علی حقجو- «واقعا شما معتقد هستید دست آیت الله مصباح با مشایی در یک کاسه است؟» این سوالی بود که نشریه شما را پس از سکوت در برابر تخریبها، متقاعد به توضیحی تکمیلی کرد. کسی که چنین اتهامی را متوجه هفته نامه شما کرده بود؛ از حامیان رسانه ای جبهه پایداری بود که از تیتر سوالی « سازش انتخاباتی جبهه پایداری با جریان انحرافی؟» سعی بر القای چنین مطلبی داشت. آن تیتر مربوط به یادداشتی به قلم حقیر در هفته نامه شما در تاریخ 19 فروردین ماه بود، زمانی که هنوز تنور انتخابات مرحله دوم گرم نشده بود و ما فرصت را برای ارائه هشدار و پیشنهاد اصلاح رویه به برادرانی که در انتخابات آتی رقیب ما بودند؛ مناسب دیدیم. زیرا هنوز فرصت کافی برای جبران مافات و رفع شبهات به وجود آمده داشتند و بنای ما بر اصلاح بود و نه سوء استفاده انتخاباتی. این مطلب بازخورد فراوانی داشت که بخشی از آن را بداخلاقی های کسانی تشکیل داده بود که امید داشتیم به جای شکاندن آینه، اشتباهات خود را اصلاح کنند. شماره بعد در واکنش به تخریبها توضیحی نگاشتم که این مطلب فاقد قضاوت قطعی بود و با طرح برخی سوالات به پایان می رسید؛ نگاه اصلاح خواهانه ما یادآوری شد و دوباره خواستار ارائه پاسخ به سوالات به جای بداخلاقی شدیم. اما این رویه ادامه یافت و بنا به توصیه بزرگان از ادامه بحثی که فاقد نتیجه به نظر می رسید، صرف نظر کردیم.
لکن القای شبهه اخیر که ناشی از دو خطا است؛ مستلزم توضیح برای حفظ شأن علما بود. نخست تبدیل سوال به قضاوت و دیگر این همان انگاری آیت الله مصباح با جبهه پایداری. خطای اول که فاقد نیاز به توضیح اضافی است اما درباره نکته دوم جملات آیت الله مصباح یزدی خود گویاتر از هر توضیحی است.
ایشان در یک دیدار خود در توضیح غلط بودن تصور کردن ایشان به عنوان لیدر جبهه پایداری چنین گفته بودند که «... دیروز پریروز در روزنامه دیدم که آقای محصولی هم گفته بود که این لیدر نیست، ما در باره بحث‌های اخلاقی و این چیزها با ایشان مشورت می‌کنیم. بنابراین بنده نه آمریتی نسبت به این آقایان دارم و نه آنها تعهدی دارند که حرف مرا گوش کنند. نه همه حرف‌های آنها را من قبول دارم و نه آنها همه حرف‌های مرا قبول دارند و این مربوط به همه هست. غیر از مقام معظم رهبری که بر ما ولایت دارند.»
با این وصف آشکار است که انتقاد از جبهه پایداری به معنای نسبت دادن آن نقد به آیت الله مصباح یزدی نیست.اما ضروری تر از این توضیح یادآوری این نکته است که اصل نقد ما بر دوستان جبهه پایداری زاویه گرفتن با رهنمودهای ایشان به عنوان مرجع مورد قبول آن جبهه است. پیشتر دبیرکل فعلی جبهه پایداری در مصاحبه با شماره 1498 نشریه سروش مورخ 29 مرداد 1390 – حدود 3 ماه پس از آغاز انتقادات آیت الله مصباح یزدی نسبت به جریان انحرافی – به صراحت گفته بود : «من نظر برخی دوستان درباره جریان انحرافی را قبول ندارم و یا حداقل برای من به اثبات نرسیده است ولی منکر بعضی از انحرافات نیستم» و یا یکی دیگر از چهره های موسس جبهه پایداری 29 مهرماه 90 در سومین کنگره سراسری کانون دانشگاهیان ایران اسلامی در دانشگاه شهید بهشتی به صراحت گفته بود: «بنده موافق واژه جریان انحرافی نیستم، بلکه معتقدم چند نفری هستند که مبانی و گفتمان آنها دچار انحراف شده است.» و برخی چهره های دیگر نیز از این عبارات داشتند. شاید از همین جهت بود که بنابر نقل مسئول دفتر آیت الله مصباح ، ایشان علت مداخله در تاسیس جبهه پایداری را چنین شرح داده اند «تمام هم و غم من از تأسیس جبهه پایداری این بود که دوستانی که از جریان آقای احمدی‌نژاد سر قضیه مشایی سرخورده شده بودند، به دامن جریان انحراف نیافتند، بنابراین، پرچم این جبهه را برافراشته کردیم تا اینها را جذب کنیم و به دام آنها نیافتند.»آنچه در آن یادداشت مورد تصریح بود؛ طمع روزنامه منتشر کننده خاتون به جبهه پایداری و نیز پالسهای متقابل در برابر ادبیات حمایتی روزنامه ایران از نامزدهای آنها بود و تذکری از باب نهی از منکر و نه برچسب زنی برای حذف نیروها؛ زیرا اعتقاد ما بر جذب حداکثری و دفع حداقلی است.
اینک در پی واکاوی رفتار امروز جبهه پایداری نیستیم. چنانکه برخی از چهره های آن جریان سعی بر تبیین مواضع داشته و برخی نداشتند. هدف از این بازخوانی تاکید بر ضرورت حفظ حرمت علما و یادآوری این مطلب است که دغدغه آن روز ما دغدغه امروز آیت الله مصباح یزدی نیز هست. آنچنان که در دیدار اخیر ایشان با جبهه پایداری که اخیرا در رسانه های خودشان منعکس گشته است؛ ایشان ضمن برخی تذکرات اخلاقی بار دیگر خاطر نشان کرده اند «ما هم باید منتظر فتنه‌های جدید باشیم. فتنه‌هایی که طلیعه آن در چند سال گذشته ظاهر شد؛ جریانی که با تظاهر به اسلام و تشیع و تمسک به نام مبارک امام زمان ـ‌صلوات‌الله‌علیه‌ـ در باطن تیشه به ریشه اسلام می‌زند. بعضی از مسئولان هم متوجه نیستند که بالقوه چه خطری در پیش است که شاید از همه خطرهای گذشته سخت‌تر و سنگین‌تر باشد. هر چند ـ‌الحمد...‌ـ این جریان بالفعل آبرویی ندارند؛ اما اگر خدای نکرده از آنها غفلت شود و بتوانند فرصتی برای ترویج افکار خود پیدا کنند خطرشان از همه خطرهای گذشته بیشتر است.»
اینکه آن مسئولانی که متوجه این خطر بالقوه نیستند چه کسانی هستند؛ امری است که موجب هشدار ما گردیده بود.