آقای یکی یدونه- نمی‌دانید چقدر مشعوف گشتم پس از آنکه پیامکش به من رسید. «مردم عزیز ایران؛ کشور، امروز به رأی شما نیاز دارد. جمعه 7 اسفند، آینده پرامید را رقم بزنیم». تصور نمی‌کردم که یک آدمی به آن بزرگی آن قدر وقت داشته باشد که به یک آدم به این کوچکی و یکی یک دونگی پیامک بزند. البته چند نگرانی هم داشتم. یکی آنکه این آخرین پیام او باشد. دو آنکه پیام را خودش نفرستاده باشد و ارسال آن را به دیگران واگذار کرده باشد که یعنی مرا دوست ندارد. سه آنکه همین پیام را برای دیگران هم فرستاده باشد. چهار اینکه اگر برای دیگران هم فرستاده باشد، جیبش اجازه می‌دهد یا نه؟ پنج من که می‌خواستم شرکت کنم و می‌دانستم که کشور، امروز به رأی من نیاز دارد، پس چرا به من گفت؟ شش آنکه ... و در انتها از نگرانی دیگر نتوانستم حرفی بزنم.