واژه کرامت: در اصل به معنی بزرگواری و عظمت معنوی است، اما دلایل کرامت این ماه خداوندنسبت به ماه های دیگر چیست؟

«شَهْرٌ هُوَ عِنْدَاللهِ اَفْضَلُ الشُّهُور»ماهی است که نزد خدا بالاترین ماه‌هاست.

«وَ اَیّامُهُ اَفْضَلُ الاَیّام، وَ لَیالیهِ اَفْضَلُ اللَّیالی، وَ ساعاتُهُ اَفْضَلُ السّاعاتِ»روزهایش بهترین روزها و شب‌هایش بهترین شب‌ها و ساعاتش بهترین ساعات است.

«وَ هُـوَ شَهْـرٌ دُعیـتُـمْ فیـهِ اِلی ضیـافَتِ اللـه»می‌فرمایند: خدا شما را در این ماه به مهمانی خود دعوت کرده است. مهمانِ خدا بودن یعنی حضرت حق که جامع جمیع صفات عالیه است، بنده‌اش را مهمان کند، یعنی این صفات را به بنده‌اش می‌دهد. بعد می‌فرماینــد: «وَ جُعِلْتُمْ فیهِ مِنْ اَهْلِ کَرامَهِ اللـهِ» می‌گوید: قرار داده است شما را در این ماه از اهل کرامت. کرامت، مقابل دنائت است.یعنی اهل دنیا، اهل دنائت‌‌اند.مقابل اهل دنیا را می‌ گویند «کـریم». پس کسانی که در این ماه مورد کرامت خداوند قرار گیرند کریم می‌شوند.

حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) می‌فرمایند: خدا، پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را در این دنیا کریم کرد که آلوده به دنیا نشود. شما در قرآن دارید «اِنَّ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَاللـهِ اَتْـقاکُمْ» هر چه متقی‌تر بشویم، کریم‌تر می‌شویم.

پیامبرخدا می‌فرماید که خدا در این ماه شما را از اهل کرامت قرار داده، یعنی بالا می‌برد. در قرآن ملائکه اهل کرامت‌اند «کِرامَ الْکاتِبیـن»معلوم است که در این ماه یکی از صفات بنده، صفات مَلَک می‌شود. مَلَک در مقام احساس بقاء و حضور حق است، یعنی انسان هم به لطف الهی از طریق روزه چنین می‌شود. نمونه بارز چنین انسانی که به قله کرامت رسیده اند،امام حسن مجتبی هستند که به لقب کریم اهل بیت ملقب شده اند و روز پر برکت میلاد ایشان هم در همین ماه کرامت در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری در «مدینه الرسول»رخ داد که کریم اهل بیت دیده به جهان گشوند.

شمه‌ای از کرامات امام حسن علیه السلام

امام حسن ـ علیه السّلام ـ تمام توان خویش را در راه انجام امور نیک و خداپسندانه به کار می‌گرفت و اموال فراوانی در راه خدا می‌بخشید، مورّخان و دانشمندان در شرح حال زندگانی پر افتخار ایشان، بخشش‌های بی‌سابقه و انفاق‌های بسیار بزرگ و بی‌نظیری ثبت کرده‌اند. آن حضرت در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج کردند و سه بار نیز ثروت خود را به دو نیم کردند و نصف آن را برای خود و نصف دیگر را در راه خدا به فقرا بخشیدند.

از ابن شهر آشوب روایت شده که روزی امام حسن ـ علیه السّلام ـ بر جمعی از گدایان گذشت که پاره‌ای چند از نان خشک‌ها را بر روی زمین گذاشته‌اند و می‌خورند، چون نظر ایشان به آن حضرت افتاد از امام دعوت کردند و حضرت از اسب پیاده شدند و فرمودند: خدا متکبّران را دوست نمی‌دارد و با ایشان نشستند و از طعام ایشان تناول کردند و سپس از همه گدایان خواستند که برای صرف غذا به خانه حضرت بروند و حضرت بر ایشان طعام‌هایی نیکو حاضر ساختند و به لباس‌های فاخر همه آن‌ها را مزیّن ساختند.

«روایت دیگر خرما دادن نخل خشک»حسین بن عبدالوهاب با سلسله سند خویش از امام صادق علیه‏السلام نقل می‏کند: امام مجتبی علیه‏السلام در یکی از سفرها با مردی از فرزندان زبیر - که معتقد به امامت زبیر بود - همسفر شد. آنان شتری را نیز کرایه کرده بودند. در میان راه به آبگاهی رسیدند و جهت استراحت توقف نمودند و فرشی را برای نشستن امام مجتبی علیه‏السلام در زیر نخل خرمای خشک گستردند و آن مرد زبیری در زیر نخل دیگر پارچه‏ای را انداخت و نشست. وقتی چشم آن مرد زبیری به درخت خرمای خشک افتاد گفت: اگر خرمایی داشت از آن می‏خوردیم. امام مجتبی علیه‏السلام خطاب به او فرمود: خرما می‏دهی؟ جواب داد: آری. حضرت دست به سوی آسمان بلند نمود و دعایی کرد، این جا بود که درخت خرما سبز شد و برگ درآورد و خرمای بسیار مطبوعی داد. ساروان چون این صحنه را دید، گفت: این کار، چیزی جز سحر نیست! امام مجتبی علیه‏السلام فرمود: «لیس هذا بسحر، ولیکن دعوه أولاد الأنبیاء مستجابه؛ این کار سحر نیست، بلکه دعای فرزندان پیامبران مستجاب است»در آن حال یکی از آنان از درخت خرما بالا رفت و آنچه خرما میل داشتند چید و همگی خوردند.

این دو مثال تنها گوشه هایی کوچک از کرامات بزرگ و بی حد و حصر ایشان است و این امثال در تعریف از کریم اهل بیت نمی‌گنجد.باشد که خداوند متعال در این ماه پر خیر و برکت نظر کوتاهی هم به ما کنند و کرمی از کرامات این ماه را توشه ی راه ما سازند.

آمد رمضان به خدمت دل

وان کس که دل آفرید با ماست

در روزه اگر پدید شد رنج

گنج دل ناپدید با ماست