آقای یکی یدونه- این نوشته اصلا ورزشی نیست، برداشتی متفاوت از ورزش است! این روز‌ها که بازی‌های آسیایی داره برگزار می‌شه، از روز افتتاحیه گرفته تا روزهایی که مدال‌ها تقسیم می‌شود، یک چیزهایی یدجور توی چشم می‌زند. یکی اینکه مدال بگیران ما و رژه رونده‌های ما اصلا به اندازه دیگر کشور‌ها شاداب و پر انرژی نیستند. فارغ از هر دلیل ورزشی، آنچه به نظر می‌رسد آن است که بیشتر به فکر پاسخگویی هستند تا شادی و هیجان ناشی از رقابت‌ها! یعنی به این فکر می‌کنند که الآن من در قاب تصویر چگونه دیده می‌شوم و اگر فلان کار را انجام دهم، این و آن‌چه خواهند گفت؟ بنابر این منصرف می‌شود. یا اصلا آن قدر عادت کرده که به فکرش نمی‌آید که منصرف شود. مقصر اصلی آن من و شما هستیم! مایی که هیچ‌گاه به خودمان نمی‌گیریم و فقط در پی آنیم که دیگران چه می‌کنند؟ به خصوص آن‌ها که چهره‌شان از رسانه ملی پخش می‌شود. ما فقط نشسته‌ایم پای تلویزیون و نقد می‌کنیم! ‌ای کاش نقد‌هایمان منصفانه بود! ‌ای کاش می‌توانستند ما را ندید بگیرند! کاش یک بار هم که شده به خودمان می‌گرفتیم!