مردم مصر حتی آنها که بعدها به دنیا خواهند آمد، سه صدا برایشان جاودانه خواهد ماند، یکی صدای عمرسلیمان رئیس دستگاه اطلاعاتی مبارک که با لحنی میان غرور و غم اعلام کرد: «قَرر رئیس محمد حسنی مبارک تخلیه عن منصب رئیس الجمهوریه...» دوم، صدای رئیس کمیته انتخابات که پیروزی دکتر مرسی را اعلام کرد: «دکتر محمد محمد مرسی عیسی العیاط یکون الفائز بمنصب رئیس الجمهوریه مصر العربیه..» و سوم که از آن دو بسیار بلندتر، رساتر، دلنشین‌تر و امیدوارانه‌تر هم بود انفجار فریاد مردم پس از اعلام خبر ریاست جمهوری دکتر مرسی بود... «حریّه، حریّه...»
محسن مجتبایی- مردم مصر حتی آنها که بعدها به دنیا خواهند آمد، سه صدا برایشان جاودانه خواهد ماند، یکی صدای عمرسلیمان رئیس دستگاه اطلاعاتی مبارک که با لحنی میان غرور و غم اعلام کرد: «قَرر رئیس محمد حسنی مبارک تخلیه عن منصب رئیس الجمهوریه...» دوم، صدای رئیس کمیته انتخابات که پیروزی دکتر مرسی را اعلام کرد: «دکتر محمد محمد مرسی عیسی العیاط یکون الفائز بمنصب رئیس الجمهوریه مصر العربیه..» و سوم که از آن دو بسیار بلندتر، رساتر، دلنشین‌تر و امیدوارانه‌تر هم بود انفجار فریاد مردم پس از اعلام خبر ریاست جمهوری دکتر مرسی بود... «حریّه، حریّه...»بعد از اعلام دیرهنگام پیروزی دکتر مرسی در انتخابات، سیل پیامهای تبریک نیز آغاز شد و در آن روز تاریخی پیغام و پسغامها، پیام تبریک ژنرال طنطاوی رئیس شورای نظامی، غیر از تبریک حامل پیام دیگری هم بود.
شورای نظامی پارلمان را که منحل کرده، بماند، اختیار بودجه و نظارت بر نیروهای مسلح را از رئیس جمهور منتخب مردم گرفته و حتی اختیار تعیین اعضای مجلس مؤسسان برای تدوین قانون اساسی را هم برای خود محفوظ نگه داشته است.
در چنین اوضاع و احوالی، برخی‌ها در داخل به این تحلیل رسیده‌اند که حال که قرار است نظامیان خود قانون اساسی را بنویسند، در اختیارات رئیس جمهور بازنگری کنند وانتخابات پارلمانی را که منحل کرده بودند دوباره بر اساس معیارهای خودشان برگزار کنند و بنابر این دل بستن به چنین دولتی بیهوده است(!)
برخی دیگر موضوع را از این زاویه نگاه می‌کنند که آقای مرسی عضو اخوان المسلمین است و لذا احتمالاً به ترکیه گرایش بیشتری خواهد داشت تا به ایران و...
به اعتقاد این قلم برای ارزیابی آنچه که در حال حاضر در مصر می‌گذرد می‌بایست واقعیات را دید که بطور خلاصه به اهم آن می پردازیم:
1- نخست آنکه نگاه مردم مصر به نظامیان این کشور با نگاه مردم ایران به نظامیان دوره پهلوی کاملاً متفاوت بوده و حتی می‌توان به خود جرأت داد و از قداست آنها در افکار عمومی سخن گفت که احتمالاً ریشه آن به دوره جنگ اعراب و اسرائیل برمی‌گردد.
2- دکتر مرسی در انتخاباتی پیروز شد که آمریکا، رژیم صهیونیستی و دولتهای مرتجع عرب توانستند آن را مدیریت کرده و ژنرال احمد شفیق را نخست به مرحله دوم برسانند و پس رأی حدود 49 درصد را برایش از مردم بگیرند؛ بدیهی است در کشوری که فقط در قاهره بیش از یک میلیون نفر در قبرستان زندگی می‌کنند با پول و حتی وعده غذا خیلی کارها را می‌توان انجام داد.
به عبارت دیگر نظام سلطه موفق شد تا از پدید آمدن انقلابی که بتواند همه چیز را «زیرورو» کند، جلوگیری نموده و چنین نشان دهد که احمد شفیق کاندیدای شورای نظامی نیز دارای محبوبیت است. حتی آمریکائیها می‌توانستند با کمی جا به جایی، شفیق را به عنوان رئیس جمهور معرفی کنند اما به خوبی فهمیدند که کار عاقلانه ای نیست.
3- در مصر حدود 10 میلیون مسیحی زندگی می‌کنند و میلیونها نفر نیز از قبل حکومت مبارک صاحب امکانات، قدرت و ثروت شده‌اند و لذا توقع و انتظار اینکه اینهااز یک دولت اسلامی حمایت کنند، انتظار نابجایی است و...
اینکه دکتر مرسی چگونه در مواجهه با مشکلات پیش رو و از جمه شورای نظامی برخورد خواهد کرد، زمان معلوم خواهد کرد اما مسلم این است که روی کار آمدن وی در نتیجه بیداری اسلامی بوده و قطعاً یک فرصت است. در عین حال تجربه سه دهه گذشته و اصول حاکم بر کشور ما می‌گوید که کشوری می‌تواند رهبری بیداری اسلامی را بر عهده بگیرد که حاضر باشد، پای شعارهای مردم بایستد و هزینه‌های آن را هم بپردازد و جز ایران اسلامی چه کشوری را می‌توان با این معیار پیدا نمود؟
شما خواننده محترم حتماً به خاطر دارید که نخست وزیر ترکیه درسفر به مصر پیشنهاد سکولاریزه شدن حکومت را داد اما با بی اعتنایی بلکه واکنش تند مردم مواجه شد.
و بالاخره اینکه چندی قبل ولی امر مسلمین جهان با تأکید بر اسلامی بودن قیام ملتهای منطقه، تصریح فرمودند که امروز، جنگ، جنگ اراده‌ها و عزمهای راسخ است و هر که عزمش بیشتر باشد برنده است و صد البته دستگاه سیاست خارجی کشور به خوبی می‌داندکه دکتر مرسی نتیجه پیروزی جنگ اراده مردم مصر به نظام سلطه است.
شورای نظامی پارلمان را که منحل کرده، بماند، اختیار بودجه و نظارت بر نیروهای مسلح را از رئیس جمهور منتخب مردم گرفته و حتی اختیار تعیین اعضای مجلس مؤسسان برای تدوین قانون اساسی را هم برای خود محفوظ نگه داشته است.
در چنین اوضاع و احوالی، برخی‌ها در داخل به این تحلیل رسیده‌اند که حال که قرار است نظامیان خود قانون اساسی را بنویسند، در اختیارات رئیس جمهور بازنگری کنند وانتخابات پارلمانی را که منحل کرده بودند دوباره بر اساس معیارهای خودشان برگزار کنند و بنابر این دل بستن به چنین دولتی بیهوده است(!)
برخی دیگر موضوع را از این زاویه نگاه می‌کنند که آقای مرسی عضو اخوان المسلمین است و لذا احتمالاً به ترکیه گرایش بیشتری خواهد داشت تا به ایران و...
به اعتقاد این قلم برای ارزیابی آنچه که در حال حاضر در مصر می‌گذرد می‌بایست واقعیات را دید که بطور خلاصه به اهم آن می پردازیم:
1- نخست آنکه نگاه مردم مصر به نظامیان این کشور با نگاه مردم ایران به نظامیان دوره پهلوی کاملاً متفاوت بوده و حتی می‌توان به خود جرأت داد و از قداست آنها در افکار عمومی سخن گفت که احتمالاً ریشه آن به دوره جنگ اعراب و اسرائیل برمی‌گردد.
2- دکتر مرسی در انتخاباتی پیروز شد که آمریکا، رژیم صهیونیستی و دولتهای مرتجع عرب توانستند آن را مدیریت کرده و ژنرال احمد شفیق را نخست به مرحله دوم برسانند و پس رأی حدود 49 درصد را برایش از مردم بگیرند؛ بدیهی است در کشوری که فقط در قاهره بیش از یک میلیون نفر در قبرستان زندگی می‌کنند با پول و حتی وعده غذا خیلی کارها را می‌توان انجام داد.
به عبارت دیگر نظام سلطه موفق شد تا از پدید آمدن انقلابی که بتواند همه چیز را «زیرورو» کند، جلوگیری نموده و چنین نشان دهد که احمد شفیق کاندیدای شورای نظامی نیز دارای محبوبیت است. حتی آمریکائیها می‌توانستند با کمی جا به جایی، شفیق را به عنوان رئیس جمهور معرفی کنند اما به خوبی فهمیدند که کار عاقلانه ای نیست.
3- در مصر حدود 10 میلیون مسیحی زندگی می‌کنند و میلیونها نفر نیز از قبل حکومت مبارک صاحب امکانات، قدرت و ثروت شده‌اند و لذا توقع و انتظار اینکه اینهااز یک دولت اسلامی حمایت کنند، انتظار نابجایی است و...
اینکه دکتر مرسی چگونه در مواجهه با مشکلات پیش رو و از جمه شورای نظامی برخورد خواهد کرد، زمان معلوم خواهد کرد اما مسلم این است که روی کار آمدن وی در نتیجه بیداری اسلامی بوده و قطعاً یک فرصت است. در عین حال تجربه سه دهه گذشته و اصول حاکم بر کشور ما می‌گوید که کشوری می‌تواند رهبری بیداری اسلامی را بر عهده بگیرد که حاضر باشد، پای شعارهای مردم بایستد و هزینه‌های آن را هم بپردازد و جز ایران اسلامی چه کشوری را می‌توان با این معیار پیدا نمود؟
شما خواننده محترم حتماً به خاطر دارید که نخست وزیر ترکیه درسفر به مصر پیشنهاد سکولاریزه شدن حکومت را داد اما با بی اعتنایی بلکه واکنش تند مردم مواجه شد.
و بالاخره اینکه چندی قبل ولی امر مسلمین جهان با تأکید بر اسلامی بودن قیام ملتهای منطقه، تصریح فرمودند که امروز، جنگ، جنگ اراده‌ها و عزمهای راسخ است و هر که عزمش بیشتر باشد برنده است و صد البته دستگاه سیاست خارجی کشور به خوبی می‌داندکه دکتر مرسی نتیجه پیروزی جنگ اراده مردم مصر به نظام سلطه است.
