آقای یکی یدونه- انگار قدیمی ها یک قرارداد های نا نوشته ای با خودشان داشتند که هیچ گاه نیازی به بازگویی آن نبود. مگر در حد این که پدری به فرزندانش این قرارداد ها را بیاموزد. غیر از این موارد تربیتی لازم نبود قراردادهای اخلاقی در اجتماع یادآوری شود. همه می دانستند تا وقتی پیرمردی ایستاده است، جوان نباید بنشیند.

می دانستند کمک به دیگران باعث می شود که کار خود انسان هم راه بیفتد و خیلی چیز های دیگر...! حالا روزی صدها کلیپ از رسانه ملی پخش می شود تا به ما بفهماند که در مترو و اتوبوس جوان ها، جایشان را به پیرها بدهند. در اتوبوس ها هم یک متن با شکل، نصب شده که معلولین و پیرمردها اولویت دارند. با همه این یادآوری ها و قرار دادهایی که همه جا تابلویی شده جلوی چشممان، باز هم رعایت نمی شود. این قراردادها امروزه در هیچ کشوری از دنیا هم نصب نمی شود، فقط به بچه ها آموزش داده می شود.