«اکونومیست» خبر از پایان انقلاب اسلامی در ایران می‌دهد.این دو صفحه قرار است ضمن دفاع از دستاوردهای انقلاب اسلامی در چهار دهه گذشته، پاسخی باشد به شبهات مطرح شده در مجله اکونومیست و در عین حال، به جستجو درباره علت متبادرشدن این اندیشه خطرناک در ذهن ناظران بین‌المللی و بررسی این مسئله که چه رفتاری از دولتمردان ایرانی سر زده که اینچنین صدای جشن و پایکوبی دشمنان انقلاب اسلامی را به آسمان برده است.
انقلاب اسلامی ایران مانند بسیاری از انقلاب‌های تاریخ روابط بین‌الملل، از ابتدای پیروزی خود با مسئله‌ا‌ی جدی روبه‌رو بوده است: «این انقلاب چه زمانی به پایان می‌رسد؟» جستجو برای یافتن پاسخی مناسب به این سؤال، در تمامی سال‌های پس از بهمن ماه 1357 به یکی از راهبردهای اصلی و رسمی غرب به رهبری ایالات متحده آمریکا تبدیل شده است؛ راهبردی که علاوه‌بر تلاش برای یافتن زمینه‌های نظری و تئوریک آن، فعالیت‌های بسیار گسترده مالی، سیاسی، فرهنگی و حتی نظامی برای تحقق آن صورت گرفته است. نگاهی به تمامی استراتژی‌ها و دکترین‌هایی که واشنگتن طی 36 سال اخیر برای تقابل با نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران و تلاش برای براندازی آن و استقرار یک ساختار وابسته به غرب پیگیری کرده، همگان را به این نتیجه واحد و مشترک می‌رساند که خط سیر تمامی این رویکردهای تخاصمی علیه ایران، مبتنی بر یک هدف است و آن نیز چیزی نیست به جز دست‌کشیدن نیروهای انقلابی و وفادار به انقلاب از آرمان‌های نخستین انقلاب اسلامی و حل‌شدن در فضای بین‌الملل؛ یعنی همان زمین بازی که پس از جنگ جهانی دوم توسط فاتحین جنگ طراحی شد و سازمان ملل متحد نیز برای هدایت و کنترل آن ایجاد شد.حالا 36 سال از 22 بهمن 1357 گذشته است و در تمامی این سال‌ها، به اعتراف دوست و دشمن، انقلاب اسلامی با تمام مشکلات و انحرافات و بحران‌های مختلفی که در پیش رو داشته، توانسته خود را به سلامت به دهه چهارم از حیات خود برساند و نسلی را تربیت کند که به‌دنبال تغییر ساختار نظام بین‌الملل به‌عنوان ناموس حیاتی هژمونی آمریکایی است؛ رویکردی که از آن تحت نام «نظم نوین جهانی» یاد می‌شود. در این میان، یک نشریه مطرح انگلیسی‌زبان تیتر نخست خود را به پرونده‌ای اختصاص داده که فارغ از محتوای آن، یک ویژگی مهم دارد: «اکونومیست» خبر از پایان انقلاب اسلامی در ایران می‌دهد.این دو صفحه قرار است ضمن دفاع از دستاوردهای انقلاب اسلامی در چهار دهه گذشته، پاسخی باشد به شبهات مطرح شده در مجله اکونومیست و در عین حال، به جستجو درباره علت متبادرشدن این اندیشه خطرناک در ذهن ناظران بین‌المللی و بررسی این مسئله که چه رفتاری از دولتمردان ایرانی سر زده که اینچنین صدای جشن و پایکوبی دشمنان انقلاب اسلامی را به آسمان برده است.
