اسلامی خوردند با این مسئله جبران کنند. طبیعتا هوشیاری مقام معظم رهبری، مسئولین و مردم هیچ وقت اجازه چنین کاری را به آنها نخواهد داد.
اقتدار کشور ما با دادن دسترسی آزاد به دشمن حفظ می‌شود؟
دادن دسترسی آزاد به دشمن برابر است با ازبین‌رفتن اقتدار ملی ما. طبیعتا روزی که انقلاب کردیم برای این بود که بتوانیم استقلال و آزادی خودمان را در سایه جمهوری اسلامی به دست بیاوریم. اگر قرار بود دسترسی آزاد به طرف مقابل بدهیم، چرا انقلاب کردیم؟ در رژیم قبلی همین شرایط مهیا بود. رفت و آمدهای آزاد بیگانگان به کشورمان و چپاول اموال و سرمایه‌های مادی و معنوی ما اتفاق می‌افتاد. هرگونه تصمیم‌گیری از طرف مقابل صورت می‌گرفت و در داخل اجرا می‌شد و حکومت مانند یک عروسک خیمه شب بازی مهره‌ای بیش نبود. اگر قرار بر این بود که این قضیه باز هم اتفاق بیفتد، لزومی به وقوع انقلاب جدیدی احساس نمی‌شد. اگر قرار است دوباره این اتفاقات روی دهند چه فرقی بین این حکومت و حکومت قبلی است؟ با این کار اقتدار کشور زیر سوال خواهد رفت.
