آقای یکی یدونه- اتول قراضه ای دارم متولد 82 که هر تعمیرکاری از راه می رسد دو سه تا که سهل است، ده بیست عیب روی آن می گذارد وجیب ما را خالی می کند.(البته از انصاف دور نشویم. تا این جا که خدمت شما هستیم یکی دو نفری این کاره نبودند) از مسافرت بر می گشتیم و 30 کیلومتری از مبدأ دور شده بودیم که اتفاقاتی در ماشین رخ داد که گفت تاهمین جابسه! دیگه حرکت نمی کنم. از روی در و دیوار جاده شماره ای پیدا کردیم که مدعی بود امداد خودرو است. با اخلاق بسیار خوش جواب مارا داد و تا لحظه رسیدن به طور مداوم هوای ما را داشت و تماس می گرفت. نکند خدای ناکرده به کس دیگری رو بزنیم که عزت نفسمان خدشه دار شود. بعد از کلی تلفن بازی رسید و فهمیدیم ازتنها چیزی که سر در نمی آورد تعمیرات ماشین است و آقای خوش اخلاق فقط راننده یدک کش است. گفت باید برگردیم مبدأ. گفتم مارا به سمت مقصد ببر تا در راه تعمیرگاهی پیدا کنیم. گفت راهش طولانی است و هزینه ات دوبرابر. اما بعدها فهمیدیم که مجبور است خب! قرار داد بسته با تعمیرگاهی در مبدأ. کشان کشان مارا همراه با قراضه مان 30 کیلومتر برگرداند و پول بی زبانی نزدیک به 100 هزار تومان نه برای امداد که برای کشیدن از ما گرفت. به تعمیرگاه که رسیدیم هنوز کار شروع نشده جوراب ماشین پرچم شد که ده ها عیب دارد. گفتم همه را رفع کن و کرد و 200 هزار تومان که پیاده شدیم گفت قرقره هات هم که خرابه حالا کی اذیت کنه خدا می دونه! گفتم عوض کن و 70 هزار تومان دیگر هم پرید. طرف کلی هم از خودش و قطعاتی که در ماشین کار گذاشته بود تعریف کرد. آمدیم و آمدیم و به مبدأ رسیدیم و ماشین دو سه روزی خوابید. بعد گفتیم گشتی بزنیم. گشت زدن همان و خاموش کردن وسط اتوبان های تهران همان. این بار واقعاً امداد خودرو آمد و وارد هم بود. همان قرقره های 70 هزار تومانی خراب شده بود که از ما پول جنس درجه یک گرفته بودند و جنس درجه چین انداخته بودند. دوباره 70 هزار تومان پیاده شدیم. جای شما خالی! مانده بودم که چه کلماتی نثار تعمیرکار با وجدان شهر مبدأ کنم. راستی شما بودین چی می گفتین؟