آقای یکی یدونه- همین اول کاری بگم، آقا من خودمم موتور سوارم و دارم این مطلب رو می‌نویسم. این رو برای این گفتم که شما که موتور سوار نیستی از انصاف من لذت ببری، شما هم که موتور سواری بفهمی من خودمم درد کشیده‌ام. اتفاقا بنده هم مثل شما از کوچه‌های خاکی شروع کردم، ولی ادامه ندادم. چی رو؟ این مدل رانندگی موتور رو! به این شکل: شما از لحظه اول حرکت دستت را از روی گاز بر نمی‌داری. آن دست را هم روی بوق می‌گذاری و هر دو سه ثانیه یک بار، بوق می‌زنی تا همه بفهمند و بترسند و بجهند و بخزند به طرفی! هرگز پایت را روی ترمز نمی‌گذاری. هیچ مسیری بسته نیست، حتی اگر همه رونده‌ها از روبه‌رو به سمت شما بیایند. هرکسی روبه‌روی شما گیر کرد، مشکل خودش است، بکشد کنار یا دنده عقب بگیرد و برود. چنان باید با سرعت بروید (خصوصا در ورود ممنوع‌ها) که کسی به خودش جرأت ایستادگی ندهد. حالا در این میان هر چقدر عابر پیاده و پیر زن و پیر مرد و کودک و بانو را هم که ترساندید، هیچ مشکلی نیست. مهم این است که به خودتان نگیرید!