برادران رشیدیان ازجمله کسانی بودند که در کودتا نقش مهمی را ایفا کردند. آنها از زمان قاجار در سیاست ایران نقش اساسی داشتند. به قولی به مقتدرترین چهره‌ها تبدیل شدند. فعالیت آنها از سال 1299 هجری قمری با حضور پدرشان شروع شد که باعث سقوط قاجار و روی‌کارآمدن پهلوی گردید. برادران رشیدیان عامل نفوذی در کودتای 28 مرداد به حساب می‌آمدند. پس از پیروزی این کودتا به قدرت فراوانی رسیدند.
نقش برادران رشیدیان در کودتا 28 مرداد 1332 مسئله ناشناخته و غیرقابل‌انکاری نیست و در آن زمان نیز شهرت کافی داشتند به ویژه اینکه خود آنان در سال‌های پس از کودتا نه‌تنها این مسئله را رد نکردند، بلکه با داستان سرایی و گزاف‌گویی می‌کوشیدند تا از آن در جهت سودهای مالی بی حد و حساب بهره بگیرند.
این سه برادر به‌طور واضح برای انگلیس کار می‌کردند. از میان برادران، پسر کوچک‌تر یعنی اسدالله، بیشتر به کاخ می‌رفت و با اشرف معاشرت داشت. پس از دستگیری ارتشبد فردوست شبکه روچیلد – ریپوتر تلاش گسترده‌ای را برای منحرف‌ساختن ذهن مسئولین اطلاعاتی ایران از دستیابی به «کنه» حوادث و اسرار تاریخ معاصر ایران آغاز کرد؛ از جمله تلاش‌ها انتشار سلسله مقالاتی توسط فردی با نام مستعار «ا.ع.تافته» در مجله نو (چاپ پاریس) بود. فرد فوق شخص شاپور جی یا توسط وی تغذیه می‌شد. ضمن ارائه اطلاعاتی بسیار مهم که تنها فردوست و شاپورجی می‌دانستند، اقدامات انحرافی آنها در جهت خراب‌کردن ذهن سازمان اطلاعاتی صورت گرفته بود. افشای نقش شبکه رشیدیان در کودتای 28 مرداد بود تا با این ترفند و بزرگ‌نمایی مهره‌های سوخته و مرده نقش عجیب شبکه شاپورجی را پنهان کنند و بالاخره اسناد فوق گویای گوشه‌هایی از نقش توطئه‌گرانه سرویس اطلاعاتی غرب در حوادث سال‌های 1332-1320 ایران است که این اسناد توسط بریان لپینگ افشا شد.
بریان لپینگ، مفسر انگلیسی در برنامه 27 مه 1985 تلویزیون «گرانادا» به نقل از یک مقام ناشناس که تنها صدای او پخش می‌شد درباره نقش رشیدیان در گردآوری ارازل و اوباش مطیع‌کردن نمایندگان مجلس چنین گفت: «...عمدتا این کارها توسط سه برادر رشیدی بود که برای انگلیس کار می‌کردند. یکی از این سه برادر اسدالله دوست و نزدیک شاه و سیف‌الله تاجر سینما بود و همچنین رشیدیان به زاینر در جلب حمایت نمایندگان مجلس در دوران جنگ یاری کردند. حالا آنها به زاینر و وودهاوس همپالگی یاری کردند. سه برادر مرتبا به لندن می‌رفتند و بچه‌هایشان را به مدارس انگلیسی می‌فرستادند... خریداری در مجلس ایران عجیب‌تر و غیرعادی‌تر از خریداری در پارلمان انگلیس در قرن18 نبود و رشیدیان پول خودشان را در این ماجرا به کار انداخته بودند...»
