آیت الله مهدوی کنی تلاش داشت تا آتش فتنه ۸۸ را خاموش کند و با صحبت کردن با افراد مختلف سعی می‌کرد تا آن‌ها را از نزدیک شدن به فتنه دور کند.
من از دوران مبارزات انقلاب استانداری و دوره شهید رجایی ارتباط نزدیکی با آیت الله مهدوی کنی داشتم. او یکی از یاران صدیق امام بود که امام نیز ارادت خاصی به او داشت و همان عبارت معروفی که امام درباره مهدوی کنی به کار برد بیانگر نهایت خلوص، ایمان و اعتقاد اوست.
زمانی که استاندار شدم هم با آقای بنی‌صدر مشکلات بسیاری داشتم و اختلافات میان ما بسیار علنی بود؛ مثلاً روزی که وی قصد سفر به مشهد را داشت، من رفتم نزد
آیت الله مهدوی کنی که وزیر کشور بودند، گفتم اگر بنی‌صدر به مشهد بیاید به استقبالش نمی‌روم. آقای مهدوی کنی گفتند نمی‌شود که، شما استاندار هستید و باید به استقبال رئیس‌جمهور بروید. گفتم من که استقبال نمی‌روم پس استعفا می‌دهم، همان‌جا استعفایم را نوشتم و از ساختمان بیرون آمدم. البته در استعفایم ننوشتم به خاطر آمدن بنی صدر، بلکه نوشتم به علت مسائل شخصی.
بعد آیت الله مهدوی کنی، آقای میرسلیم را فرستادند تا من را صدا بزند، ایشان در کنار استعفای من نوشته بودند که «برادر عزیز دکتر غفوری فرد، با توجه به مشکلات کشور مستدعی است فعلا پست خود را رها نکنید». اینطوری که نوشتند من برگشتم.
وقتی بنی صدر آمد و من با دستور آیت الله مهدوی کنی به استقبال بنی‌صدر رفتم، روی یک کاغذ نوشته بودم ورود آقای رئیس‌جمهور را خیرمقدم می‌گویم و طول عمر امام را از خداوند متعال خواستارم. یک نفر به من گفت که تو دو ساعت سخنرانی می‌کردی بدون یک یادداشت، چطور شد که این یک خط را از روی کاغذ خواندی، گفتم اصلا نمی‌توانم توی چشم بنی صدر نگاه کنم.
آیت الله مهدوی کنی یک وزنه بسیار اثرگذار و مهم در انقلاب اسلامی بودند و همواره افراد و گروه‌ها و جناح‌های سیاسی را به اخلاق و اعتدال چه در نظر و چه در عمل دعوت می‌کردند.
