محمد صادق دهنادی
آیا رسانه بخشی از سبک زندگی دینی است؟
این سوالی است که بیش از اهالی رسانه ، متصدیان تفکر فرهنگی باید به آن پاسخ دهند. به طور خلاصه ، می توان در جواب این پرسش گفت که حالا میان تحلیل گران فرهنگ و رسانه تردیدی باقی نمانده که رسانه جزئی غیر قابل تفکیک از پارادایم فرهنگ و سبک زندگی است
و اگر در جهان عرفی شده مدرن هر چیزی از ائیدولوژی جدا شده باشد- علی رغم همه ادعاهایی که می شود – این رسانه است که به عنوان وسیله ی تبلیغات هیچ گاه از ایدئولوژی جدا نشده و نیست. اگر بخواهیم درباره عملکرد صدا و سیما در موضوعات و مواقع مختلف بررسی های لازم را داشته باشیم خواهیم دید که بین سبک زندگی آرمانی و سبک زندگی نشان داده شده و یا ترویج داده شده در مدیوم تلویزیون فاصله زیادی وجود دارد. اما در این جا قصد بررسی این تضادها و تفاوت ها را نداریم. در این جا می خواهیم در موضوع اصلی« مدیریت بر رسانه» این سوال را مطرح کنیم که در ماه مبارک رمضان ، رسانه چقدر در افق برنامه دینی جامعه برای خودسازی است؟
صرفنظر از این که محتوای سریال ها و ویژه برنامه های رسانه ی ملی اعم از پلیسی ها، کمدی ها، جنگ ها و حتی پخش قرآن های رسانه ی ما برداشتی مضحک از کشورهای عربی و سایر کشورهای سکولار است که به ماه رمضان مانند کریسمس نگاه می کنند و این که در چند ساله اخیر به واسطه ی تاکید قابل توجه به موضوعات مربوط به جت و پری و مبسوط الید نشان دادن شیطان در ماه رمضان ، هیچ نسبتی با انگاره شیعه درباره ی بسته بودن دست شیطان در ماه رحمت و مغفرت نداشته و ندارد. در این جا باید به تحلیل هماهنگی کنداکتور رسانه با سبک زندگی اسلامی در ماه رمضان اشاره کرد.
اگر به پیوستگی زمان اجرای برنامه ی سریال ها، جنگ ها و برنامه های ترکیبی جذاب رسانه در ماه رمضان – صرفنظر از محتوای آن – توجه شود . به طور مشخص ، متوجه می شویم که رسانه ظاهرا هیچ شانی برای سایر امور فرهنگی و سنتی مردم مانند رفتن به مسجد و نماز جماعت، مناجات شبانه و شب نشینی قائل نیست. نه آن را تبلیغ می کند و نه در برنامه های خود جایی برای آن قرار داده است . این جاست که می بینیم متاسفانه علی رغم ادعاهایی که وجود دارد شبکه های ما به مراتب از بسیاری از کشورهای سکولار سنی نشین اسلامی هم در گرامی داشت سنت های اسلامی رمضان در مرحله عمل عقب تر است.
به نظر می رسد ، بازگشت به سوال آغازین این نوشتار و تعیین نسبت حرکت رسانه( پیش از محتوای آن) با سبک زندگی اسلامی بیش از هر چیز نشان دهنده ی آن باشد که رسانه های ما چقدر می توانند برای رشد جامعه به ویژه در زمانی مانند ماه مبارک رمضان، موفق باشند؟
آیا رسانه بخشی از سبک زندگی دینی است؟
این سوالی است که بیش از اهالی رسانه ، متصدیان تفکر فرهنگی باید به آن پاسخ دهند. به طور خلاصه ، می توان در جواب این پرسش گفت که حالا میان تحلیل گران فرهنگ و رسانه تردیدی باقی نمانده که رسانه جزئی غیر قابل تفکیک از پارادایم فرهنگ و سبک زندگی است
و اگر در جهان عرفی شده مدرن هر چیزی از ائیدولوژی جدا شده باشد- علی رغم همه ادعاهایی که می شود – این رسانه است که به عنوان وسیله ی تبلیغات هیچ گاه از ایدئولوژی جدا نشده و نیست. اگر بخواهیم درباره عملکرد صدا و سیما در موضوعات و مواقع مختلف بررسی های لازم را داشته باشیم خواهیم دید که بین سبک زندگی آرمانی و سبک زندگی نشان داده شده و یا ترویج داده شده در مدیوم تلویزیون فاصله زیادی وجود دارد. اما در این جا قصد بررسی این تضادها و تفاوت ها را نداریم. در این جا می خواهیم در موضوع اصلی« مدیریت بر رسانه» این سوال را مطرح کنیم که در ماه مبارک رمضان ، رسانه چقدر در افق برنامه دینی جامعه برای خودسازی است؟صرفنظر از این که محتوای سریال ها و ویژه برنامه های رسانه ی ملی اعم از پلیسی ها، کمدی ها، جنگ ها و حتی پخش قرآن های رسانه ی ما برداشتی مضحک از کشورهای عربی و سایر کشورهای سکولار است که به ماه رمضان مانند کریسمس نگاه می کنند و این که در چند ساله اخیر به واسطه ی تاکید قابل توجه به موضوعات مربوط به جت و پری و مبسوط الید نشان دادن شیطان در ماه رمضان ، هیچ نسبتی با انگاره شیعه درباره ی بسته بودن دست شیطان در ماه رحمت و مغفرت نداشته و ندارد. در این جا باید به تحلیل هماهنگی کنداکتور رسانه با سبک زندگی اسلامی در ماه رمضان اشاره کرد.
اگر به پیوستگی زمان اجرای برنامه ی سریال ها، جنگ ها و برنامه های ترکیبی جذاب رسانه در ماه رمضان – صرفنظر از محتوای آن – توجه شود . به طور مشخص ، متوجه می شویم که رسانه ظاهرا هیچ شانی برای سایر امور فرهنگی و سنتی مردم مانند رفتن به مسجد و نماز جماعت، مناجات شبانه و شب نشینی قائل نیست. نه آن را تبلیغ می کند و نه در برنامه های خود جایی برای آن قرار داده است . این جاست که می بینیم متاسفانه علی رغم ادعاهایی که وجود دارد شبکه های ما به مراتب از بسیاری از کشورهای سکولار سنی نشین اسلامی هم در گرامی داشت سنت های اسلامی رمضان در مرحله عمل عقب تر است.
به نظر می رسد ، بازگشت به سوال آغازین این نوشتار و تعیین نسبت حرکت رسانه( پیش از محتوای آن) با سبک زندگی اسلامی بیش از هر چیز نشان دهنده ی آن باشد که رسانه های ما چقدر می توانند برای رشد جامعه به ویژه در زمانی مانند ماه مبارک رمضان، موفق باشند؟
