وی افزود: افزایش سوخت از ۵ درصد به ۱۹/۵ درصد، بر اساس نیازمان بوده است تا راکتورهای دارویی را راه‌اندازی کنیم. باید توجه داشت این مسئله علم و دانش است که ما به دست آورده‌ایم؛ بنابراین علم و دانش هم حد و مرزی ندارد و بالا می‌رود، اینکه بخواهیم علم را متوقف کنیم، محال است.
اگر بخواهیم این تعهد و توافق را با طرف مقابل بکنیم که غنی‌سازی را ۵ درصد نگه داریم؛ حتی اگر دولت هم نخواهد این خدمات را به علم و دانش بدهد، خود دانشمندان ما این علم را کسب خواهند کرد. یقینا اگر فعالیت ما متوقف هم بشود یا هر کار دیگری کنند، دیگر علم و دانش آن در کشور وجود دارد، اگرچه به ظاهر سانتریفیوژی را از کار بیندازند.
وی در ادامه با اشاره به عدم صداقت در تعهدات طرف غربی با بیان الزامات برای توافق نهایی، خاطر نشان کرد: نکته مهمی که در مذاکرات وجود دارد، این است که در جمهوری اسلامی ایران حرف آخر را یک شخصیت بیان می‌کند، کسی که سیاست‌گذار نظام بوده، مقام معظم رهبری است؛ ولی در طرف مقابل معلوم نیست حرف آخر را چه کسی می‌زند، کنگره آمریکا از نتانیاهو دعوت می‌کند که در مقابل اوباما بایستد و... بنابراین این عدم اعتماد در طرف مقابل است که معلوم نیست چه اتفاقی خواهد افتاد و به تعهداتشان عمل نمی‌کنند. آیا اگر توافقی نهایی شود، جمهوریخواهان در داخل آمریکا به آن تمکین می‌کنند؟
لذا ما در توافق نهایی باید یک مسئله را در مقابل چند مسئله بگذاریم؛ زیرا آنچه ما هم اکنون داریم، چند مورد بیشتر نیست و اگر همه آن را در توافق بیاوریم، هیچ چیزی عایدمان نمی‌شود؛ در حالی که آن‌ها
۱۰ الی ۱۵ مورد را بیان کرده‌اند.
وی ادامه داد: اگر ما فرضا بگوییم فردو تعطیل، سانتریفیوژ‌ها به این تعداد کاهش و غنی‌سازی هم ۵ درصد باشد، این سؤال پیش می‌آید، آن طرف قضا چه پیش می‌آید؟! آیا آن‌ها می‌توانند تضمین کنند که اتحادیه اروپا به‌سرعت تحریم‌های خود را بردارد، لذا معتقدیم که ما هم باید مورد به مورد پیش رویم؛ یعنی اگر ما حدود 1000 تا ۵۰۰ کیلو مواد غنی‌سازی ۲۰ درصد را به ۵ درصد تبدیل می‌کنیم؛ ولی شما باید این کار‌ها را انجام دهید، یک مورد را در مقابل چند مورد بگذاریم و الا ما بلافاصله دستمان خالی می‌شود و مواردی از آن طرف باقی می‌ماند و ممکن است آن‌ها با گستاخی مسئله موشکی و... را مطرح کنند.
یوسفیان تأکید کرد: عدم اعتماد به آمریکا را همه قبول دارند؛ زیرا آن‌ها در عالم سیاست اعتقادی به مبداء و معادی ندارند و دروغ‌گویی را هنر سیاسی می‌دانند. یک طرف قضیه با اعتقادات دینی و طرف دیگر بدون هیچ حد و مرزی در اخلاقیات و تنها منفعت‌طلب! لذا همه پیش‌بینی‌ها باید بشود و به اعتقاد بنده باید همه تضمین‌ها و ضمانت اجرا داشته باشد که اگر طرف مقابل بی‌صداقتی کرد، جمهوری اسلامی ایران ظرف شش ماه غنی‌سازی را افزایش می‌دهد، یعنی برای هریک از تعهداتی که آن‌ها امضا می‌کنند، باید ضمانت اجرا گذاشته شود.