هفته قبل یکی از حقوقی که برای خود قائلیم به نام حق بد قولی را توصیف کردیم و این هفته می خواهیم وصف یکی دیگر از حقوق حقه خود را بیان کنیم. «حق فضولی» !
آقای یکی یدونه- هفته قبل یکی از حقوقی که برای خود قائلیم به نام حق بد قولی را توصیف کردیم و این هفته می خواهیم وصف یکی دیگر از حقوق حقه خود را بیان کنیم. «حق فضولی» ! خیلی بهتون برنخوره چون این حق از حقوق نانوشته بیش تر ماست و نا خود آگاه آن را حق مسلم خود می دانیم، کمی کمتر از انرژی هسته ای! حق فضولی به ما می گوید که در مورد همه چیز دیگران کند و کاو کنیم و ته ماجرای آن را در بیاوریم، حتی چیز های پیش پا افتاده و ساده! مثلاً توی تاکسی (یا هرجای دیگر مثلاً نانوایی) مسافر کناری ما که می خواهد از توی کیف جیبی اش پول در بیاورد، آن قدر این حق مسلم را به خود یادآوری می کنیم که شب در منزل بدون نرم افزار حسابداری کل مبلغ موجود در کیف و کل محتویات آن را برای عیال مربوطه شرح می دهیم. یا کافیست پشت فرمان نباشیم و در صندلی دیگری از ماشین، بیکار نشسته باشیم(یا حتی می توانیم پشت فرمان باشیم و پشت چراغ قرمز یا ترافیک). در آن صورت نگاه کردن به افراد حاضر در ماشین کناری و بقیه محتویات ماشین کناری مسلم ترین حق ما در آن لحظه است. این حق قابل کتمان نیست و بیشتر ما برای خود می دانیمش. برای همین است که اگر کسی به ما تذکر دهد که کجا را نگاه می کنی؟ به سر عت برق و باد و برای دست پیش گرفتن هم که شده می گوییم:« این یارو عجب آدمیه ها!...»