روی سخن با دولت و دستگاه دیپلماسی خارجی می‌باشدکه به نظر می‌رسد در مواضع بین‌المللی ظرفیت‌سازی لازم برای تحقق مواضع رهبری را در موضعگیری‌ها و مصاحبه‌ها و ناگفته‌ها و گفته‌های خود ایجاد نمی‌نمایند که بر اساس همین رفتار‌ها، مواضع و رفتار‌ها و اقدامات کشورهای سلطه‌گر و کشورهای متمایل به آنها و کشورهای مرعوب آنها در نوع همکاری و ارتباط با کشورمان تنظیم می‌شود.
ما بخواهیم یا نخواهیم تا رسیدن به مرز اقتدار لازم و کامل در نبردی سرد و گرم با آمریکا و هم‌پیمانانش وارد شده‌ایم و این وضعیت کماکان ادامه دارد. ما بخواهیم یا نخواهیم دلارهای نفتی حکومت فاسد آل سعود همچنان برای انقلاب ما مزاحمت ایجاد کرده و می‌نماید و اگر دست عفریتی و خونین آمریکا و صهیونیسم بین‌الملل در جنگ ۸ ساله و بعد از آن به خون مجاهدان ما آغشته بوده، دست جنایتکار آل سعود کمتر از آنها به خون شهیدان ما آلوده نیست.
مسئولان سیاست خارجی و دولت ما در فاجعه اخیر مکه و منا نباید فقط به یک جمله بسیار محتاطانه بگویم و نگویم‌های سوء تدبیر و امثال آن اکتفا کنند مگر امام راحل در ماجرای کشتار حجاج ایرانی در سال ۶۶ نفرمودند، ما اگر از جنایات صدام و حزب بعث بگذریم، هرگز از خیانت‌ها و جنایت های آل سعود نخواهیم گذشت.
آیا آرمانخواهی تعیین کننده و سرنوشت‌ساز امام راحل و مقام معظم رهبری این است که شخصیت صاحب منصبی در جریان فتنه با آل سعود ارتباط دلاری برقرار نماید و شخصیت دیگری بزم و پذیرایی برادری را با این خاندان فاسد القاء نماید و در حال حاضر این همه مسامحه و مماشات با این خاندان کودک‌کش و زائرکش و حامی صهیونیستها و برافروزنده آتش جنگ منطقه‌ای چه توجیهی دارد؟ آیا غیر از بحث زیارت و موضوع امنیت منطقه‌ای، رژیم وابسته و مزدور و غارتگر همه هستی مسلمانان عربستان چه منافعی برای کشور ما دارد؟
در دوره تصدی اعتدالیون و اصلاحیون، غفلت از ظرفیت کنفرانس جهانی و مهم غیرمتعهد‌ها و سازمان کنفرانس اسلامی و حضور در مجامع سازمان ملل و همایش‌های بین‌المللی حاشیه آن عقبگرد جبران‌ناپذیری است که بازسازی و دوباره‌سازی این ظرفیت نیازمند زمان و فرصت گذاری های زیادی است که در جای خود انباشت هزینه‌های فرصت در رابطه با فرصت‌های جهانی از دست رفته می‌باشد.
در داستان برجام که ان‌شاءالله به توفیق نزدیک شود، بیش از دو سال وزیر و وزارتخانه ما در کمال بی‌توجهی یا کمی توجهی و یا غفلت از سایر رویدادهای بین‌المللی و حوادث فرصت‌ساز در یک نقطه اروپایی میخکوب شدند که هنوز با ورود به پایان سال سوم ریاست جمهوری یازدهم موضوع نه به دار است و نه به بار و بیداری اسلامی تبدیل به تهدیدهای داعش و حکومت شبه صهیونیستی در همسایگی ما گردید. صرف‌نظر از نگرانی‌هایی که در مواضع رهبری در خصوص تهاجم فرهنگی، نفوذ فرهنگی، اقتصاد مقاومتی، اختلاف افکنی‌های مدیریت شده، گرانی‌ها، رکود، تورم، بزرگ‌سازی دولت، مشارکت مردم، خصوصی‌سازی، مبارزه با مفاسد اقتصادی، کنار گذاشتن نیروهای مؤمن و انقلابی، استحاله فرهنگی و بزک چهره آمریکا و... وجود دارد، شایسته نیست که دولت انتظار داشته باشد رهبری نه تنها در حیطه مسائل کلان و راهبردی، بلکه در جزئیات حتی در برخورد با آل سعود هم موضعگیری نمایند.
به نظر می‌رسد در راهبرد سه مقوله مهم عزت و حکمت و مصلحت، دستگاه دیپلماسی ما در ایستگاه مصلحت بدون خروجی مناسب درجا زده و فرصت‌ها مثل ابر و باد می‌گذرند. اگر اعتقاد داریم رژیم صهیونیستی غده چرکین در قلب خاورمیانه است، باید بپذیریم که رژیم آل سعود غده چرکین‌تری است که در کنار کالبد جهان اسلام جای گرفته و جا دارد. رئیس جمهور محترم در مقر سازمان ملل از مسلمانان درخواست نماید تکالیف اداره خانه خدا و مقبره رسول خدا را مشخص نمایند و برای این منظور طرحهایی را تهیه و با استفاده از ظرفیت‌های مذکور با مواضع بیان شده به عملی‌سازی آنها اقدام شود. یادآوری این نکته لازم است که تهاجم به ظلم و کفر و نفاق و الحاد نه تنها خلاف مصلحت نیست بلکه ذات هستی بخش و رمز توفیق روزمره نظام جمهوری اسلامی است و امیدی برای مسلمانان جهان می‌باشد.
